Al vele jaren ben ik als fotograaf kind aan huis op de Kop van Zuid R’dam wat voor mij nog steeds de heilige graal is van Architectuurfotografie. Zo heb ik door de jaren heen dan ook de iconische Erasmusbrug op verschillende manieren op de plaat gezet. De ruim 800 meter lange stalen kolos, die is geschapen door Ben van Berkel, spreekt bijna 30 jaar na de opening nog steeds tot de verbeelding, althans de mijne. En dat is bepaald geen geringe verdienste van deze architect!

Daarnaast heeft Rotterdam nog meer in z’n mars, want laten we de monumentale brug De Hef ofwel de Koningshavenbrug niet vergeten. De specs van dit Rijksmonument zijn niet zo indrukwekkend als die van de Erasmusbrug, maar het is nog steeds een juweel om te fotograferen. Vreemd genoeg heeft het jaren geduurd eer ik er met m’n camera en statief naar toe trok, maar zo lopen die dingen soms hè. Ik had er enkele weken terug sowieso ‘n mieterse shoot met dito resultaat!

In een van De Hef foto’s heb ik het voor elkaar gekregen een denkbeeldig doorkijkje in de compositie te creëren met zicht op de Erasmusbrug. Is dat niet leuk? Maar er zijn meer interessante invalshoeken te vinden, dus de klus is nog niet geklaard. En om het Rotterdamse drieluik compleet te maken kon ik uiteraard niet heen om de Willemsbrug. Dat was voor mij ook nog onbetreden terrein, maar toen ik night shots van deze zuurstokrode brug tegenkwam, was ik meteen verkocht.

Met behulp van Google Maps en daarna locatiescouting op de grond, vond ik een uniek standpunt wat een aantal rake foto’s heeft opgeleverd. En wat geeft het een geweldig gevoel wanneer je anderhalf uur staat te wachten totdat moeder natuur een lucht schildert waar Vincent van Gogh en Hermanus Koekoek jaloers op zouden worden. Want als fotograaf kun je licht niet naar je hand zetten, maar er wel voor zorgen dat je er op het juiste moment staat. Ja, dat vraagt geduld! 

Maar goed, dit zijn dus de bruggen die ik in Rotterdam heb gefotografeerd en waar ik nog niet mee klaar ben. Althans met De Hef en Willemsbrug, want m’n Erasmus-portfolio puilt al behoorlijk uit. Ook een stad met tot de verbeelding sprekende architectuur is Antwerpen. Een van z’n architectonische hoogtepunten is toch zeker de Parkbrug. Deze metalen gigant van 170 ton verbindt (de wijken) Park Spoor Noord en Het Eilandje en is een regelrechte droom voor fotografen.

De lange gesloten vorm met ovale openingen in de metalen wanden heeft iets futuristisch. Op een zonnige dag perst het licht zich naar binnen door deze openingen wat een bijzondere sfeer opwekt. Persoonlijk vind ik twilight het moment suprême wanneer de verlichting in de lange schacht gaat branden en reflecteert op de gladde metalen oppervlakken. Maar Antwerpen heeft nog meer te bieden, maar daarvoor moet je dan wel even buiten de stadsgrenzen reizen.

Niet zo ver in het uitgestrekte havengebied (Port of Antwerp-Bruges) vind je bij het Leopolddok de Wilmarsdonkbrug, een monumentale geklonken basculebrug. Hier is beslist geen architect aan te pas gekomen, want het oogt vooral ‘form follows function’ wat het juist zo aantrekkelijk maakt, althans in mijn optiek. Het is een van de fotolocaties van mijn Port of Antwerp Photo Tour, omdat je er vanuit verschillende invalshoeken ongekende foto’s schiet. Een absolute beauty!

Nou, aan onderwerpen geen gebrek de komende tijd zou ik zeggen. Maar wat ik ook steevast belicht in mijn masterclasses en lezingen is het advies om eerst tijd te maken voor locatiescouting voordat je er met je camera op los gaat. Dan weet je erna, tijdens de shoot, precies vanuit welke gezichtspunten je een onderwerp als een brug het best kunt fotograferen, want zo simpel als het eruit ziet, is het niet. Als je mij nu vraagt welke van deze vijf de mooiste is kan ik dat moeilijk beantwoorden.

In termen van pure esthetica zeg ik spontaan de Erasmusbrug en als het gaat om rauwe emotie denk ik dat De Hef het wint. Maar goed, ze hebben stuk voor stuk hun charmes en vormen allemaal een uitdaging voor elke fotograaf die zich tot deze bouwsels aangetrokken voelt. Neem er beslist de tijd voor en wacht op het juiste licht want dat is een allesbepalende factor. Ik hoop van harte dat je er net zoveel plezier aan beleeft als ik en wens je succes met Beroemde Bruggen Verbeelden!

Tony Vingerhoets

Weelde, België 08-05-2024

tony@tonyvingerhoets.com

Als architectuurfotograaf heb ik vooral affiniteit met moderne, extravagante architectuur. Maar als je zegt ‘Heusden’ dan gaat m’n hart toch ook sneller kloppen. Met z’n pittoreske straatjes, monumentale panden, gezellige winkeltjes, modieuze galerieën en toprestaurants heeft de vestingstad een enorme aantrekkingskracht. Na de grondige renovatie die maar liefst twintig jaar in beslag nam, ontving Heusden de hoogste Europese restauratie-onderscheiding: de ‘Europa Nostra’.

Niet voor niets koos ik daarom Heusden als locatie voor het eerste WWW Event in 2022. WWW staat voor We Wonderful World, een unieke Facebook Fotografiegroep (klik hier) met hoog kwaliteitsgehalte. Dit jaar wilde ik een herhaling maar dan met de focus op twilight- en nachtfotografie met minder deelnemers, omdat dat vraagt om meer concentratie. Want tijdens de eerste editie zag ik dat veel WWW-fotografen na afloop wachtten op zonsondergang om dan de fraaiste foto’s te maken.

Ook de route voor de photo walk was nu helemaal anders om elke afzonderlijke fotolocatie zo goed mogelijk uit de verf te laten komen. Het programma startte bij Café Havenzicht met een masterclass architectuurfotografie gevolgd door een overheerlijke maaltijd, waarna we de iconische stadshaven als eerste locatie gingen fotograferen. Vervolgens zijn we naar de Waterpoort gewandeld (ook wel Veerpoort genoemd) die lastig is te fotograferen door summiere verlichting. Bij zulke omstandigheden maak je doorgaans meerdere belichtingen dat je later in de nabewerking alle speelruimte geeft om een ideale lichtbalans te verkrijgen in je foto.

Na de Waterpoort ging het richting De Vismarkt (waar de meeste toprestaurants zijn gevestigd) om het oude commiezenhuis te fotograferen, waar thans de wijnkopers ‘Heeren van Heusden’ zijn gevestigd. En ook dat gebouw kun je slechts vanuit enkele invalshoeken optimaal tot zijn recht laten komen. Het is dan leuk om te zien hoe verschillend de benadering is van fotografen. Ik zag composities die ik zelf niet snel zou maken, maar toch een verrassende charme hebben. Bij de diverse fotolocaties gaf ik als gids en coach aan welke posities voor mij de allerbeste foto’s opleverden, maar ervaren fotografen zoeken hun eigen weg wat een mooie verscheidenheid oplevert. In de week na het Event hebben we dan ook genoten van de schitterende foto’s die in WWW werden gepost!

Enfin, na de shoot op de Vismarkt ging het richting de Engstraat, een smal (autovrij) steegje met een keur aan frivole winkeltjes waar je hebberig wordt van al het moois dat er is uitgestald. In de avond ziet deze locatie eruit alsof je teruggaat in de tijd. Er was af en toe ook een buitje, wat de klinkers in het straatje nat maakte en de aanwezige verlichting voor een mooie reflectie zorgde. Het zijn allemaal aspecten die je kunt gebruiken om je foto’s wat extra appeal te geven!

Vervolgens begaf de groep zich naar de Wijkse poort, de finale locatie. In het verleden had Heusden vier toegangspoorten, één in elke windrichting. Op een steenworp afstand van deze toegangspoort ligt de jachthaven, weliswaar in het duister gehuld. Tijdens mijn ‘generale repetitie’ (avond ervoor) had ik daar enkele series geschoten met de gedachte dat er waarschijnlijk weinig uit zou komen. En warempel verscheen er tijdens de editing toch een fantastische foto!

De deelnemers waren unaniem enthousiast over de opzet en organisatie, een mooier bedankje kan ik me niet voorstellen. Ik kijk er met genoegen op terug en waarschijnlijk zal ik het WWW Heusden Event volgend jaar herhalen met wellicht weer een andere route of locatiekeuze om het spannend te houden. Momenteel ben ik alweer druk doende met het volgende WWW Event op 20 mei a.s. in Antwerpen. Totaal anders dan Heusden, maar beslist niet minder uitdagend!

Er zijn nog slechts vijf plaatsen vrij dus als je mee wilt moet je snel zijn. Mail me dan even: tony@tonyvingerhoets.com

Tony Vingerhoets

Weelde (België) 29-03-2023

Fotografie is een oneindig complex fenomeen met een nooit ophoudende leercurve. Maar dat is gelijk ook de attractie ervan. Martien Coppens, docent Koninklijke Kunstacademie Den Bosch, vertelde ons destijds dat we pas met een camera op stap mochten, als we begrepen wat observeren is. Wij als prille studenten waren wel even onthutst door z’n statement. Decennia later begreep ik wat Martien duidelijk wilde maken en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor!

In mijn Masterclasses heb ik dat als volgt verwoord: Leer om te observeren, om waar te nemen en ontwikkel een intuïtie om visuele aspecten in een andere context te zien, probeer je verwondering over te brengen in beelden en op deze manier je gevoel uit te drukken. Het klinkt misschien wat zweverig, maar snijdt wel hout. Want ik kan je de allerbeste camera en lenzen meegeven, maar als je het ‘niet ziet’ komt er heus geen aansprekende foto uit.

• Regel van 1/3

Dan rijst de vraag: Wat is een compositie? Het woord compositie kent veel verschijningsvormen, denk aan muziek en schilderkunst. Compositie in de fotografie betekent dat je visuele elementen zodanig in beeld plaatst, dat ze gezamenlijk een mooi geheel vormen. Een foto met een sterke compositie is aangenaam om naar te kijken. Maar een compositie kan ook emoties losmaken of verbazing wekken. De maker van het beeld stuurt dat.

Maar hoe leer ik dan te componeren? Dat is een goede vraag. Zoals gezegd moet je een geoefend oog krijgen voor een bepaalde orde en samenhang in je beeld. Er zijn mensen die er een aangeboren talent voor hebben, maar het gros moet er gewoon hard voor werken. Oefening baart kunst zegt het spreekwoord. Dus er veel mee bezig zijn en om je heen kijken. Uiteraard zijn er ook hulpmiddelen, zoals de gulden snede of de bekende regel van derden.

• Symmetrie (links) • Lijnenspel (rechts)

Maar ook voor- en achtergrondwerking, zodat je foto diepte krijgt door iets in je foto op de voorgrond te plaatsen. Enfin, het voert te ver om dat in dit blog helemaal uit te diepen. Momenteel ben ik bezig om een specifieke Masterclass te ontwikkelen over compositieleer, omdat ik zie dat veel mensen best worstelen met dit fenomeen. Ergens begin volgend jaar zal dat voltooid zijn, omdat het veel tijd kost om een inzichtelijke slideshow voor dit onderwerp te maken.

•Voorgrond en diepte

In deze blog zijn enkele foto’s afgebeeld die iets vertellen over diverse vormen van composities, zoals: regel van derden, voorgrond en diepte, symmetrie, lijnenspel, beeldvullend en verrassende invalshoeken.

Uiteraard zijn er nog meer maar dan verwijs ik je naar de Masterclass Compositieleer die volgend jaar gaat verschijnen (wordt in EOSzine aangekondigd). Bestudeer ook foto’s die jou aanspreken en tracht te ontleden waarom het totaalbeeld aangenaam oogt.

• Beeldvullend (links) • Verrassende invalshoek (rechts)

Probeer bij een volgende shoot ook eens een scène of onderwerp vanuit meerdere standpunten, invalshoeken en hoogten te maken en vergelijk die foto’s. Je zult zien dat dit een leerzame exercitie is! Wees niet ontmoedigt als het resultaat niet bevredigend is, want zoals ik in m’n aanhef al zei, heeft fotografie een oneindige leercurve. Er komt een dag dat je dat onder de knie hebt en composities maakt die tot de verbeelding spreken. Hoe mooi is dat!

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat geduld ook niet mijn sterkste kant is, maar ik bijt me wel vast en laat nooit los. Dat heeft ertoe geleid dat ik na decennia de foto’s maak die ik altijd voor ogen had. Dat is inderdaad een lange weg, maar saai is het nooit geweest. Happy Shooting allemaal!

Tony Vingerhoets

Weelde, België 5 november 2022

In eerdere postings heb ik al gewag gemaakt van mijn nieuwe Facebook fotografie-groep genaamd We Wonderful World (WWW, klik hier). De groep groeit en bloeit en op zaterdag 9 mei hadden we ons eerste WWW-Event in het Brabantse Heusden. En wat is het leuk als je dan veel leden, die je online kent, ook in levende lijve ontmoet. Want die chemie is toch nog steeds onvervangbaar! De groep had ik bewust beperkt tot 30 deelnemers, zodat je ook iedereen persoonlijk aandacht kunt geven.

Voor degene die Heusden (nog) niet kennen, het is een gerestaureerd vestingstadje met ongeveer 1350 inwoners, maar het heeft wel stadsrechten. Ook heeft het maar liefst 120 Rijksmonumenten. Heusden heeft een roerig verleden en is enkele keren met de grond gelijk gemaakt, onder andere door de Spanjaarden eind 1500 en een eeuw later sloeg de bliksem in bij de kruittoren van de plaatselijke Burcht (van de Heeren van Heusden), waardoor het in de as werd gelegd.

Ook de tweede wereldoorlog heeft z’n sporen nagelaten. Het mooiste stadhuis van Nederland werd door de bezetter gesloopt met explosieven, waardoor 350 inwoners het leven lieten, omdat ze een veilig heenkomen hadden gezocht in de kelders. Vier uur later arriveerden de geallieerden, maar dat kon de ramp niet meer keren. En in de vijftiger jaren van de vorige eeuw lagen er plannen voor een totale sloop van Heusden waar gelukkig veel weerstand tegen groeide.

Uiteindelijk capituleerde de politiek en besloot om Heusden te restaureren, wat in 1968 z’n aanvang nam en maar liefst twintig jaar in beslag nam. Maar als je heden ten dage Heusden bezoekt, valt het je direct op in wat een onberispelijke staat het verkeert. Het is dan ook een trekpleister van jewelste en vooral ’s zomers een komen en gaan van dagjesmensen en toeristen. Ook de haven is populair waar de welgestelden graag pronken met hun luxe, mondaine jachten.

