De laatste tijd worden er nogal wat artikelen geschreven over dynamisch bereik en het dynamisch bereik is op dit moment wat eerst pixels en daarna ruis een aantal jaar geleden was. Door de verbeterde sensortechniek is die (storende) ruis nu mooi onder controle te krijgen, we hebben méér dan genoeg pixels en de volgende stap die gezet kan gezet worden in de vervolmaking van onze camera’s is het dynamisch bereik. Ik zou het dan ook zeker geen hype willen noemen.

Dynamisch bereik wordt vaak gekoppeld aan landschapsfotografie, waarbij wordt gekeken naar het verschil tussen de lichte delen in de foto en de schaduwpartijen. Er zijn verschillende manieren om de camera te helpen het dynamisch bereik wat ‘op te krikken’. De eerste manier is door het maken van een bracketing serie van 3 of 5 beelden waarbij ik altijd de volgorde - , 0 , + gebruik en via Live view met het histogram zorg dat het donkerste beeld (het – beeld) geen overbelichte hooglichten bevat. Via Lightroom zet ik dan de beelden over elkaar. Toch heeft deze techniek niet mijn voorkeur, want ik zie graag direct hoe het beeld er uit komt te zien als het ‘goed’ is! Het helpt mij om beter te focussen op compositie, standpunt en dergelijke. Als ik landschappen fotografeer gebruik ik daarom altijd grijsverloopfilters als dat nodig is (en dat is het bijna altijd). Ik heb een BENRO-set die mooie kleurneutrale beelden oplevert, waarbij ik zelfs drie filters over elkaar in de houder kan stoppen zonder kleurenzweem. Uiteraard kan ik dan later nog in Lightoom via ‘schaduwen’ en ‘hooglichten’ het beeld verder optimaliseren en indien nodig kan ik er nog een ‘gegradueerd filter’ overheen halen. Omdat deze tools in héél veel verschillende ‘sterktes’ toegepast kunnen worden, zijn ze perfect bruikbaar voor ons fotografen!

Goed geslaagd om m.b.v. grijsverloopfilter contrastverschil te overbruggen	Zelfs met grijsverloop nog niet gelukt om contrastverschil te overbruggen.
Mooi contrast in de lucht d.m.v. filters	Filters niet mogelijk. Met Schaduwen en Hooglichten in Lightroom.

Bijna al deze technieken laten me min of meer in de steek als ik geen landschappen fotografeer, maar bijvoorbeeld macrofoto’s maak. Wat doe je met insecten of een bloem met fel zonlicht erachter? Als voorbeeld zie je hier een foto van paddenstoeltjes met tegenlicht. Hier heb ik niets aan een grijsverloopfilter (er is geen heldere lucht bovenkant) en omdat ik hier alleen uit de hand kon fotograferen was ook bracketing niet mogelijk (de foto’s zouden dan niet precies over elkaar passen). Op dat moment ben ik het meest aangewezen op het zuivere dynamische bereik van de sensor. Via Lightroom kan ik wél de schaduwen en hooglichten bewerken, maar dit kan vaak maar in beperkte mate vanwege het afnemende contrast. Als ik bij deze foto zou hebben belicht op de zon dan zou de hele foto zwaar onderbelicht zijn geweest. Ik kies dan ook vaak voor een meer uitgebeten zon met voldoende detail in de schaduwpartijen. En ik probeer (in dit geval) de zon zodanig achter een boom te plaatsen dat nog wél de stervorm zichtbaar is, maar dat het géén grote uitgebeten plek in de foto gaat worden! Dynamisch bereik is dus ook iets van keuzes maken en soms tegen jezelf zeggen dat iets (nog) ‘niet kan’!

Als laatste voorbereiding op een weekend workshop voor Starling reizen was ik een aantal dagen aan de Opaalkust. Buiten het feit dat we een heerlijke korte vakantie hebben gehad met alle Franse ingrediënten die daarbij horen, ben ik langs alle mogelijke locaties gegaan waar we half mei naartoe zouden kunnen gaan.

