Met editorial stockfoto’s geef ik actuele ontwikkelingen in China weer. Dit soort stockfoto’s wordt niet commercieel gebruikt, maar daarentegen veel in nieuwsmedia wat wereldwijd een enorme industrie is. Een van die ontwikkelingen is de alarmerende groei van obesitas in China. Vooral in geürbaniseerde gebieden is zwaarlijvigheid een alledaags straatbeeld geworden. En met de verstedelijking in China gaat het al net zo hard: binnen tien jaar woont 70% van de Chinezen in steden, ofwel 900 miljoen mensen!

Maar dat is niet het onderwerp. Terug naar obesitas dus. In China gaat alles sneller dan in het westen. Tijdens het bewind van Mao Zedong werd het land geteisterd door een hongersnood dat naar schatting 40 miljoen slachtoffers heeft geëist. Met dat in het achterhoofd is het bijna niet te bevatten dat nu, 45 jaar later, 62 miljoen Chinezen worstelen met obesitas, ofwel ruim 9% van de totale wereldbevolking! De overtreffende trap is nog steeds Amerika, dat maar liefst 86.9 miljoen zwaarlijvigen telt.

Cijfermatig is het verschil dus niet zo groot. Echter, in China staat obesitas nog in de kinderschoenen. In 1980 had 6% van de jongeren (onder de 20 jaar) overgewicht en dat percentage ligt nu ruim boven de 20. Het mag dus duidelijk zijn dat volgende Chinese generaties de Amerikanen gaan evenaren of misschien wel naar de kroon steken. Het is een dramatische ontwikkeling, die ook economisch een zware wissel op het land zal trekken. Maar na deze cijfers rijst de vraag hoe het in China zover kon komen.

De grootste boosdoener is de snelle omwenteling in levensstijl als gevolg van plotselinge welvaart. Want per slot van rekening is dat fenomeen nog relatief jong. Als gevolg daarvan hebben Chinezen massaal de fiets verruilt voor auto’s. Dus bewegen ze minder maar eten daarentegen meer. Wat het verergert is dat nergens in de wereld de fast food cultuur zo snel is omarmd als in China. Als je thuiskomt van kantoor, bel je de food delivery en binnen tien minuten heb je een mega-burger met frites en Cola.

En dat heerlijke Chinese eten dan? Tja, als fervent liefhebber van de Chinese keuken vraag ik me dat ook regelmatig af. Maar goed, hoe breng je zo’n delicaat onderwerp in beeld? Want het is nogal gênant om een restaurant binnen te lopen en bunkerende dikkerds te fotograferen. Maar in het straatbeeld of publieke plaatsen zoals shopping areas kom je er maar genoeg tegen. Nu druk ik ze liever geen groothoek op hun neus, maar op enige afstand krijg je ze prima in beeld met een 100, 135 of 200 mm telelens.

Het zijn meestal bewegende onderwerpen die ik momenteel graag schiet met mijn EOS 7D mark II met de EF 100 f/2.8L IS Macro (een akelig scherpe lens). Door de APS-C cropfactor is dat een full frame equivalent van 160mm, wat meer dan voldoende bereik geeft. Een groot diafragma (tussen f/3.5 en f/4.5) in combinatie met de Image Stabilization houdt ISO waardes laag (tot max. 800), zodat ik nauwelijks of geen ruis in mijn RAW files heb. Want Shutterstock accepteert uitsluitend foto’s die zo strak zijn als een biljartlaken. En daarnaast zorgt het uiterst geavanceerde autofocus en tracking systeem (geadopteerd van de EOS 1D X!) voor een hoog percentage scherpe RAW’s (100% in focus). Het autofocus systeem van de EOS 7D mark II telt maar liefst 65 focus points, die ook nog eens allemaal cross point zijn.

Maar Canon-shooters kijken momenteel reikhalzend uit naar de lancering van de EOS 5D mark IV, die wellicht weer een nieuwe Canon-standaard wordt. Naar verwachting krijgt deze nieuwe EOS 5D telg een dynamisch bereik vergelijkbaar met dat van de recente EOS 1D X mark II en dat zou een sprong voorwaarts betekenen. Voor mij als stock shooter is dat een welkom aspect, want dat geeft RAW’s veel meer rek ingeval van shadow of highlight recovery in de editing en retouching. We gaan het snel zien!

Mocht je geinteresseerd zijn in m’n verdere fotografische werk, kijk dan op mijn nieuwe website www.tonyvingerhoets.com

Tony Vingerhoets
Beijing, 8 augustus 2016