Maar in termen van fotografie biedt het ook veel! Ik ken Heusden op m’n broekzak en fotografeer er graag. Dat was een van de redenen waarom ik juist daar het eerste WWW Event heb georganiseerd. Nu moet je niet verwachten dat je tijdens een photo walk bij daglicht world class foto’s schiet, want dan heb je heel ander licht nodig. Daarom laat ik hier twilight- en nachtfoto’s zien die zeggingskracht hebben qua sfeer. Hetzelfde geldt vanzelf ook voor landschapsfotografie.

Niettemin hebben we ons die dag kostelijk vermaakt en zijn er ook fraaie foto’s gemaakt. Maar de gezelligheid stond toch een beetje centraal. Heel anders wordt het najaars WWW Event in Leiden waar de focus ligt op twilight- en nachtfotografie. Het programma start dan ook met ‘n Masterclass Architectuurfotografie waarin ruimschoots aandacht wordt besteed aan deze lichtomstandigheden. Daarna gaan we lekker eten en vervolgens fotograferen in de binnenstad!

Voor een aantal WWW-fotografen is dat gesneden koek, maar voor velen is het een eerste kennismaking met twilight- en nachtfotografie, dat een aangepaste werkwijze vereist. Vanwege het enorm dynamisch bereik van veel nachtelijk scènes is multi-exposure de juiste aanpak, dit wil zeggen meervoudige belichting ofwel een belichtingstrapje met een onderbelicht, neutraal en overbelicht frame die je vervolgens in de nabewerking samenvoegt tot één foto met een perfecte lichtbalans.

Alle hier afgebeelde foto’s zijn ook op die manier tot stand gekomen. Wanneer je zo’n foto full size bekijkt, valt het op dat je in alle donkere en heldere partijen tekening hebt met een absentie van ruis. Inderdaad kan zo’n editing tijdrovend zijn, maar wanneer je voor jezelf de lat hoog legt, moet je dat zien als een niet weg te denken onderdeel van je fotografie. Voor WWW-leden heb ik een live tutorial ontwikkeld die veel inzicht geeft in deze manier van werken en laat zien welke resultaten je met luminosity masks kunt bereiken. Na afloop ontvang je een video-opname van de online sessie die je nog eens rustig kun bekijken en alles in je opnemen. Mocht je daar in geïnteresseerd zijn, laat het even weten via een email: tony@tonyvingerhoets.com

Tony Vingerhoets

Weelde, België 31 mei, 2022

Op EOSzine hoef ik mij niet meer te introduceren en de meeste van jullie kennen inmiddels mijn werkterreinen, namelijk architectuur-, landschaps- en Industriële nachtfotografie. Mijn hang naar architectuurfotografie is ontstaan in de periode dat ik woonde en werkte in Beijing (China). Daar heb ik meer dan een decennium (2005-2017) majeure projecten van SOHO China, de number one real estate developer, gefotografeerd. In dit blog, wat uit twee delen bestaat, wil ik mijn opgedane kennis en ervaring op het gebied van architectuurfotografie met jullie delen.

De veelvormigheid van architectuur
In mijn Masterclass Architectuurfotografie begin ik steevast met de definitie van architectuur van Vitruvius Pollio, een Romeinse architect, ingenieur en schrijver in de 1e eeuw voor Christus, bekend om het vroegste werk over architectuur: Architectura Libri Decem. Daarin stelt hij dat architectuur gestoeld is op drie principes: esthetiek, duurzaamheid en utiliteit waarbij geen van deze drie mag overheersen. Volgens Vitruvius is architectuur de kunst en wetenschap van het ontwerpen van de bebouwde omgeving zoals gebouwen, woningen, interieurs, landschappen, woningen en objecten. Dat wil zoveel zeggen dat architectuur een schier oneindig spectrum aan verschijningsvormen kent.

Een bijzonder onderwerp
Gebouwen zijn doorgaans onderwerpen met buitengewone afmetingen wat daarom een aangepaste benadering vereist. Je zult het dus vrijwel altijd met bestaand licht moeten fotograferen en zoals we weten is dat grillig en onvoorspelbaar. Daarom moet je ook licht leren begrijpen en weten wat het doet met een gebouw. En vervolgens is dat weer gerelateerd aan je concept: wil je een dramatische sfeer met dreigende wolkenpartijen, een warme aanlichting tijdens een sunset of een night shot met opzienbarende verlichting? Waar staat het gebouw? Is het vrijstaand of bevindt het zich in een dichte geürbaniseerde omgeving? En in dat laatste geval: hoe verhouden deze gebouwen zich tot elkaar? Je moet je dus terdege voorbereiden en goed nadenken hoe je het gaat aanpakken voordat je werkelijk besluit op een locatie te gaan fotograferen.

Observatie en locatie scouting
Leer te observeren en waar te nemen, ontwikkel een instinct om visuele aspecten in een andere context te zien, probeer je verwondering over te brengen in beelden en op deze manier een verhaal te vertellen. Als je deze kunst verstaat kun je van de meest alledaagse onderwerpen sprekende foto’s met bezieling maken en dat geldt ook voor architectuurfoto’s. Locatiescouting is hieraan gerelateerd. Ga pas fotograferen zodra je weet wat de beste spots of invalshoeken zijn en op welke tijdstip je daar moet gaan staan om de foto’s te maken die je voor ogen hebt. Ik ben vaak te gretig geweest en dan kwam ik er na een shoot achter dat ik de beste standpunten over het hoofd had gezien waardoor ik weer terug moest. Nu hoort dat gewoon bij een leerproces maar mijn advies is om je grondig voor te bereiden zodat je doelgericht te werk gaat.

Tailor the light to your subject
Hiervoor heb ik het al aangestipt; je moet licht leren begrijpen. Misschien klinkt dat zwevering maar is het beslist niet. Want de atmosfeer in een architectuurfoto wordt volledig bepaald door het soort licht en minder door de compositie. Onder landschapsfotografen is het algemeen bekend dat je het mooiste licht hebt in de vroege ochtend of bij zonsondergang. In architectuurfotografie is het niet zoveel anders alhoewel het palet daar breder is. Wil je een gebouw zo clean mogelijk fotograferen (real estate) dan kies je voor daglicht maar voor een dramatische lading is een sunrise of sunset met mooie kleurschakering en dramatische wolken hèt moment. In wezen heeft elke weertype of licht z’n charmes maar het is aan jou om dat naar je hand te zetten voor een subliem resultaat, ofwel: ‘Tailor the light to your subject’ een statement dat hout snijdt!

Architectuur Studieobject
De beste manier om al het voorgaande in je vingers te krijgen is een studieobject. Persoonlijk heb ik enige jaren geleden het iconische Antwerpse Havenhuis, ontworpen door Zaha Hadid, tot mijn studieobject verkozen. In een tijdsbestek van anderhalf jaar en 25 shootings heb ik het gebouw vanuit 28 verschillende invalshoeken en standpunten gefotografeerd, telkens bij wisselende licht- en weersomstandigheden. Dat heeft me 200 uur gekost, inclusief reistijd, shooting en editing. De portfolio presenteer ik tijdens mijn Masterclass architectuurfotografie waarmee het ik nut van een studieobject kan onderbouwen. Ik zou zeggen: zoek een interessant gebouw in jouw omgeving en ga er zo vaak mogelijk fotograferen en experimenteer er op los met licht in invalshoeken. Je zult verbaasd zijn over de steile leercurve en resultaten!

Convergerende verticalen
Convergerende verticalen is een term dat het effect beschrijft wanneer parallelle lijnen in een foto naar elkaar toe lopen ofwel perspectivische vertekening. Dat effect kan in een architectuurfoto best gebruikt worden om een dynamisch effect te bereiken maar rechte lijnen is de norm in architectuur. Perspectivische vertekening treedt simpelweg op wanneer je de camera moet kantelen omdat je het gebouw niet in één keer kunt framen. Telelenzen hebben hier minder last van dan groothoeklenzen maar die gebruik je wel het meest in architectuurfotografie. De perspectivische vertekening in een interieur kun je voorkomen door een hoger standpunt te kiezen, bijvoorbeeld door op een trapje te gaan staan, maar dat werkt niet wanneer je een exterieur moet fotograferen. Een drone kan ook een oplossing zijn maar dat is vaak niet toegestaan en het laat geen lange sluitertijden toe.

Correctie convergerende verticalen
Er zijn drie methodes om convergerende verticalen ofwel perspectivische vertekening te corrigeren, namelijk een hoger standpunt kiezen (zoals hiervoor omschreven), gebruikmaking van een tilt-shift lens ofwel softwarematig in de post production. Omdat je dan een file flink moet uitrekken verlies je vaak veel van de content en lever je ook aanzienlijk kwaliteit in. Om dat contentverlies te voorkomen moet je het onderwerp zo weid mogelijk fotograferen (wat niet altijd mogelijk is). In de prille jaren van mijn fotografiecarrière deed ik het ook op die manier maar toen ik voor SOHO China ging werken werden er hogere eisen gesteld en was een (Canon) tilt-shift lens de uitkomst. Ze bieden ongekende voordelen voor architectuurfotografie (ook image quality) maar het nadeel is dat ze schreeuwend duur zijn. Daarom is het vooral weggelegd voor de gefortuneerde amateur of pro’s die er dagelijks mee moeten werken en geen tijd hebben voor arbeidsintensieve correctie achteraf.

Volgende keer deel 2 met 'Stijlen en effecten in architectuurfotografie'.

Tony Vingerhoets

9 december 2021 Weelde, België

Ik kan ernaast zitten, maar de Erasmusbrug - alias de Zwaan - is volgens mij het meest uitgemolken fotografieonderwerp van Nederland. Het is niet te geloven, maar de Erasmusbrug staat er nu precies een kwart eeuw. Nadat architect Ben van Berkel het ontwerp gereed had, is de bouw in 1986 gestart en precies een decennium later opgeleverd. Het gigantische bouwwerk met een lengte van 832m en 139m hoogte verbindt de Kop van Zuid met het centrum van Rotterdam.

Oh ja, de naam van de brug is een ode aan de beroemde Nederlandse priester en humanist Erasmus. Kenmerkend voor het winnende ontwerp van Ben van Berkel is de tuibrug met een enkele geknikte pyloon. Persoonlijk vind ik het nog steeds een toonbeeld van design, wat z’n charisma nog lang niet heeft verloren. Door de jaren is het bovendien de absolute icoon van de Havenstad geworden en de zestiger jaren Euromast van architect Maaskant van de troon gestoten.

De Zwaan speekt nog steeds tot mijn verbeelding en daarom fotografeer ik het graag. Maar kan dat nog anno 2021? Want een collega fotograaf zei onlangs tegen me dat het onmogelijk is om nu nog originele plaatjes van de brug te schieten. Tja, na vijfentwintig jaar zou je inderdaad verwachten dat er enige fotografiemoeheid optreedt. Maar ik volg vooral mijn eigen verwondering en begeestering en laat me doorgaans minder beïnvloeden door opinies van derden.

Zoals de vaste lezers weten ben ik nogal verknocht aan de Kop van Zuid en telkens wanneer ik er een shoot heb kan ik het niet nalaten enkele shots van de Erasmusbrug te maken. Want ik vind het een uitdaging om tegen de stroom in te roeien met verrassende invalshoeken of bijzonder licht waardoor je toch unieke foto’s krijgt van de Zwaan. En dat is ook mijn boodschap aan jullie lezers: Laat je nooit ontmoedigen door tendensen en volg vooral je eigen intuïtie en drijfveren.

Nu we het toch over tendensen hebben: midden 2004 kwam Ben van Berkel in het nieuws met de stelling dat er maar eens een einde moest komen aan het 'misbruik' van zijn ontwerp. Want volgens deze architect rust er op dit soort ontwerpen ook auteursrecht. Dus wanneer foto’s van de Zwaan commercieel worden gebruikt zou men Ben van Berkel een vergoeding moeten betalen. Geen vrees, want voor particulier gebruik is er niets aan de hand, dus leef je lekker uit!

Enfin, ik heb een aantal foto’s uit mijn Kop van Zuid portfolio geselecteerd waar de Erasmusbrug de hoofdrol vertolkt. Ik hoop dat ze tot de verbeelding spreken en inspireren om de Rotterdamse icoon gewoon te blijven fotograferen. Het is eigenlijk een ideaal studieobject voor degenen die ambiëren architectuurfotograaf te worden. Probeer het binnen een tijdsbestek van een jaar op zoveel mogelijk manieren te fotograferen, telkens bij ander licht en weersomstandigheden.

Zeker weten dat je daar enorm veel van zult opsteken. Mijn studieobject was in het verleden het Zaha Hadid Porthouse in Antwerpen, maar ik ben ervan overtuigd dat de Zwaan nog uitdagender is.

Ik zou zeggen, ga een keer mee met mijn Architecture Photo Tour Rotterdam, dan wijs ik je de weg en leer je meteen de kneepjes van nachtfotografie! Voor meer info: tony@tonyvingerhoets.com

Tony Vingerhoets

Weelde, België
29 september 2021

Er zijn weinig of geen locaties in Nederland te vinden met zo’n densiteit aan spectaculaire, iconische architectuur. Inderdaad, ik heb het over de Kop van Zuid in Rotterdam. Het is dan ook mijn favoriete locatie voor architectuurfotografie. De laatste jaren heb ik er veel shoots gedaan en telkens ontdek ik er toch weer nieuwe invalshoeken voor verrassende foto’s. Uiteraard heeft dat alles te maken met de manier waarop je observeert en tijd die je besteedt aan locatie scouting.

Een van mijn statements is dan ook: “Leer te observeren en waar te nemen, ontwikkel een instinct om visuele aspecten in een andere context te zien, probeer je verwondering over te brengen in beelden en op deze manier een verhaal te vertellen”. Als je deze kunst verstaat, kun je van de meest alledaagse onderwerpen sprekende foto’s maken en dat geldt uiteraard ook voor architectuur. Locatie scouting is waar het om draait. Hoe meer tijd je daaraan besteedt, hoe beter je foto’s.

Ga pas fotograferen zodra je weet wat de beste spots of invalshoeken zijn en op welk tijdstip je daar moet staan om de foto’s te maken die je voor ogen hebt. Ik ben vaak te gretig geweest en dan kwam ik er na een shoot achter dat ik de beste standpunten gewoon over het hoofd had gezien, waardoor ik weer terug moest. Nu hoort dat bij een leerproces, maar niettemin is mijn advies om je grondig voor te bereiden, zodat je doelgericht te werk gaat en thuiskomt met voltreffers.

Daarnaast moet je ook licht leren begrijpen. Dat klinkt een beetje zweverig, maar is het beslist niet. Want de atmosfeer in een architectuurfoto wordt grotendeels bepaald door het soort licht. Onder landschapsfotografen is het algemeen bekend dat je het mooiste licht hebt in de vroege ochtend of bij zonsondergang. Maar het blauwe halfuurtje vind ik voor moderne architectuur in veel gevallen toch de beste timing. Al deze foto’s heb ik bewust bij dat licht gemaakt.

Het maakt niet uit waar je staat in je ontwikkeling als architectuurfotograaf, je blijft leren. Althans, wanneer je ervoor open staat. Want mensen denken vaak te snel dat ze er al zijn. Ik leg de lat voor mezelf hoog en dat resulteert in constante progressie. De laatste twee shoots op de Kop van Zuid hebben zo weer verfrissende foto’s opgeleverd. En als ik per shoot vijf toppers kan schieten, zie ik het als een succes, want is architectuur is en blijft natuurlijk slow shooting.

Omdat je bij schemer en duister te maken hebt met een hoog dynamisch bereik van scènes schiet ik multi-exposure (belichtingstrapje). De nieuwe generatie spiegelloze camera’s, zoals de EOS R5, heeft een enorm dynamisch bereik waardoor je onderbelichte RAW’s kunt schieten en donkere partijen ophalen in de editing. Maar toch ontstaat er dan bij hoge ISO-waardes ook ruis. En omdat ik streef naar ruisvrije foto’s heeft multi-exposure in combinatie met file blending mijn voorkeur.

Ook de foto’s in dit blog zijn allemaal op die manier tot stand gekomen. Vergeet niet dat dit genre fotografie veel editing vereist wil je cleane, strakke architectuurfoto’s maken. In urbane gebieden krijg je onwillekeurig zwerfafval, graffiti en andere visuele vervuiling in beeld wat vaak enorm veel tijd kost om te verwijderen. Ik zeg niet dat het een must is, iedere fotograaf kan daar zelf z’n keuze in maken. Maar deze foto’s vertellen welke standaard ik voor mezelf hanteer.

Binnenkort trek ik met m’n camera en statief toch ook eens Rotterdam Centrum in waar prachtige locaties zijn te vinden zijn zoals de Markthal, Centraal Station en het Boijmans van Beuningen Depot. Zeker, deze gebouwen zijn al tot in den treure gefotografeerd, maar dan is het juist een uitdaging om een invalshoek of standpunt te vinden dat verrassende foto’s oplevert. En ik heb hiervoor al duidelijk gemaakt dat het juiste licht en tijdstip ook enorm veel bijdragen.

Ik hoop dat ik je hiermee weer heb geïnspireerd om architectuur op een heel andere manier te gaan fotograferen. En mocht je daar wat onwennig tegenover staan, boek dan eens ‘n Architectuur Photo Tour Rotterdam, zodat ik je de fijne kneepjes kan leren om jouw architectuurfoto’s op een hoger plan te brengen. Het is allemaal een kwestie van de juiste mind set en veel geduld, maar je komt er heus wel! Mail me even voor meer info: tony@tonyvingerhoets.com.

Tony Vingerhoets

10 augustus 2021, Weelde, België

Vaker heb ik uitgesproken dat fotograferen in de Antwerpse havens mij nooit verveelt. In mijn Free Webinar Industriële Nachtfotografie wijd ik daarover uit. Overigens is deze Webinar, samen met vier andere, op korte termijn weer te zien via Fotoclub.nl. Doe je mee? Meldt je dan aan voor een (gratis) lidmaatschap en je ontvangt de aankondigingen. Enfin, kort geleden kreeg ik van enkele enthousiaste Haven Tour deelnemers de vraag of ik er een vervolg op kon maken!

Zodoende ben ik de afgelopen maand bezig geweest met de ontwikkeling van Haven Tour II, wat een tijdrovende klus was. Want als je industriële nachtfotografie verkoopt, kun je pas rond schemer aan de slag. Dat betekent dat je de fotolocaties dus in een juiste volgorde moet plaatsen, want de ene scène leent zicht nu eenmaal beter voor het blauwe halfuurtje dan de andere. Ook moet ik de route in m’n hoofd krijgen, zodat ik alle plekken feilloos weet te vinden.

En niet te vergeten moeten deze fotolocaties onbelemmerd zicht geven op een container terminal, petrochemische installatie of andere fotogenieke industriële onderwerpen. Ik begin met speuren via Google Maps of Earth, maar daarna komt het echte werk op de grond. Is er bedekte afrastering dat de scène aan het oog onttrekt? Hoe zit het met de visuele vervuiling in de directe omgeving? Kan ik er de auto dichtbij parkeren? En kunnen we er veilig fotograferen?

Je begrijpt wel dat het allemaal niet zo eenvoudig is als het lijkt. Het is beslist geen kwestie van wat rondrijden, helemaal nu we ook nog eens rekening moeten houden met de Vlaamse avondklok die om 24.00 uur in gaat. Maar het past allemaal en de locaties zijn stuk voor stuk out of this world wat de foto’s ook laten zien! Veel Nederlandse fotografen staan te trappelen totdat de Nederlandse avondklok wordt teruggedraaid en uitreizen naar België weer kan.

Zo langzamerhand worden we allemaal blasé van de vrijheidsbeperkingen en heb ik bijvoorbeeld al enkele online Masterclasses ontwikkeld. Dat werkt uitstekend, maar een virtuele Photo Tour door de Antwerpse Havens lijkt me nog steeds geen alternatief. Het is voor mij ook moeilijk, want ik barst van het enthousiasme om weer wekelijks met een gedreven clubje fotografen de havens in te trekken.

Overigens neem ik nooit meer dan drie deelnemers mee. Waarom? Nou, in de eerste instantie om ze optimale aandacht te geven want nachtfotografie is bepaald geen gesneden koek, zelfs niet voor ervaren fotografen. Daarnaast staat veiligheid bij mij hoog in het vaandel. Want met drie deelnemers verlies ik nooit iemand uit het oog, terwijl je met een groter gezelschap altijd wel iemand moet gaan zoeken. En zo blijft het ook een exclusieve Tour wat marktwaarde heeft. Want m’n business moet blijven draaien.

Sinds COVID-19 in maart 2020 z’n intrede deed is het er niet gemakkelijker op geworden. Toen vroeg ik mezelf af: hoe overleef ik deze pandemie als zelfstandige, maar gelukkig heb ik het tot nu overeind kunnen houden. Maar alles heeft ook een zonnige kant, want ik ben nu vertrouwd geraakt met online presentaties, overleg, Webinars en Masterclasses. En daarnaast had ik ook de tijd om een identity te ontwikkelen voor m’n Facebookgroep CPN, Canon Pro Nederland (klik hier).

Ik hoop dat de bijgaande beelden voor zichzelf spreken. Het is en blijft een feest daar ‘s nachts in de Antwerpse havens. Mocht je er zin in hebben stuur me dan even ‘n mail voor uitgebreide informatie. Want zodra het zomer wordt en we gevaccineerd zijn, verwacht ik dat de trossen weer los gaan in de Antwerpse Havens!

Tony Vingerhoets

15 april 2021, Weelde, België

www.fotoclub.nl/ (gratis lidmaatschap)
tony@tonyvingerhoets.com (info Haven Tour)

Tjonge, het was me wel een jaar hè! Blij dat we 2020 achter de rug hebben maar we zijn er nog niet, want COVID is nog niet bedwongen. Maar goed, alhoewel de media het nergens anders over heeft, is fotografie in dit blog het onderwerp. In het verleden heb ik wel eens geopperd dat ik een kleurenman ben in hart en nieren, maar onlangs heb ik de charme van zwartwit weer ontdekt. Niet zo vreemd, want de fotografische basisbeginselen heb ik geleerd in het analoge zwartwit-tijdperk.

In die tijd was kleurfotografie best prijzig en als kunstacademie student koos ik daarom meestal voor zwartwit. De meningen over zwartwit zijn sterk verdeeld. Veel mensen bestempelen het als saai en oubollig, terwijl anderen vinden dat het juist artistieker is en meer bezieling heeft. Ik hang me niet zo snel op aan stellingen, maar ik heb wel gemerkt dat bepaalde foto’s het in zwartwit bijzonder goed doen. Bijvoorbeeld industriële onderwerpen en architectuur krijgen vaak een bijzonder cachet.

Hoe komt dat dan? Tja, wanneer je een foto ontdoet van kleur, blijft alleen de essentie over zoals de compositie of een lijnenspel. Je zou andersom kunnen zeggen dat kleur soms bepaalde zwakheden van een foto verdoezeld. Maar ook die theorie klopt niet altijd. Ik zou zeggen: neem zelf de proef op de som. Ga eens door je portfolio of fotoarchief en selecteer een aantal foto’s die je omzet in zwartwit. Het is een erg leuke en leerzame exercitie en je zult verbaasd zijn over de uitkomsten.

Er zijn verschillende manieren om deze bewerking te doen. Vaak gebruik ik de Topaz of NIK plug-in voor de omzetting, maar ook Adobe PS heeft een uitstekende zwartwit-optie waarmee je vooral de afzonderlijke kleurkanalen erg verfijnd kunt afstellen naar je smaak. Meestal zul je ook het contrast wat op moeten schroeven voor een goed resultaat. Uiteraard moet je de kleurenversie wel bewaren, want het is erg interessant om beide foto’s naast elkaar te zetten voor een vergelijk.

In de zogeheten fine art scène is zwartwit sowieso de maatstaf. Je vindt in die kringen een keur aan onderwerpen zoals model-, portret-, architectuur- en industriële fotografie. De laatste twee behoren ook tot mijn favoriete onderwerpen, want zoals de vaste lezers hier weten ben ik kind aan huis in de Antwerpse Havens. En het zal niet vreemd in de oren klinken dat veel van de Port of Antwerp foto’s het bijzonder goed doen als zwartwit versie waarvan er hier enkele zijn afgebeeld.

Het is ook leerzaam om eens te kijken naar het fotografische werk van grootheden die voornamelijk in zwartwit werkten zoals Helmut Newton, Henri Cartier-Bresson, Ansel Adams, Margaret Bourke-White en Diane Arbus. Ze hadden niet de huidige geavanceerde techniek tot hun beschikking, maar hebben toch onsterfelijke foto’s gemaakt. ‘In de beperking toont zich de meester’ is dan ook een gezegde dat ik regelmatig aanhaal om te benadrukken dat gear niet zaligmakend is!

Sowieso is het goed voor je ontwikkeling als fotograaf je te laten inspireren en nieuwe technieken te ontdekken. Nu is zwartwit-fotografie geen nieuwe techniek maar het kan je portfolio absoluut verrijken. Mijn uitgangspunt is: blijf jezelf vooral vernieuwen en verras je kring of social media netwerk met een gevarieerde portfolio. Mijn Photo Tour deelnemers hou ik ook steevast voor om zowel horizontaal als verticaal te fotograferen, dé manier om een attractieve fotocollectie op te bouwen.

Enfin, met dit blog wil ik het nieuwe jaar aftrappen en hoop dat het weer ter lering en vermaak is. Want ik blijf het leuk vinden om mijn passie voor fotografie ook op deze manier met jullie te delen. Zoals ik in aanvang zei, 2020 was een moeilijk jaar, maar ik zit weer vol met voornemens en ideeën voor 2021 waarvan ik de uitkomsten zeker blijf delen met jullie, EOSzine lezers. Ik wens daarom iedereen een creatief en vooral gezond jaar toe!

En mocht je vragen of opmerkingen hebben schroom dan niet om even te reageren. Tot het volgende blog zou ik zeggen!

Tony Vingerhoets

Weelde, België. 5 januari 2021

Al een maand zit ik aan huis gekluisterd door een zweepslag, een beruchte sportblessure! Pijn heb ik gelukkig niet, maar het herstel van de gescheurde spieren in m’n linker onderbeen verloopt traag. Naar verluidt staat er zelfs drie tot zes weken voor. Dat betekent helaas even geen architectuur- of landschapsfotografie en ook de Antwerpse Havens staan even in de wacht. Voor begin oktober zijn mijn eerste photo events weer volgeboekt, dus heb ik wel iets om naar uit te kijken.

In mijn Facebookgroep Canon Pro Nederland (klik hier) heb ik dat verteld en kwam iemand met de suggestie om tijdelijk ‘van die leuke Chinafoto’s uit de oude doos’ te posten. Want zoals jullie misschien weten heb ik daar ruim een decennium doorgebracht (2005-2017). Tijdens mijn vele reizen door het land heb ik een aanzienlijke portfolio opgebouwd, waar ik voorlopig nog wel even uit kan putten. En het mooie is dat ik bij die foto’s weer het moment beleef waarop ze zijn gemaakt.

Ik ga er verder niet teveel over uitweiden. Hierna zijn zes foto’s met bijschrijft afgebeeld zoals ik ze afgelopen weken ook heb gepost in de Facebookgroep Canon Pro Nederland (CPN). Daar werden ze enthousiast ontvangen en ik ga er nog even mee door totdat ik nieuwe architectuur-, landschaps- en Port of Antwerp shots heb gemaakt. Vanzelfsprekend zijn het oudere foto’s die niet de technische kwaliteit hebben van recent werk, maar aan zeggingskracht hebben ze niet verloren.

Deze koopman had het na een warme dag in september op de bekende Panjiayuanmarkt in Beijing helemaal gehad. En omdat er even geen geïnteresseerden waren voor z’n tweedehands boekjes en prullaria kon er een powernapje in z’n stalletje best van af. Overigens is dat in China ‘n geaccepteerd verschijnsel. Chinezen zijn van mening dat wanneer je moe bent je gewoon een dutje doet, omdat je moet luisteren naar je lichaam. Toegegeven, hij zit er niet echt charmant bij, maar ik vind het zelf een leuke momentopname die het in zwart/wit veel beter doet dan in kleur. Beijing, Panjiayuan Markt 08-09-2007. EOS 400D, EF 17-40mm f/4L (25mm). EXIF: f/8, 1/30s, ISO 800

Deze straatverkoper duwt z’n mobiele eetstalletje door de nauwe straten in Changchun naar de vaste plek waar hij dagelijks staat. Miljoenen kleine ondernemers in China werken keihard om hun droom te verwezenlijken en starten met minimale middelen, gesteund door de hele familie om toch maar te slagen. Ze maken uitputtende lange dagen onder omstandigheden waar startende ondernemers hier voor zouden bedanken. Sinds de opening van China in de tachtiger jaren wordt ondernemerschap gezien als een drijvende kracht achter de ontwikkeling van het land. Changchun, Provincie Jilin 08-07-2013. EOS 5D mark II, EF 135mm f/2L. EXIF: f/5, 1/320s, ISO 400

Deze goed gemutste mannen hadden net een vrachtwagen gelost en zaten, bedekt onder het stof, even bij te komen. En ze vonden het best leuk om even te poseren voor dit plaatje. Vooral op het Chinese platteland zijn arbeidsomstandigheden vaak nog van een haast middeleeuws niveau. Maar Chinezen klagen niet en zijn harde werkers die moeten rondkomen van 1800-2000 Yuan per maand, omgerekend zo’n € 245,-. Uiteraard liggen de kosten er aanzienlijk lager dan hier, maar toch moeten ze knokken om te overleven. Maar ze houden er de moed wel in, hè! Tongliao, provincie Hebei 16-08-2010. EOS 5D mark II, EF 28-70mm f/2.8L (34mm). EXIF: f/5.6, 1/125s, ISO 160

Een hoog bejaarde man met 'n doorleefd gelaat zit voor zijn woning naar het straatleven te kijken. Alles oogt geïmproviseerd maar de Chinezen koesteren het form follows function principe: Zolang het functioneert bekommert niemand zich om de look & feel. Overigens kent de snelle vergrijzing in China geen weerga in de moderne geschiedenis, want 17% van de bevolking, ofwel 241 miljoen mensen, waren in 2017 ouder dan 60 jaar. En verwacht wordt dat de grijsaards van China in 2050 het getal van 487 miljoen bereiken, ofwel 35 procent van de bevolking! Guangzhou, provincie Guangdong 28-09-2007. EOS 400D, EF 135mm f/2L. EXIF: f/3.2, 1/250s, ISO 200

Chinezen hebben een diepgeworteld spiritueel bewustzijn. Vooral Boeddhisme en Taoïsme zijn er sinds eeuwen wijd verbreid. Het Taoïsme is een filosofische, religieuze stroming gebaseerd op de mystieke basis van Lao Zi en gaat over hoe te handelen in het leven en eenwording met Tao (De Weg). Het Yin-Yang symbool illustreert de volmaakte balans waar Tao naar streeft. Deze foto is gemaakt in de iconische Yuantong Tempel in het zuidelijke Kunming waar een serene, devote sfeer heerst die je ook tegenkomt in onze eeuwenoude Europese kathedralen. Kunming, provincie Yunnan 08-07-2014. EOS 5D mark II, EF 100mm f/2.8L IS Macro. EXIF: f/6.3, 1/50s, ISO 500.

Dit schoenlappertje in de havenstad Qingdao wilde na een chat best geportretteerd worden. In de grote steden zijn ze langzamerhand aan het verdwijnen, maar elders in China vind je overal van deze ambachtslieden op straat die je schoenen of lekke fietsband repareren. Het zijn ondernemertjes die volgens het boekje illegaal de kost verdienen, maar niemand maalt erom. Soms worden ze door de politie afgeperst maar ja, corruptie tiert welig in China. Ze hebben vaak geen keus, want een baan zit er niet in. Bovendien is ondernemerschap Chinezen op het lijf geschreven! Qingdao, provincie Shandong 13-11-2006. EOS 400D, EF 17-40mm f/4L (26mm). EXIF: f/5.6, 1/250s, ISO 200.

Tony Vingerhoets,

Weelde, België 08-09-2020

Wat voel ik me bevoorrecht dat ik in een schitterende groene omgeving woon,bezaaid met fotogenieke landschappen en vennen. Tijdens de Corona lock down was het hier in België toegestaan om dagelijks te fietsen of te wandelen om toch in beweging te blijven. En dat fietsen heb ik maar een beetje ruim opgevat en dagelijks een tour van 25 tot 30 km gemaakt. Zo blijf je lekker fit, maar daarnaast was het een unieke gelegenheid om in de nabije omgeving te speuren naar mooie locaties voor landschapsfotografie.

Zodoende heb ik weer een aantal nieuwe gebieden gevonden waar ik me het komende halfjaar kan gaan uitleven. Sinds ik ruim drie jaar geleden ben neergestreken in Weelde (België), ben ik kind aan huis op de Regte Heide in Goirle, Turnhoutse vennen, De Flaes in Esbeek en het Oisterwijkse Goorven. Zoals gezegd voeg ik daar nu enkele indrukwekkende locaties aan toe zoals de Halve Maan bij Nieuwkerk wat eigenlijk een uitloper is van de Regte Heide. Het is misschien wel een vergeten parel.

De Halve maan is een tamelijk onaangetast gebied, grillig zoals de natuur is. Tijdens mijn locatie scouting ontdekte ik er verschillende invalshoeken waar je zowel daybreak als sunset shots kunt maken. Hoe dan ook vraagt het meer van je oog voor compositie dan bijvoorbeeld het Oisterwijkse Goorven dat iedereen vanuit dezelfde invalshoek fotografeert. Nee, wil je aansprekende landscapes maken van de Halve Maan, dan zul je uit je comfortzone moeten komen en tot je kuiten in het water staan.

Sowieso is een daybreak shoot in de zomermaanden al een hele opgave wanneer je de buzzer instelt op 03.15 uur, want je moet er ruim voor zonsopgang staan. Dus camera en statief op de juiste plek en alles perfect ingesteld. De zon komt op rond 05.20 uur en dan maar hopen dat je dat magische moment kunt pakken wanneer de lucht gaat kleuren, het liefst met fraai wolkenformaties. Op de een of andere manier waren die afgelopen week zoek, maar ook zonder kun je uitstekende foto’s maken.

Zoals ik hiervoor al aangaf, is de natuur grillig en zo ook het licht. Niets kun je naar je hand zetten, het is zoals het is en daar moet je als fotograaf mee leren werken. Ook zul je moeten aanvaarden dat je soms tevergeefs wacht op dat mooie licht. Een ander aspect is het enorme dynamisch bereik van daybreak of sunset scènes. Het is onmogelijk om dat in één shot adequaat vast te leggen, dus fotografeer ik zonder uitzondering multi-exposure, ofwel een belichtingstrapje van drie tot vier RAW’s.

Mijn EOS 5DsR is een geweldige camera, maar heeft niet het dynamische bereik en shadow recovery van de nieuwe Canon EOS 1DX mark III, maar die is ook geconcipieerd voor andere doeleinden. De EOS 5DsR is toch meer een studio- en statiefcamera, uitermate geschikt voor architectuur en landschap. Het is nog steeds een geweldig stuk gereedschap, zeker in combinatie met de Canon TS-E 17mm f/4L en TS-E 24mm f/3.5L MKII dat superieure lenzen zijn als het gaat om scherpte, microcontrast en kleurweergave!

Waarom ik landschappen fotografeer met een tilt-shit lens? Zoals hiervoor vermeld is de scherpte van deze objectieven ongeëvenaard, kun je perspectivische vervorming tijdens de shoot corrigeren en ook de horizon instellen met het shift mechanisme. En dan heb ik het nog niet gehad over het grote gemak waarmee je naadloze panorama’s schiet en RAW’s samenvoegd tot foto’s van mid format kwaliteit. Het is dus niet alleen architectuur wat de klok slaat met de Canon TS-E tilt-shift lenzen!

Na de vaak enerverende shoot komt uiteraard de nabewerking. Je kunt de verschillende belichtingen samenvoegen met HDR-techniek, maar persoonlijk vind ik het resultaat vaak over the top. Daarom edit ik met DRI, ofwel Dynamic Range Increase ook wel aangeduid als File Blending. Het eindresultaat van deze editingtechniek is meer in overeenstemming met de tonaliteit van de werkelijke scène en ziet er daarom realistischer uit. Best vreemd dat weinig mensen ermee bekend zijn! 

Je vindt er legio tutorials over op Youtube waarmee je het zelf eens kunt proberen. Het is inderdaad tijdrovender dan een HDR maar het eindresultaat mag er dan ook zijn. Alle hier afgebeelde foto’s zijn overigens op die manier tot stand gekomen. Oh ja, als we het over landscape hebben, mag ik zeker het hoofdstuk locatie-scouting niet over het hoofd zien. Mijn methode? Eerst naar de betreffende locatie zonder gear, op je gemak rondlopen en vooral je ogen goed de kost geven.

Het belangrijkste is dat je exact weet waar je moet gaan staan met je statief en camera, vooral bij een zonsop- of -ondergang. Want wanneer je dat voorafgaande aan je shoot doet mis je gegarandeerd de ultieme momenten en maak je halfbakken composities. Voorbereiding is alles, ook in dit geval. Sowieso is de natuur het ultieme onderwerp maar ook het moeilijkste, omdat alles voortdurend verandert. Het vraagt ook het uiterste van je oog voor compositie en fotografisch vakmanschap!

Tony Vingerhoets

Weelde, België 1 juli 2020

Een foto kan mensen vervoeren en heeft soms iets betoverends. Het is een soort magie die je niet kunt grijpen. Maar was de maker van het beeld dan zo geniaal? Waarschijnlijk niet, maar het was een moment dat alles op de juiste plek viel. Het gebeurde gewoon. De armoedige Vincent Van Gogh schilderde naar eigen ingeving en had er niet van kunnen dromen later te worden gezien als een van de grootste schilders van de 19e eeuw. Zijn stijl werd zelfs afgewezen door de Antwerpse Kunstacademie!

En hoe zit dat dan met fotografie? Tja, neem Diane Arbus, een van de grootste fotografen aller tijden die na wisselvallige gemoedstoestanden in een depressie belandde en zich uiteindelijk op 48-jarige leeftijd van het leven beroofde. Ze fotografeerde de zelfkant van de maatschappij en was zich niet bewust van de wereldwijde invloed dat haar oeuvre later zou hebben. Tijdens haar leven volgde ze vooral haar eigen creatieve intuïtie. Misschien is het dat wel waardoor je boven jezelf kunt uitstijgen.

Als ik naar mijn eigen fotografisch werk kijk, dan heb ik het gevoel niet onverdienstelijke foto’s te maken met soms uitschieters. En die uitzonderlijke foto’s maakte ik veelal op een moment dat ik daar in mijn hoofd helemaal niet mee bezig was. Mijn ‘all time best seller’ stockfoto met twee Hollandse koeien in een frisse groene wei heb ik geschoten op een locatie in Alphen (Noord-Brabant) waar ik gedreven door nostalgie vooral jeugdherinneringen wilde ophalen. En toevallig stonden daar dan die koeien. 

Het beste architectuurshot dat ik heb gemaakt van mijn geliefde Antwerpse Havengebouw kwam tot stand nadat ik er voorbij reed en me opviel dat regen een waterplas had gelegd waarin het bouwwerk werd gereflecteerd. Dat was al best laat en aarzelde ik even om te stoppen. Voor de gemoedsrust heb ik dat toch gedaan, m’n statief opgesteld en in enkele minuten achteloos een serietje geschoten. Eenmaal thuis viel m’n mond open van verbazing. Het was werkelijk een perfect shot!

Op de Regte Heide stond er nu water in enkele vennetjes voor een foto met reflectie. Ruim twee uur ben ik er krampachtig bezig geweest om het gedroomde shot te maken. Het was ook al redelijk donker toen ik terugliep naar de auto. En weer passeerde ik de boom die al eerder mijn aandacht had getrokken. Toch maar weer de camera en statief opgesteld en een bracketing van drie opnamen gemaakt. En laat dat nou het wow-shot zijn waar ik ervoor uren naar had gezocht bij de waterplassen!

Hoezeer je jezelf ook pusht om die ultieme foto te maken, soms komt er gewoon niet uit wat je wilt. Waar dat nou precies in zit is toch ’n beetje ongrijpbaar. Staan de sterren op dat moment niet goed of kom je gewoon niet in de flow? Tja, moeilijk te zeggen maar het heeft ook weer z’n voordelen. Want als elke wereldfoto je zomaar aan komt waaien wordt het saai. Tegenwind is dus goed voor het moraal want fotografie is en blijft een ontdekkingsreis die waarschijnlijk nooit eindigt.

Het hierboven beschreven fenomeen doet zich ook voor in de editingfase. Zodra m’n RAW’s na de shoot een eerste schifting ondergaan, hernoem ik ze en berg ze op in een folder. Dan pas ga ik ervoor zitten om het puikje te sorteren voor de nabewerking. Maar soms gebeurt het dat ik na maanden of zelfs een jaar weer eens die folder open en dan plots een RAW-file ontdek die niet was geselecteerd voor bewerking. En niet zelden komt er dan een pareltje uit! Waarom had ik dat niet eerder gezien!?

Ik moet tot de conclusie komen dat je veel, maar niet alles kunt sturen. Voor een landschapsfoto zul je locatiescouting moeten doen en geen toparchitectuurfoto zonder mooi licht. Maar zelfs wanneer alle parameters goed staan, kan het je gewoon ontglippen. Magie is dus niet maakbaar en dat is maar goed ook. Want een foto met bezieling moet vooral speciaal blijven. Zo nu en dan is het lekker om achterover te leunen en dan tegen jezelf zeggen: “Je hebt het toch maar weer geflikt!”.

Tony Vingerhoets
https://www.tonyvingerhoets.com/

Weelde België, 26 februari 2020

Sinds m’n eerste Photo Tour ben ik nu met zo’n vijftien deelnemers de Antwerpse Havens ingetrokken om er te fotograferen. Inderdaad geen volksstammen, want ik neem per Photo Tour maar twee mensen mee. Recentelijk heb ik een try-out gedaan met drie en dat ging ook prima. Want vergis je niet, ik moet m’n volledige aandacht richten op de deelnemers die de omstandigheden in het havengebied toch vaak onderschatten. En dan heb ik het met name over de forse wind!

Bij de eerste locatie staan we op een lange pier op metalen pilaren diep in de Schelde waar de wind vrij spel heeft. Het geeft een riant uitzicht op een enorme containerterminal, maar je hebt er minimaal 100mm brandpuntafstand nodig om een aantrekkelijke framing te maken. Ik schiet zo’n scene met mijn EF 100mm f/2.8L IS Macro, maar het gros van de fotografen grijpt meteen naar de EF 70-200mm f/2.8L IS MKII of MKIII, uiteraard met de zonnekap erop (want zo hoort het).

Je praat dan over een lens van anderhalve kilo met een lengte van bijna dertig centimeter inclusief zonnekap! Je begrijpt wel dat zoiets een windvanger van jewelste is. Er zijn dan mensen die dat gevaarte zelfs zonder statiefgondel op het statief monteren en verbaasd zijn dat er zelfs met 1/500s nog geen scherpe shots uit komen. Ik begin dan met het advies om (bij uitzondering) zonder zonnekap te fotograferen wat de lens flink verkort en ook maar de statiefgondel te gebruiken

Ook kan het IS systeem worden ingeschakeld. Daar kijk je misschien vreemd van op, want het is de regel om IS bij statiefgebruik uit te zetten. Maar de brute windvlagen zorgen voor zoveel beweging in de lens dat Image Stabilization dan toch z’n nut bewijst. Als dat allemaal niet lukt, kunnen we het diafragma wat vergroten naar bijvoorbeeld f/5.6 in plaats van f/8, zodat een kortere sluitertijd mogelijk is. De ISO-waarde omhoog schroeven is het laatste redmiddel, want ruis is iets dat je niet wilt.

Met deze kunstgrepen lukt het dan meestal wel. Maar niet alleen zo’n massieve lens bemoeilijkt het fotograferen bij straffe wind, vaker nog is de instabiliteit van het statief een probleem. Want ondanks dat ik steevast in de aandachtspunten vermeld om een stevig statief mee te nemen, zie ik mensen met een lichtgewicht (carbon) statief met soms vier secties (poten) en lage beperkte werkhoogte, waardoor de middenconsole hoger moet met bewegingsonscherpte als gevolg.    

Zo’n statief is mooi wanneer je op reis gaat, maar niet voor katsscherpe foto’s op een winderige kade in de Antwerpse Havens. Dan heb ik het nog niet gehad over de statiefkop. Als je exact wilt werken, zijn de meeste balhoofd-statiefkoppen minder geschikt is mijn ervaring. Met een precision geared head kun je uiterst nauwkeurig je compositie bepalen wat bij architectuur- en landschapsfotografie vereist is. Zoals je begrijpt, is dat dus ook voor de havenshoot het juiste gereedschap!

Maar even wat jargon: In de haven adviseer ik multi-exposure schieten voor exposure blending wat niet meteen voor iedereen gesneden koek is. Multi-exposure wil zeggen dat je van een onderwerp meerdere belichtingen maakt (met bracketing functie). Aan de borreltafel maakt het best indruk als je verteld dat je zeven verschillende belichtingen maakt, maar dat is onnodig. Mijn ervaring is dat drie al voldoende is: 1 stop onderbelicht, neutraal belicht en 1 stop overbelicht. Op deze manier heb je dan alle donkere partijen en hooglichten vastgelegd. In de nabewerking kun je deze files samenvoegen tot één foto met een hoog dynamisch bereik. Deze techniek wordt aangeduid als Image Blending, Exposure Fusion of Dynamic Range Increase. Let wel, dit is dus geen automatische HDR-functie, maar manuele samenvoeging van de files dat een betere weergave geeft van de werkelijke tonaliteit. Alle hier afgebeelde foto’s zijn op deze manier gemaakt.

Je staat in het donker te werken wat best lastig is. Scherpstellen doe je ‘s nachts handmatig met behulp van Live View, want je kunt dan niet 100% op je autofocussysteem vertrouwen. Je moet er voortdurend je hoofd bij houden, want voordat je het weet doe je iets verkeerd. Ook bij elke serie (multi-exposure) checken of alle frames ook in focus zijn. Maar gaandeweg de avond zie ik dan steeds mooiere shots verschijnen op de display van de deelnemers wat me weer een voldaan gevoel geeft!

Het is ook als fotograaf de mouwen opstropen in de havens, maar als het allemaal mee zit maak je ook foto’s die ver boven het maaiveld uitsteken. Want voor minder ga ik niet de havens in!

Tony Vingerhoets

08 november 2019, Weelde, België

tony@tonyvingerhoets.com

Tjonge jonge, mijn eerste Photo Tour Antwerpse Havens zit erop! Wat een nachtelijk avontuur was dat. Een rondreis langs zes unieke locaties over een afstand van maar liefst twintig kilometer. Dat geeft een beetje aan hoe uitgestrekt dat havengebied is! Het heeft me dan ook anderhalf jaar gekost om de Tour foutloos te rijden want vooral ’s nachts verdwaal je er in een oogwenk. Alle locaties geven een magnifiek uitzicht op mega olieraffinaderijen en containerterminals.

En omdat die ’s nachts letterlijk in het licht baden levert dat schitterende foto’s op. Er stond deze rit wel een erg straffe wind, zodat ik m’n 7,2kg zware Manfrotto 056 Triaut heb ingezet. Maar dan nog moet je met een EF 200mm f/2.8L als snel naar ISO 1250 voor een sluitertijd van 1/160s bij f/6.3. Daarmee kreeg ik ondanks de wind dan toch shots zonder bewegingsonscherpte. Wat ook hielp, is naast de camera gaan staan als windvanger en met de draadontspanner werken.

Met de EF 100mm f/2.8L IS macro was dat f/8, 1/200s, ISO 320, dus iets minder kans op ruis. Maar ik moet zeggen dat de EOS 5DsR ook bij ISO 1250 uitstekende resultaten geeft en een beetje ruis is makkelijk weg te poetsen met Topaz noise reduction. Enfin, ik heb de twee deelnemers uiteraard ook coaching gegeven als het gaat om invalshoeken, lenskeuze en camera-instellingen. Want naast chauffeur ben ik ook gids en coach. Als fotograaf moet je gewoon multi-discliplinair zijn!

Ja, je leest het goed, twee deelnemers! Omdat ik optimale aandacht wil geven en het ook praktischer is in één auto plus gear door de havens te cruisen. En wat hebben de deelnemers mooie foto’s geschoten! Toen we terug waren bij het beginpunt, waren ze dolgelukkig. Omdat ik nog een goed gevoel voor timing moet krijgen met zo’n Photo Tour was het qua tijd behoorlijk uit de hand gelopen, maar de deelnemers vonden het prachtig. Want het was vooral waar voor z’n geld!

Omdat er zoveel belangstelling voor is, heb ik besloten tot eind dit jaar maandelijks twee keer de Photo Tour Antwerpse Havens te programmeren. Als je me een email (onderaan vermeld) stuurt, krijg je alle info. Spijt krijg je er niet van, want de belevenis is enig in z’n soort en je komt gegarandeerd thuis met hele bijzondere foto’s op je geheugenkaart. Enfin, op het moment dat ik dit schrijf popel ik alweer om op 24 augustus met het volgende groepje de havens in te trekken.

Nog iets dat ik niet onvermeld wil laten is mijn samenwerking met Fotoclub.nl, een fotografiecommunity met 2325 actieve leden! Ze hebben een breed scala aan workshops en ik heb speciaal voor hun een serie Master Courses ontwikkeld, een package met zowel een Masterclass, Mastershoot en Photo Review. Zo heb je een brede opleiding met theorie, praktijk en feed back voor een redelijke prijs. Ook wordt er een Engelstalige workshop Basics of Photography voor expats aangeboden.

Ik start in september met de Master Course tilt-shift, Stock en Architectuurfotografie. Momenteel staat er ook een Master Course Landschapsfotografie in de steigers waar je vanaf 2020 aan kunt deelnemen. Ik ben enorm enthousiast over de samenwerking met Fotoclub.nl, want de chemie die ik met hun heb is geweldig. De gebruikelijke Masterclasses bij Pro dealers in Nederland, en nu ook in Vlaanderen, blijven gewoon bestaan naast het aanbod bij Fotoclub.nl (gevestigd in Eindhoven).

Het staat weer bol van de nieuwe ontwikkelingen, want mijn statement for life is ‘Never a dull Moment’ (luister eens naar het gelijknamige iconische album van Rod Steward!). Sinds ik in 2017 weer terug ben na 12 jaar China is er veel gebeurd en dat komt uiteraard niet uit de lucht vallen. Ik heb er keihard aan gewerkt om hier weer aansluiting te vinden en dat is gelukt. Het is en blijft een voorrecht om je brood te verdienen met datgene wat je het liefste doet: mooie foto’s maken!

Binnenkort ga ik eens een week met de nieuwe Canon EOS RP fotograferen. Benieuwd hoe dat werkt in combinatie met mijn TS-E tilt-shiftlenzen. Ik zal voorlopig wel blijven werken met mijn Canon EOS 5DsR en EOS 7D MKII, maar 'regeren is vooruitzien' zegt het spreekwoord. Nou ja, het is sowieso stof voor het volgende blog, want naast mooie plaatjes maken vind ik het schrijven ook verschrikkelijk leuk. Dus we sluiten dit blog dan maar af met: “Wordt vervolgd”...

Tony Vingerhoets • tony@tonyvingerhoets.com

20 augustus, Weelde, België

Hopelijk gaat het niet vervelen, want dit is inmiddels het derde blog dat ik schrijf over Port of Antwerp. Zoals ik eerder zei roept industrie snel associaties op met knarsende tandwielen en vette oliedamp. Het is geen onderwerp waar het hart van de meeste fotografen sneller van gaat kloppen. En misschien is dat wel een van de redenen waarom ik er juist zo aan verslingerd ben geraakt. Want doorsnee onderwerpen is niet zo mijn ding. Een exceptioneel gegeven pakt mij meestal meer.

Het ontdekken van de ideale plekken om er goede shots te maken is een avontuur op zich. Dat is nogal tijdrovend, want het zijn meestal afgesloten industrieterreinen die je als onbevoegde niet mag betreden. ’s-Nachts is het er op z’n best vind ik. Olieraffinaderijen en containerterminals kijken niet op een lampje meer of minder en zodra het duister is ingevallen, baden ze in het licht! Tjonge, wat is dat fotogeniek! En de pret begint elke shoot opnieuw bij het bekende blauwe halfuurtje.

Veel foto’s heb ik er gemaakt met mijn Canon TS-E 17mm en 24mm, maar de afgelopen keren zijn m’n tele primes ook in actie gekomen: De EF 135mm f/2L en vooral de EF 200mm f/2.8L mark II. Teleobjectieven geven je meer bereik, zodat je veel flexibeler bent als het gaat om de invalshoek. Het nadeel is weer dat de vaak stevige wind in de havens makkelijk trillingen veroorzaakt van de telelenzen. Ik heb daarom best wat RAW’s met bewegingsonscherpte naar de prullenbak verwezen.

Om met een 200mm telelens messcherpe shots te maken bij een straffe wind, moet je een erg stabiel statief gebruiken. In sommige gevallen ben ik zelfs aan de zijkant van het statief gaan staan om de wind te blokkeren, zodat ik met relatief korte sluitertijden kon werken. Aan een lichtgewicht carbon statief heb je dan weinig. Ik gebruik dan ook meestal m’n bijna zeven kilo Manfrotto 056 Triaut. De auto parkeer ik dan zo dichtbij mogelijk, zodat ik er niet ver mee hoef te sjouwen.

Een week of twee terug was er zo’n dag met schilderachtige, dramatische wolkenpartijen. Overdag had ik het al in the picture en tegen een uur of vijf sprong ik in de auto om op tijd in de Antwerpse havens te zijn. De dagelijkse file op de Antwerpse ring zorgde natuurlijk voor oponthoud, maar de shoot is gelukkig niet in het water gevallen. Als je dan bedenkt dat België ’s-werelds hoogste belastingdruk heeft, begrijp je niet waarom Antwerpen zo’n vooroorlogse infrastructuur heeft 😉

Nu heb ik weer enkele nieuwe invalshoeken gevonden van waaruit je de nucleaire krachtcentrale Doel goed in beeld krijgt. Na een post op social media kreeg ik natuurlijk meteen te horen dat de rook uit de grote koeltorens geassocieerd wordt met vervuiling, maar de meeste mensen weten niet dat dit slechts condens is. Maar goed, dat neemt niet weg dat het een curieus onderwerp is dat ik op een idyllische manier wilde fotograferen, gebruik makende van fraai licht en wolken.

Want briljant licht en dramatische wolken zijn en blijven onontbeerlijke smaakmakers om in de Port of Antwerp mooie platen te schieten. En omdat je die factoren niet naar je hand kunt zetten betekent dat vaak terug gaan, zodat je niet alleen de invalshoeken leert kennen, maar ook treffers maakt die ver boven het gemiddelde uitsteken. Wanneer je dan uiteindelijk thuis komt met een memory card vol juweeltjes van RAW’s moet je de beeldkwaliteit er nog wel uit zien te peuteren!

Zo makkelijk is het dus niet. Nee, zeker niet! Maar wanneer je een topsporter op het podium ziet staan, realiseer je je ook niet wat een opoffering, discipline en ontbering dat kost. Met high-end fotografie is het al niet anders. Begrijp me niet verkeerd, dat heeft niets te maken met pro of amateur, maar gewoon met je mind set. Hoe ver wil je gaan om world class photos te schieten? Daar kan niemand antwoord op geven dan alleen jij zelf. Anyway, wat locaties betreft heb ik goed nieuws.

Op korte termijn start ik met Mastershoots voor groepen van maximaal vier deelnemers op gebied van architectuur als een logisch vervolg op mijn Masterclasses. Ook Port of Antwerp staat op de lijst, waar ik het aantal deelnemers zelfs wil beperken op drie. Op die manier kan ik me het beste concentreren op de noodzakelijke regie, zodat deelnemers in staat zijn foto’s te schieten zoals hier afgebeeld. Kijk regelmatig op www.tonvingerhoets.com/masterclasses of stuur me een mail tony@tonyvingerhoets.com

Tony Vingerhoets

Weelde (België), 10 mei, 2019.

Ik kan me dat moment nog erg goed herinneren dat ik het beeld van de zwart-wit foto langzaam maar zeker zag opkomen in het ontwikkelbad. Dat was in het analoge tijdperk op de Koninklijke Kunstacademie in ‘s-Hertogenbosch waar ik de basisbeginselen van fotografie heb geleerd. Het is ook niet verwonderlijk dat die romantiek wereldwijd nog steeds wordt gekoesterd door miljoenen aanhangers van analoge fotografie. Ook de markt voor vintage camera’s en lenzen is springlevend.

Sinds ik rond 2005 in de digitale fotografie ben gestapt, ben ik een volledig overtuigde kleurenman. Geen moment had ik het gevoel dat zwart-wit fotografie iets kon toevoegen. Maar enkele weken geleden zat ik een beetje uit verveling te spelen met zwart-wit omzetting van enkele foto’s en warempel, dat zag er onverwacht goed uit! Ik was bijna vergeten hoe krachtig een zwart-wit beeld kan zijn. Ook een post van een zwart-wit architectuurfoto op social media kreeg erg veel waardering. Nu is dat niet altijd een graadmeter voor mij maar toch heeft het mij verder aan het denken gezet over de mogelijkheden van zwart-wit foto’s. Ik zie geweldige toepassing voor architectuur, zoals jullie weten een gebied dat enorme aantrekkingskracht op mij heeft vanwege mijn passie voor Canon TS-E tilt-shift fotografie. Maar ook landschapsfoto’s zien er in zwart-wit vaak verrassend goed uit! En het behoeft geen verder betoog dat portretfoto’s vaak sprekender zijn in zwart-wit.

Overigens zijn alle foto’s gemaakt met de TS-E 24mm f/3.5L mark II en TS-E 45mm f/2.8 die inmiddels is vervangen door de TS-E 50mm f/2.8L Macro. Misschien vraag je je af wat een Canon TS-E lens nu eigenlijk toevoegt aan zwart-witfotografie. Letterlijk gezien niets, maar bij de selectie kwam ik toch weer uit op foto’s gemaakt met de Canon TS-E tilt-shift lenzen, simpelweg vanwege de superieure image quality. Het is toch zo dat ik mijn betere foto’s meestal schiet met een van deze Canon objectieven.

De afgebeelde foto’s zijn bewerkt met Nik Silver Efex Pro. Doorgaans kies ik voor de neutrale bewerking waarna ik soms nog ‘n fractie contrast toevoeg. Proefondervindelijk heb ik gemerkt dat met name foto’s met dramatische wolkenpartijen zeer geschikt zijn voor een zwart-wit conversie. Maar waarschijnlijk is dat een kwestie van smaak. Enfin, de selectie die ik heb gemaakt doet het in zwart-wit minstens zo goed als in kleur. Mijn persoonlijke favoriet is het Port of Antwerp gebouw.

De foto van het model, David Janssens, is overigens een select focus portret, specifiek gemaakt voor de visuele content van mijn Canon TS-E tilt-shift Masterclass. Het is geschoten met de Canon TS-E 45mm f/2.8 met het tilt-mechanisme op 10 graden up-tilt, waardoor de ogen in focus zijn en daarbuiten een graduele blur ontstaat. Het effect is erg subtiel, totaal anders dan bijvoorbeeld de uiterst minieme scherptediepte van de Canon EF 85mm f/1.2L die bekend staat als de ultieme portretlens.

De Canon TS-E 45mm f/2.8L doet er beslist niet voor onder en biedt dus de hiervoor vernoemde select focus blur, zowel verticaal als horizontaal toepasbaar. Daarnaast heeft deze tilt-shiftlens nog een onschatbaar voordeel, namelijk file merging. Wanneer het shift mechanisme verticaal wordt ingesteld is het mogelijk drie elkaar overlappende shots te maken die in de nabewerking kunnen worden samengevoegd tot één file met een mid format resolutie, micro-contrast en detailweergave! Het vraagt dan wel uiterste concentratie van het model dat absoluut niet mag bewegen maar met een juiste regie levert dat geen problemen op. Bovendien kun je dergelijke portretfoto’s in zitpositie maken. Als portretfotografie mijn hoofdactiviteit zou zijn was voor mij de keuze snel gemaakt: De TS-E 90mm f/2.8L Macro in plaats van de EF 85mm f/1.2L of EF 85mm f/1.4L IS. Zelfs als ik zou de keuze moeten maken tussen de nieuwe RF 50mm f/1.4L of de TS-E 50mm f/2.8L Macro dan werd het sowieso de TS-E lens.

Tja, hier spreekt een man met een passie voor tilt-shiftfotografie, dat mag duidelijk zijn. Ik moet zeggen dat de belangstelling voor deze vorm van fotografie in de lift zit. Mijn Canon TS-E tilt-shift Masterclass van 23 februari a.s. is uitverkocht en ik heb daarom een volgende geagendeerd op zaterdag 23 maart a.s. bij Thon Hotel in Rotterdam. Heb je zin om mee te doen, meld je dan snel aan via mijn website: www.tonyvingerhoets.com/masterclasses.

Tony Vingerhoets

5 februari 2019, Weelde, België

Afgelopen maand heb ik doorgebracht in Yantai, een prachtige kustplaats in het oosten van China met zo’n 7 miljoen inwoners. In 2004 werd Yantai door China Central Television (CCTV) uitgeroepen tot de meest leefbare stad van China en anno 2018 heeft het die glans in mijn optiek beslist nog niet verloren. Omgeven door golvende heuvels en meanderende rivieren is Yantal vooral bekend om z’n stranden en naburige eilanden. Het is zo’n beetje het Zandvoort van China, zeg maar.

Mijn Chinese agent had voor mijn vrouw en mij een hotel geboekt pal aan de Gold Beach, een nieuw ontwikkeld gebied in Yantai. Je staat verbaasd van de riante infrastructuur, eigentijdse appartementen, uitgestrekte parken en kleurrijke kunstobjecten. Het stadsbestuur laat werkelijk geen kans onbenut om het etiket ‘leefbaar’ te onderstrepen. Tussen de werkdagen door hadden we alle gelegenheid om de omgeving te verkennen, uitgenodigd door een aangename najaarszon.

Tijdens ‘n wandeling stuitte ik op het Urban Exhibition Center, opmerkelijke architectuur omringd door elegante objecten en kunstvoorwerpen. Indrukwekkend is vooral ook de dimensionering, iets dat je in Europa zelden tegen zult komen. Omdat ik niet had verwacht veel te gaan fotograferen in Yantai had ik mijn back-up camera, een Canon EOS 5D Mark II, plus de Canon EF 17-40mm f/4L en EF 50 1.4 meegenomen. En die twaalf jaar oude groothoekzoom heeft uitstekend dienst gedaan!

Het spreekt voor zich dat ik mijn geliefde Canon TS-E 24mm f/3.5L MKII miste, maar in de beperking toont zich de meester, zeg maar. De EF 17-40 f/4L ontbeert wat randscherpte op 17mm en de EF 50mm f/1.4 is inmiddels ook voorbij gestreefd, maar er is desondanks nog uitstekend mee te werken. Het geeft aan dat je met een oudere camera en lenzen nog steeds prima foto’s kunt maken. Tijdens Masterclasses geef ik daarom steevast aan dat vaardigheden belangrijker zijn dan pro gear.

Het enorme voordeel van een Canon tilt-shift lens is uiteraard de directe correctie van convergerende verticalen, ofwel perspectivische vertekening. RAW’s geschoten met een conventionele lens kun je ook handmatig corrigeren in de editing, maar je moet er wel rekening mee houden dat je behoorlijk veel weg snijdt van je file en bovendien kost het tijd. Voor slechts een enkele foto is dat geen heikel punt, maar voor een goed gevulde architectuur- of interieurportfolio is een ander verhaal.

Het Urban Exhibition Center is een onderdeel van het Yantai Gold Beach Project dat is ontwikkeld door Edwin Chan, een architect van Chinese afkomst die z’n basis heeft in Canada. Het project omvat een 10 kilometer lange kuststrook met ruime wandel- en recreatiegebieden waar volgens Edwin Chan’s website natuur, stadsleven en vrijetijd samen komen. Gedurende wandelingen in het Gold Beach gebied heb ik dat gevoel ook zo beleefd en vind ik het concept daarom erg geslaagd.

Gelukkig waren de weersomstandigheden optimaal met zonnige dagen en dramatische wolkenpartijen, iets dat je bij architectuurfotografie natuurlijk goed kunt gebruiken. Maar ik had ook een twilight shoot voor ogen en realiseerde me dat ik m’n Manfrotto statief ook had thuis gelaten. En lange sluitertijden uit de hand wordt lastig. ISO waardes omhoog schroeven wordt weer gestraft met een flinke dosis ruis in je foto’s. Tja, dan moet je vindingrijk zijn want the show must go on.

Ik heb dat opgelost door de EOS 5D Mark II te stabiliseren op m’n fototas. Zo heb ik met f/5.6, ISO 1600 en 0,4 seconde nog messcherpe foto’s bij schemer gemaakt. Met zulke beperkingen moet je flink wat frames schieten om zeker te zijn van een treffer. Ruis blijft met ISO 1600 beheersbaar en met Topaz Denoise krijg je zo’n plaatje zo strak als een pianosnaar, zodat ik het zelfs kan uploaden naar mijn stock agency’s Shutterstock, Fotolia, Istock, Dreamstime en Alamy.

Nu we het daarover hebben: in september heb ik mijn eerste Masterclass Stock Photography gedaan bij Cameratools in Apeldoorn. En vanwege het succes heeft zowel Foto de Vakman (Uden) als Cameratools deze Masterclass geprogrammeerd op respectievelijk 15 december en 25 januari a.s. Maar wil je eerst een indruk krijgen van de content meldt je dan aan voor de gratis toegankelijke lezing bij CameraNu in Urk. Als je plannen hebt voor stock photography is dit je kans!

https://www.fotodevakman.nl/masterclass-stock-photography-door-tony-vingerhoets

https://www.cameratools.nl/extra/workshops/workshop/?newsitem=2501

https://www.cameranu.nl/nl/tony-vingerhoets-stock-photography

https://www.iamedwin.ca/home/yantai-gold-coast-beach

 Tony Vingerhoets

24 november 2018, Weelde, België

Al een tijd liep ik rond met het idee om met mijn camera eens de Antwerpse Havens in te trekken. Op Google had ik al plaatjes voorbij zien komen van terminals en olieraffinaderijen die ’s-nachts in het licht baden en dat sprak tot mijn verbeelding. Maar industrie is geen voor de hand liggend onderwerp als architectuur of landschap. Industrie associeer je al snel met grauwe fabrieken en rokende schoorstenen. Maar mijn uitdaging was om te laten zien dat zoiets ook heel anders kan.

Ook was ik erop gebrand om er mijn Canon TS-E 24mm f/3.5L mark II aan de tand te voelen. Waarom juist die lens? Omdat deze tilt-shift lens vooral excelleert op het gebied van architectuur en landschap wat zeker overeenkomsten heeft met industrie. De Canon TS-E 17mm f/4L vind ik voor industrie te wijd en de Canon TS-E 50mm f/2.8L Macro heeft in de meeste gevallen net te weinig beeldhoek. Tel daarbij op de world class detailweergave, microcontrast en kleurweergave van de TS-E 24mm f/3.5L mark II en je weet dat dit de perfecte lens voor deze klus is.

Zeker in combinatie met de 50 MP Canon EOS 5DsR heb je een combo, waarmee je schitterende platen kunt schieten. Vergis je niet in ‘s-nachts fotograferen! Het vraagt om opperste concentratie, omdat handmatig scherp stellen met Live View niet gemakkelijk is en je voortdurend instellingen moet checken. Uiteraard schiet ik dan op statief in de manuele stand, zodat ik maximale controle heb over de camera. Bij daglicht gaat alles wat makkelijker, maar night shootings zijn daarentegen spannend!

Want wat een avontuur was het! De laatste twee weken heb ik er welgeteld drie nachten rondgedoold op zoek naar locaties en invalshoeken met zicht op schepen, terminals en olieraffinaderijen. Natuurlijk had ik vooraf de nodige research gedaan, maar ‘op de grond’ ziet het er toch allemaal anders uit dan op je computerscherm. En vergeet niet dat de meeste bedrijfsterreinen ontoegankelijk zijn waardoor het lastig wordt spots te scouten. Mijn navigatie heeft veel overuren gemaakt.

In mijn enthousiasme ben ik hier en daar wel ‘s een kade opgereden wat misschien niet strikt volgens het boekje is. Desondanks heb ik weinig of geen last gehad van security met uitzondering van het gebied met de containerterminals. Want daar rijdt ’s nachts overijverig veiligheidspersoneel rond in uniform en busjes met corporate security. Om de haverklap werd er op mijn vingers getikt en zelfs verteld dat het niet is toegestaan om vanaf openbaar terrein containerterminals te fotograferen.

Nu trek ik dat ten zeerste in twijfel, maar het laatste wat je in het holst van de nacht wilt is een verhitte discussie met een beveiliger. Vandaar dat ik weinig of geen beelden heb van de oh zo fotogenieke, bedrijvige containerterminals. Maar dat mag de pret niet drukken. Alle hier afgebeelde foto’s zijn dus (op statief) met de Canon EOS 5DsR en Canon TS-E 24mm f/3.5L mark II geschoten. Zoals altijd in deze lichtomstandigheden schiet ik multi exposure, zodat ik in de editing het licht optimaal kan balanceren.

Dat deed ik de laatste tijd met de EOS 5DsR build in bracketing mode, waarmee je zelfs tot 7 verschillende belichtingen kunt schieten zonder de camera aan te raken. Makkelijk, maar ik ben toch teruggegaan naar handmatig instellen, omdat je dan meer controle hebt over de belichtingsreeks. Vooral de uiterst krachtige lampen op schepen en kades creëren overstraling in je foto’s, die je kunt modereren met een flink onderbelichte RAW. Dat kan met HDR maar meestal kies ik voor DRI of EF.

Dat staat voor Dynamic Range Increase en Exposure Fusion, technieken waarbij je verschillend belichte RAW’s in Photoshop als lagen over elkaar legt en dan manueel tot een ideale lichtbalans komt waarbij je tekening behoud in donkere partijen en hooglichten. Dat is bepaald geen klus voor beginners, maar met veel oefening en Youtube tutorials krijg je dat absoluut onder de knie met prachtige resultaten. Het zit allemaal in een optimaal belichte RAW, maar je moet het er wel uit peuteren. 

Ik ben zo enthousiast over het eindresultaat, dat ik een nieuwe categorie ‘Industrieel’ ga toevoegen aan de visuele content van mijn Canon TS-E tilt-shift Masterclasses. Want ook hier excelleren Canon tilt-shift lenzen! Welke de andere categorieën zijn? Hier komen ze: architectuur, interieur, panorama, miniatuur, food, product, landschap en portret. Onvoorstelbaar hoe breed inzetbaar Canon TS-E lenzen zijn! En los van de speciale effecten is alleen de image quality al om van te watertanden.

Misschien dat je na het lezen van dit blog enthousiast bent geworden. Neem dan een keer deel aan een Canon TS-E tilt-shift Masterclasses, die ik regelmatig geef bij Nederlandse en Vlaamse Canon Pro Dealers, zoals 15 september bij CameraNu (klik hier)!

Tony Vingerhoets

23 juli 2018, Weelde, België

Het staat weer bol van de activiteiten en ik zou in de hectiek bijna vergeten dat ik nog enkele blogs heb te gaan om deze serie te completeren! Want fotograferen met tilt-shift lenzen blijft een feest! En deze keer schenk ik aandacht aan panorama’s en file merging. Want naast architectuur, interieur, miniatuur, food, product, landscape en portret is dat ook het domein van Canon TS-E tilt-shift lenzen. Inderdaad, Canon TS-E tilt-shift lenzen schitteren op meer gebieden dan je denkt!

Volgens Wikipedia is dit de definitie van Panoramafotografie: het maken van foto's met een aanzienlijk grotere beeldhoek dan normaal. Door het stitchen of verbinden van meerdere horizontale foto’s verkrijg je inderdaad een enorme beeldhoek; een foto die tot de verbeelding spreekt. In de meeste gevallen is het een combinatie van drie foto’s, maar uiteraard is twee ook mogelijk. Het grote voordeel dat een tilt-shift lens hier biedt, is dat het lensoppervlak verschuift en niet de sensor.

Dat vraagt om nadere uitleg: Wel, de beeldcirkel van een tilt-shift lens is veel groter dan van een conventionele EF-lens om het horizontaal en verticaal shiften mogelijk te maken zonder dat de sensor buiten z’n grenzen komt. Ingeval van een panoramafoto verschuif je middels het shiftmechanisme de TS-E tilt-shift lens over de horizontale as van links naar rechts, maximaal 12 millimeter weerszijden. Zo maak je overlappende files die je naadloos samenvoegt tot een beeld.

En dat is in Photoshop echt een kwestie van enkele muisklikken. Let wel dat je zulke opnames maakt in de Manuele stand van je camera. Kies je bijvoorbeeld voor de diafragma-voorkeurstand (om te spelen met scherptediepte) dan krijg je totaal verschillend belichte files omdat een Canon TS-E tilt-shift lens uiterst links of rechts van de sensor een andere lichtinval geeft. Dat kan wat vignetting opleveren dat bij f/5.6 al zo goed als verdwenen is en bovendien simpel te verwijderen in PS.

Je vraagt je nu wellicht af welke Canon TS-E tilt-shift lens de beste is voor panoramafotografie. Dat hangt sterk af van je favoriete onderwerpen maar ingeval van panorama’s is dat vaak landschap en dan komen we automatisch uit bij de groothoeklenzen TS-E 17 f/4L en TS-E 24 f/3.5L MKII. Maar de all-rounder TS-E 50 f/2.8L Macro is ook inzetbaar. De TS-E 90 f/2.8L Macro en TS-E 135 f/4L Macro excelleren meer op het gebied van product, food en portrait waar panorama’s zeldzaam zijn.

En file merging dan? Tja, het vernuftige shift-mechaniek van de Canon TS-E tilt-shift lenzen kan zowel horizontaal als verticaal verschuiven waardoor je ook gestapelde panorama’s kunt maken. File merging doe je simpelweg om twee redenen: om de beeldhoek of je file te vergroten. Stel, je wilt een gebouw fotograferen maar kunt onvoldoende afstand nemen om het helemaal te framen met de TS-E 24 f/3.5L MKII. Dan schiet je simpelweg twee verticale shift files die je in PS merged.

Maar dat kun je dan toch veel beter doen met de Canon TS-E 17 f/4L hoor ik je nu zeggen. Ja en nee. Wanneer je alleen beschikt over de Canon TS-E 24 f/3.5L MKII kun je op deze manier improviseren en bovendien geeft de 24mm tilt-shift lens ook net iets minder vertekening dan de extreme groothoek van de TS-E 17 f/4L. Maar file merging heeft nog een ander onschatbaar voordeel, namelijk de enorme digitale content van een aantal samengevoegde files!

Want het spreekt voor zich dat een Tiff-bestand van 476 MB meer digitale content heeft dan een bestand van 288 MB. Op die manier krijg je dus foto’s met een waanzinnige detailweergave vergelijkbaar met middenformaatcamera’s. Dat gaat zeker op voor de 50 Mp Canon EOS 5DsR waar ik veel mee werk. Wanneer je file merging in je vingers krijgt, gaat er een wereld van nieuwe mogelijkheden voor je open. Laatst vertelde me een collega fotograaf nog dat hij zo bestanden krijgt met maximale footage. En dat is een onschatbaar voordeel voor designers waar hij veel voor werkt. Die willen creatieve ruimte hebben om een beeld zo te kaderen dat het naadloos past in hun concept. Voila, alweer een toepassing van file merging.

Enfin, het geeft weer aan welk enorm creatief potentieel de Canon TS-E tilt-shift lenzen bieden. In elke TS-E tilt-shift Masterclass hamer ik daar opnieuw op. Precies, hier spreekt een man met passie voor tilt-shift fotografie en nogmaals, wat is dat een FEEST!

Tony Vingerhoets

27 april 2018, Weelde, België

Laat ik dit jaar beginnen met alle EOSzine lezers een uitstekend en vooral creatief 2018 toe te wensen!

In de tilt-shift serie volgt hierbij deel 2 ‘Interieur’. Zoals jullie wellicht weten is deze tak van fotografie erg nauw verwant met architectuur. En daarom geldt ook in interieurfotografie de norm dat alles recht moet staan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het gros van de architectuur- en interieurfotografen werkt met tilt-shift lenzen, doorgaans met de groothoek TS-E, 17mm en 24mm.

Tijdens Canon TS-E tilt-shift Masterclasses krijg ik regelmatig de vraag waarom je perspectiefcorrectie niet gewoon softwarematig (post) kunt doen. Daar is niets op tegen, want de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik dat jaren deed voordat ik met Canon TS-E lenzen ging werken. Het is arbeidsintensief en doordat je de files vaak enorm uit moet rekken, snijd je ook flink wat weg en ontstaat onscherpte. Daar moet je in de shoot dan rekening mee houden door alles ruimer te fotograferen wat vaak niet mogelijk is. 

Als men er vanuit gaat dat een gemiddelde architectuur/interieur-portfolio van een gebouw 25 foto’s telt kun je nagaan dat je al snel een dag of meer zoet bent met manuele perspectiefcorrectie. Je wint dus veel (kostbare) tijd door met een tilt-shift lens te fotograferen en what you see is what you get. Dit zijn twee steekhoudende argumenten om een investering in Canon TS-E lenzen te overwegen wanneer je regelmatig dit soort werk doet, al dan niet in opdracht van een architectenbureau.

Toegegeven, het zijn bepaald geen koopjes, maar hun kostprijs dubbel en dwars waard als je ziet wat het je in de praktijk oplevert. Zoals ik in deel 1 vermeld heb, heb ik in de periode dat ik in China als fotograaf heb gewerkt (2005-2017) veel interieur gefotografeerd, vooral in opdracht van SOHO China, de nummer 1 vastgoedontwikkelaar. Omdat dat vaak grote interieurs waren werkte ik doorgaans met bestaand licht en was ik gewend belichtingstrapjes te maken voor DRI, ofwel exposure fusion.

Om met een foto een indruk te geven van dimensionering van grote interieurs, zoals een shopping mall, airport of een hotellobby is de menselijke maat een uitstekend gegeven. En door langere sluitertijden te gebruiken creëer je met bewegende mensen in beeld ook motion blur dat vaak een aangenaam contrast vormt met de strakke geometrische lijnen van een gebouw. Echter, DRI wordt dan wel lastig omdat je beelden met bewegende mensen niet naadloos over elkaar kunt leggen.

Je kunt een interieur op tal van manieren manier fotograferen waarbij je je fantasie de vrije loop kunt laten gaan. Maar wanneer je in opdracht fotografeert, zal een opdrachtgever, gedreven door marketing, je strikte richtlijnen geven voor de foto’s die je moet gaan maken. Het is dan zaak om je een duidelijk beeld te vormen van de wensen van de klant, zoals: sfeer, licht, invalshoeken, details, enz. Niet zelden ontstaan er misverstanden over criteria zoals ‘lifestyle’ of ‘modern’.

Je zult in interieurs dus voornamelijk werken met het shift mechanisme van Canon TS-E lenzen, waarmee de perspectivische vertekening optimaal kan worden gecorrigeerd. Het tiltmechanisme zal hier niet of nauwelijks worden geactiveerd, tenzij je vergroting van scherptediepte of een miniatuureffect wenst, waar ik in deel 4 van deze serie op terug kom. Vergeet vooral niet met manuele camera-instellingen te fotograferen om onevenwichtig belichte RAW’s te voorkomen wat lastig is bij file merging.

File merging kan in bepaalde gevallen uitkomst bieden wanneer je, ondanks een groothoek TS-E lens, toch meer beeldhoek zou willen hebben. En omdat bij gebruik van tilt-shift lenzen de lens verschuift en niet de sensor is een naadloze samenvoeging van RAW’s in Photoshop kinderspel. Maar ook hier geldt weer dat bewegende objecten roet in het eten kunnen gooien. Er zijn dus genoeg valkuilen om terdege rekening mee te houden. Zorg ook voor een stabiel statief en neem een trap mee.

Met een trap kun je vanaf een hoger standpunt fotograferen wat soms opzienbarende resultaten geeft, bijvoorbeeld in een ruimtelijke hotellobby of winkelinterieur. Mijn Manfrotto studiostatief (058B) heeft een vertande middenconsole waarmee een maximale werkhoogte (incl. statiefkop) van 2.40 meter kan worden bereikt en dat biedt vaak uitkomst. Enfin, het zijn enkele tips en wenken, die nuttig kunnen zijn in de praktijk van interieurfotografie al dan niet met gebruikmaking van TS-E lenzen.

Ik hoop sowieso dat deze serie het inzicht vergroot in de specifieke tak van tilt-shift fotografie waar ik aan verslingerd ben. Er volgen nog een aantal afleveringen, dus voorlopig hebben we meer dan genoeg tilt-shift-stof (om maar eens een woordspeling te maken). Wordt vervolgd.

Tony Vingerhoets

Weelde, Belgie, 10 januari 2018

Het is een roerige oktober geweest met twee weekenden Canon Experience Days in Zaandam en Brussel waar ik lezingen en Masterclasses heb gegeven op het gebied van TS-E tilt-shift fotografie. In navolging daarvan volgen nu veel presentaties bij Nederlandse en Vlaamse Canon Pro Dealers die een TS-E tilt-shift Masterclass als een welkome ondersteuning zien van de introductie van Canon’s nieuwe TS-E 50, 90 en 135mm L-lenzen. Want het is feest met zulke raspaardjes in de schappen!

Tilt-shift fotografie bestrijkt een zeer breed terrein en daarom ben ik mijn TS-E image slide show aan het categoriseren. De content heb ik verdeeld over sectoren Architectuur, Interieur, Panorama, Miniatuur, Food/cuisine, Landschap en Portret. Inderdaad, tilt-shift omvat meer dan je denkt! Sowieso is de opzet van de Masterclass om duidelijk te maken welke voordelen TS-E objectieven bieden ten opzichte van  conventionele L-lenzen en met name de vele creatieve mogelijkheden worden breed uitgemeten.

Van Canon Benelux kreeg ik te horen dat ik zeer binnenkort een week kan fotograferen met de nieuwe 50, 90 en 135mm Canon TS-E lenzen, dus dat wordt dikke pret. Ik hoop dat de weersomstandigheden het toelaten om vooral landschapfoto’s te schieten die ik aan mijn slide show content kan toevoegen. Want het tilt-mechanisme van de TS-E lenzen is hiervoor uitermate geschikt. Daarmee kan je namelijk enorme scherptediepte creëren bij een groot diafragma dat de hoogste kwaliteit beeld geeft.

Om EOSzine-lezers inzicht te geven in de verschillende terreinen waar Canon TS-E lenzen excelleren heb ik besloten om er een serie van te maken. Dat verveelt niet snel en het biedt mij de komende maanden voldoende onderwerpen. Dit eerste deel gaat dus over architectuur-fotografie. Ik beschik niet over cijfers, maar ik denk dat het leeuwendeel van de TS-E lenzen wordt gebruikt voor architectuurfotografie waar gebouwen recht zetten de norm is. En dat is kinderspel met het TS-E shift-mechanisme.

Afgelopen tien jaar heb ik in China enorm veel architectuur gefotografeerd en weet uit ervaring dat het beslist geen makkie is. Om te beginnen zijn het vaak grote onderwerpen die je van alle kanten moet zien te fotograferen. Uitlichten heeft geen zin, dus ben je aangewezen op natuurlijk licht. Gezien het feit dat je daar geen invloed op kan uitoefenen moet je terdege je huiswerk doen voordat je aan een shooting begint. Je moet namelijk precies weten wat licht met een gebouw en de omgeving doet.

Ingeval van een opdracht is de briefing van de opdrachtgever natuurlijk het raamwerk waarbinnen je moet werken. De afgelopen maanden heb ik veel iconische architectuur gefotografeerd voor mijn Canon TS-E Masterclass en had ik alle vrijheid om plaatjes te schieten die ik zelf voor ogen had. Ik koos veelal voor daybreak, twilight of sunset shots omdat het licht en wolkenpartijen op dergelijke momenten vaak iets bijzonders aan een foto toevoegen. Mijn blog van 30 augustus jl. is daar aan gewijd.

Ook is dergelijke fotografie bewerkelijk, omdat je de tijd moet nemen voor je compositie met de camera op een statief. Een tilt-shift lens juist afstellen en een adequate belichting bepalen is geen sinecure. Niet zelden schiet ik multi-exposure voor vergroting van het dynamisch bereik. En omdat licht vaak verandert heb je maar weinig tijd om een serie foto’s te maken. Een standaard portfolio van een gebouw (zo’n 25 foto’s) houdt je makkelijk enkele dagen bezig. En dan heb ik het niet over de editing!

Ook het jaargetijde speelt een belangrijke rol. Wil je twilight shots maken van een kantoor-gebouw dan moet het licht aan zijn. Dat kun je in de zomermaanden dus vergeten want dan begint het schemer pas rond tienen en is er niemand meer op kantoor aan het werk. Een ander notoir probleem is schaduw van aangrenzende gebouwen. Kom je op de locatie voor de shoot van de gevel en blijkt dat die gehuld is in schaduw vanwege de zonnestand waar je door de drukte geen rekening mee had gehouden.

In Shanghai heb ik een keer een week zitten wachten op een blauwe hemel met witte wolken. Dat komt zelden voor in die stad en heb ik de Bund Boulevard uiteindelijk ’s avonds geschoten. Dat bleek gelukkig een hit! Het is net als met Canon tilt-shift lenzen learning by doing. Want verwacht niet dat je meteen de sterren van de hemel fotografeert met een TS-E lens. Dat kost tijd en toewijding en dat is niet ieders ding. Heb je het eenmaal in je vingers dan schiet je ook foto’s waarmee je alles overtroefd.

Het wordt een gevarieerde reeks waarin ik jullie meeneem in de wereld van high-end fotografie. Want dat is tilt-shift ten voeten uit! Voor degene die meer willen ben ik een workshop aan het voorbereiden waarmee ik volgend jaar van start ga in Rotterdam, dé architectuurstad van Nederland. Binnenkort kan ik er meer over vertellen. Dus nog even geduld.

Tony Vingerhoets

Weelde, Belgie, 21 november 2017

Momenteel ben ik druk doende met voorbereidingen voor de TS-E tilt-shift Masterclasses tijdens de Canon Experience Days in Zaandam op 7 en 8 oktober a.s. Voorafgaande aan een theoretische briefing over tilt-shift fotografie en een shoot met de Canon TS-E lenzen, wil ik met een diavoorstelling het creatieve potentieel van deze lenzen laten zien. Daarvoor ben ik afgelopen maand regelmatig vroeg uit de veren gegaan om daybreak shots te maken. Want tijdens de vroege uurtjes heb je het mooiste licht!

Om met de deur in huis te vallen: het potentieel van de vier Canon TS-E lenzen is ronduit verbluffend. Sowieso zijn ze bizar scherp en val je van je stoel wanneer je de detailweergave op je monitor ziet. Maar daarnaast bieden ze vooral veel creatieve mogelijkheden. Perspectiefcorrectie (shift-mechanisme) is wel een van de meest bekende en wordt vooral gebruikt in architectuurfotografie. Maar daarmee kun je ook met speels gemak panorama’s maken of beelden aan elkaar zetten (photo merging).

Het tilt-mechanisme is weer een ander verhaal. Daarmee kun je het schaalmodel- of miniatuureffect oproepen of juist een enorme scherptediepte creëren bij een relatief groot diafragma. Een totaal onbelicht terrein is select focus bij portretfotografie. Enfin, ik ga nu nog niet teveel vertellen anders maai ik het gras voor mijn voeten weg. Want het is uiteraard de bedoeling dat mijn TS-E tilt-shift Masterclasses helemaal vol zitten. Je bent dus van harte welkom in Zaandam en Brussel zou ik zeggen!

Maar goed, even terug vertelde ik dat ik de afgelopen maand aardig wat daybreak of sunrise shots heb gedaan met verschillende Canon TS-E lenzen. Canon had tot medio augustus 2017 vier TS-E lenzen: TS-E 17mm f/4L, TS-E 24mm f/3.5L mark II, TS-E 45mm f/2.8 en TS-E 90mm f/2.8. Vreemd genoeg zijn de 45 en 90mm niet als L-lenzen in de markt gezet, maar Canon heeft zojuist de 50mm, 90mm en 135mm TS-E L-lenzen geintroduceerd. Desondanks moet ik zeggen dat de oude 45mm en 90mm TS-E kwalitatief gelijkwaardig zijn aan de TS-E 17mm f/4L en TS-E 24mm f/3.5L mark II.

Tja, die daybreak shoots is me een avontuur! Je moet rond 04.00 uit je bed en vaak ben ik rond 05.00 al op weg naar mijn bestemming. Dat is doorgaans iconische architectuur in België of Nederland dat met spectaculair licht en dramatische wolkenpartijen natuurlijk plaatjes oplevert met een hoog wow-gehalte. Op Google Maps en Accuweather check ik waar en wanneer de zon op komt om er zeker van te zijn dat ik bij aankomst op de locatie meteen het statief op de juiste plek zet en aan de slag kan.

Dat klinkt heel dynamisch, maar het is vooral veel wachten. Het voordeel van fotograferen op statief is dat je verschillende belichtingen kunt maken of zo je wilt filters gebruiken. Zo kun je door een identieke framing de verschillend belichtte RAW’s als lagen op elkaar leggen om een perfecte lichtbalans in je foto te creëren. Zeker bij een zonsopgang kan dat niet anders vanwege het intense licht en schaduwwerking. Het kost de nodige moeite, maar spetterende foto’s maak je niet als je in bed blijft liggen.

Overigens loopt het niet altijd op rolletjes en enkele keren ben ik onverrichter zake huiswaarts gekeerd. Het pakt dan net niet uit zoals je had verwacht. De mooie wolken blijven weg of de zon verschuilt zich er net achter. Er moet sowieso zonnig, helder weer worden voorspeld anders kun je beter thuis blijven. Het kan ook plots gaan (mot)regenen en druppels op je lens is natuurlijk funest voor de foto’s. Hoe dan ook ben ik verslingerd geraakt aan die serene ochtendsfeer en de schoonheid van de natuur.

Nog een tip. Op zondagen is het veel rustiger en leger dan op doordeweekse dagen. Het geeft een vreemde aanblik: gebouwen badend in schitterend licht met dramatische wolken zonder auto ’s of mensen op straat. Voor urban dynamism niet zo ideaal, maar wel voor ultieme architectuurfoto’s of landschappen. Voor die onderwerpen moet je toch echt de Canon TS-E 17mm f/4L of de TS-E 24mm f/3.5L mark II hebben. Echte koopjes zijn het zeker niet maar ze zijn gebouwd om er een mensenleven mee te werken.

En de verbluffende optische kwaliteit van de vier Canon TS-E lenzen heb ik al vermeld. Vergeet niet dat het lenzen zijn zonder autofocus. Dus focussen en scherp stellen dient handmatig (m.b.v. Live View) te gebeuren. Met de TS-E 17mm f/4L is dat kinderspel maar de TS-E 24mm f/3.5L mark II vraagt toch om opperste concentratie. Scherp stellen met de TS-E 45mm f/2.8 en TS-E 90mm f/2.8 is overigens ook erg gemakkelijk. De 24mm is niet zo vergevingsgezind, maar desondanks mijn favoriet van Canon’s TS-E kwartet.

Enfin, ik hoop jullie te verwelkomen op een van mijn TS-E tilt-shift Masterclasses op Canon Experience Days, 7 en 8 oktober a.s. te Zaandam. Hier vind je meer informatie: www.canon.nl/experiencedays.

Tony Vingerhoets

Weelde, België, 29 augustus 2017

Lezers van mijn blogs weten dat ik nogal gefascineerd ben door luchthavens en treinstations. Het is de dynamiek, die ik bijvoorbeeld ook in Chinese steden ervaar. Shanghai, met z’n indrukwekkende skyline en wolkenkrabbers, is zo’n stad waar ik niet genoeg van krijg. Afgelopen decennium heb ik er iconische gebouwen gefotografeerd, vaak bij schemer of ‘s avonds. Echter, spectaculaire locaties vind je net zo goed in Nederland. Het nieuwe Centraal Station in Utrecht is daar een voorbeeld van!

Begin maart toog ik naar Utrecht om er zowel het interieur als exterieur te gaan fotograferen. Ik was ’s ochtends redelijk vroeg weggereden en besloot de auto bij P&R Westraven te parkeren en met de tram naar het Centraal Station te gaan. Wel zo handig! Eenmaal in de parkeergarage werd ik getrakteerd op een hevige stortbui met forse rukwinden en heb ik even getwijfeld of het niet beter was om terug naar huis te gaan. Maar na een kwartiertje luwde het en heb ik toch maar de tram gepakt.

Volgens de weersverwachting zou de zon ’s middags doorbreken, dus besloot ik eerst maar het interieur te fotograferen. Het is een reusachtige hal met veel glas (ook in het dak) waardoor er stevig wat daglicht binnen komt. De enigszins bewolkte lucht werkte als een enorme soft-box, zodat (hinderlijke) schaduwen uitbleven. Na enige oriëntatie had ik een hoge invalshoek gevonden, waarvan hierboven een voorbeeld. In de middag besloot ik editorial people shots te maken en het zachte licht werkte optimaal.

Halverwege de middag kwam een bevriende fotograaf naar Utrecht CS. Na een gezellige chat onder het genot van een cappuccino hebben we nog wat interieurshots gemaakt. De zon brak zo nu en dan door en we besloten de omgeving van het CS te gaan verkennen voor exterieurfoto’s. Op Google maps had ik al gezien dat de Moreelse Brug een schitterend uitzicht geeft op het stationsgebouw, maar het was nog steeds te grijs en grauw om er de foto’s te maken waarvoor ik naar Utrecht was gekomen.

Enfin, eenmaal op de Moreelse Brug hebben we de tijd genomen om de beste invalshoek te vinden voor een optimale compositie. Ik moet zeggen dat ik stond te klappertanden van de kou door de stevige wind die een behoorlijk lage gevoelstemperatuur gaf. Met nog een uur te gaan voordat het blauwe halfuurtje aanbrak hebben we even overwogen om terug te lopen naar het station voor nog een cappuccino, maar ik zag dat het met de lucht en wolken de goede kant op ging en besloot toch te wachten.

Rond 18.45 uur was het dan zover en zag het er spectaculair uit met de verlichting op volle sterkte en schitterende, dramatische wolkenpartijen die over het stationsgebouw hingen. Rammelen maar, want aan de linkerkant van mij lonkte ook het Rabo Bank hoofdkwartier met de binnenverlichting nog steeds aan. Dat gaat om 19.00 uur uit dus had ik minder dan een kwartier om de gedroomde serie van de dag te schieten. Dat was stevig aanpakken, maar van de kou had ik in ieder geval geen last meer.

Opgewonden van het resultaat zijn we nog even op temperatuur gekomen met een warme Starbucks chocolademelk (met slagroom) waarna ik op de tram ben gestapt naar P&R Walraven. Van daaruit was het nog dik een uur naar Weelde, net over de Belgische grens. Rond tienen was ik thuis en het was een lange dag geweest, maar wat een hit! De dag erop heb ik de RAW’s bewerkt. De meeste had ik multi exposure op statief geschoten, zodat ik ze makkelijk kon samenvoegen voor een mooie lichtbalans.

Uiteraard kan dat ook uitstekend met ND filters, maar ik geef de voorkeur om meerdere belichtingen te maken wat mij in de editing/retouching alle mogelijkheden geeft om een optimale balans te creëren. Ik behoor niet tot de fotografen die menen dat je alles in een single shot kunt pakken en RAW files alleen maar wat verlevendiging nodig hebben. Maar ieder heeft z’n eigen werkwijze, stijl en benadering en wat telt is het eindresultaat. En voorlopig was dit een van m’n beste shoots dit jaar.

Vanzelfsprekend zijn de foto’s van het interieur/exterieur gemaakt op statief, met de Canon 5DsR en de Canon TS-E 24mm f/3.5L MKII erop. De editorial candid people shots heb ik uit de hand gemaakt met de 5DsR ingesteld op M-RAW en de Canon EF 135 f/2L en Canon EF 200 f/2.8L, beiden IS-loze old school tele primes, maar met een Image Quality om van te likkebaarden!  

Tony Vingerhoets

Weelde, Belgie, 22 mei 2017

http://www.tonyvingerhoets.com/

Mijn laatste blog dateert alweer van oktober vorig jaar! Tja, het werk heeft enkele maanden stil gelegen vanwege een internationale verhuis. Op het moment dat ik dit schrijf woon ik in de Belgische Kempen, een groene enclave vlakbij de Nederlandse grens. Om een aantal redenen werd China de laatste jaren steeds minder werkbaar, waaronder extreme internetrestricties, verkeerscongestie en ernstige luchtvervuiling. Na grondige overweging heb ik de oversteek gemaakt en het is goed toeven in de Kempen!

Een van mijn laatste shootings in Beijing was de Verboden Stad, internationaal beter bekend als Palace Museum. Ironisch genoeg had ik daar geen complete portfolio van en ik besloot er daarom een aantal dagen door te brengen. Het was meteen een prima test voor mijn EOS 5DsR, die ik in september vorig jaar heb aangeschaft. Ik moest wel even wachten op enkele dagen met uitstekend licht, want die zijn in deze tijd van het jaar niet dik gezaaid in Beijing. Maar m’n geduld werd toch beloond.

De Verboden Stad ligt in het hart van Beijing en was gedurende 500 jaar het onderkomen van keizers en de Chinese overheid. Het gigantische complex is gebouwd in 1406-1420, bestaat uit 980 gebouwen en beslaat een oppervlakte van 72 hectare. De Verboden Stad werd in 1987 uitgeroepen tot World Heritage Site en door UNESCO opgenomen als ’s-werelds grootste collectie van bewaarde houten structuren. Het is met jaarlijks 14,6 miljoen bezoekers het meest bezochte kunstmuseum in de wereld.

Na zulke cijfers begrijpen jullie jullie dat je meerdere shootingdagen nodig hebt om er voldoende RAW’s te schieten voor een volwaardige portfolio. Want mijn vuistregel is dat 10% van wat je fotografeert door de screening komt voor editing. Inderdaad, ik kijk kritisch naar mijn eigen werk. De EOS 5DsR bleek het juiste gereedschap voor de klus, want allemachtig, wat heeft die camera een scherpte en definitie! Het gros van de foto’s heb ik gemaakt met de Canon EF 16-35 f/4L IS en TS-E 24 f/3.5L MK II (statief).

Het zijn twee totaal verschillende objectieven. De TS-E 24 f/3.5L MKII is niet bepaald vergevingsgezind, omdat de lens geen AF heeft. Je dient uiterst geconcentreerd manueel scherp te stellen en als je dat goed doet is het resultaat een huiveringwekkend scherp shot. Zit je er ook maar een fractie naast dan is je file (op 100%) out of focus. Hoe anders is de EF 16-35 f/4L met een altijd trefzeker AF en geweldige zoom range. En eerlijk gezegd doet hij qua scherpte niet zoveel onder voor de tilt-shift.

Het voordeel van de TS-E 24 f/3.5L MKII is echter de eenvoud om RAW’s te monteren (merge) zodat je hele grote files krijgt, zoals panorama’s. Maar het is en blijft een echt statiefobjectief en soms is uit de hand fotograferen met een groothoekzoom zoals de EF 16-35 f/4L IS een zaligheid. Enfin, ik heb een zo gevarieerd mogelijke portfolio samengesteld. De close up shots zijn overigens gemaakt met de Canon EF 135 f/2L, een lens die bekend staat vanwege z’n achtergrondvervaging en prachtig bokeh!

Het waren drie slopende shootingdagen in de Verboden Stad, want je loopt er enorme afstanden met behoorlijk zware bepakking, zeker als je flink wat glas in je fototas hebt zitten en daarnaast een zwaar Manfrotto statief meesjouwt. En met sterk zonlicht loop je ook makkelijk de kans om te verbranden. Beschermende kleding en een pet zijn dan geen overbodige luxe. En omdat er vrijwel geen zitplaatsen zijn voor een korte pauze is bijvoorbeeld een klein opvouwbaar krukje wel zo gemakkelijk.

Al bij al ben ik content met de portfolio waarvan het merendeel als stockfoto door het leven gaat. Het zijn foto’s die niet direct tot m’n top 20 best sellers gaan behoren, maar dat wordt gecompenseerd door het lange leven dat ze beschoren zijn. Het was bepaald niet makkelijk om een selectie te maken uit het beeldmateriaal, maar ik hoop dat de afgebeelde foto’s een indruk geven.

Ondanks dat ik nu m’n basis in Belgie/Nederland heb zal ik jaarlijks toch enkele maanden in China doorbrengen. Want er gebeurt de komende tien jaar nog veel in dat dynamische land dat ik graag wil vast leggen. De Chinese overheid heeft megalomane plannen op het gebied van urbanisatie en er zullen de komende tien jaar duizenden wolkenkrabbers verrijzen. En daar wil ik er best een aantal van op de plaat zetten!

Tony Vingerhoets
Weelde, Belgie, 3 maart 2017