Mijn eerste bezoeken aan de Opaalkust dateren al van 1984 toen we een aantal jaren op rij daar onze Hemelvaartvakantie gingen ‘vieren’ met de hele familie van mijn vrouw. We zijn er daarna nog verscheidene keren geweest maar steeds als (kort) vakantieadres.
Op de een of andere manier ben ik er tot vorig jaar nooit ‘echt’ alleen naartoe gegaan om te fotograferen en dat is best gek, want het is een prachtige plek. Waarschijnlijk komt dat doordat het al zo’n bekende locatie is en ik het idee had dat ik daar niets aan ‘toe kon voegen’ (oftewel een foto kon maken die nog niet gemaakt was). Maar vorig jaar ben ik er met 3 fotovrienden geweest en toen kwam ik er al achter dat je daar altijd iets nieuws kunt fotograferen!

Iets nieuws fotograferen; een thema wat erg actueel is sinds de laatste PixPerience in Nijkerk! Maar gaat het wel daarom? Ik heb pas een inspirerende lezing bijgewoond van de Belgische pedagoog Luk Dewulf over het benutten van talent bij jongeren (en bij jezelf). Hij definieert talent niet als het uitblinken in een bepaalde activiteit. Voor hem is talent het doen van activiteiten die 100% bij jezelf passen, waar je blij van wordt, die je moeiteloos afgaan en waar je (dus) energie van krijgt! Fotograferen is voor mij absoluut zo’n activiteit! En maakt het dan uit of je ‘iets nieuws’ fotografeert? Niet persé. We fietsen met z’n allen tenslotte ook allemaal langs zo’n beetje dezelfde route naar Compostella als we op pelgrimstocht gaan. Ik hoor daar niemand over klagen.

Bij ‘ons’ natuurfotografen zit er blijkbaar altijd een spanningsveld tussen het ‘doen/beleven’ en het ‘produceren’! We vinden het allemaal fantastisch om met een camera in de natuur rond te sjouwen en om de pure natuur om ons heen te ruiken, te ‘proeven’ en te horen! Maar we laten het ‘gevoel’ van die beleving ook weer afhangen van het uiteindelijke resultaat. Ik merk dat ik me daar wel meer bewust van ben de laatste tijd en dat ik vooral probeer te focussen op de beleving. Dat is het talent waar ik energie van krijg! Dan zie ik later wel wat het uiteindelijke resultaat is en of het ‘iets nieuws is’ wat nog niet is gemaakt. En mocht dat laatste niet het geval zijn, dan vind ik dat eigenlijk geen probleem als de beleving goed is geweest! En die was in ieder geval erg goed afgelopen dagen. Wat was het heerlijk om daar ’s avonds op verlaten stranden te staan en te ‘spelen’ wat de opkomende zee en steeds van rots naar rots te moeten springen / lopen voor het juiste nieuwe standpunt! En niet ieder standpunt was de basis voor een ‘andere’ foto, maar ook zonder bijzonder resultaat blijft die belevingswaarde voor mij zeker overeind!

Hieronder enkele foto’s waarbij ik op zoek ben gegaan naar inkomende lijnen en dieptewerking. Op zo’n avond kijk ik steeds om me heen waar er dergelijke lijnen zijn en of het water daar al hoog genoeg voor staat. Een beetje vooruit denken is dan handig; zeker bij opkomend water.

Ondanks een recente ervaring dat een camera niet blij wordt als hij vanaf je statief het water invalt kon ik het niet laten om dit standpunt te ‘benutten’. Op geen enkele andere wijze was de dynamiek van het inkomende water zo mooi te vangen. Misschien had ik nog een foto moeten maken met een nog langere sluitertijd. Maar het water kwam zo snel op dat ik het niet aandurfde om een ander ND filter erop te plaatsen. Nu zat ik al 20 sec.

Al op de dia’s van ruim 30 jaar geleden staan héél veel koolzaadvelden en ook nu waren die weer volop te vinden. In combinatie met de constant overwaaiende wolken en de pure, heldere lucht was dit een prachtig foto-onderwerp afgelopen week. Normaal ben ik niet zo van de menselijke ‘invloeden’ op een foto, maar hier doen de huisjes het niet slecht :).
Een polarisatiefilter zorgt voor het kleurcontrast en de blauwe lucht met de witte wolken.

Maar ook strakke landbouwakkers kunnen een mooi decor zijn voor een smalle gele streep mits daar het goede licht opvalt! 

Een bekend thema’; kleur in combinatie met (deels) zwart-wit (gewoon alle kleuren eruit behalve geel). Of gebruik maken van weinig scherptediepte en focussen op het koolzaad in de achtergrond.

Deze volgende keer nog een andere blog over de Opaalkust, maar dan met zwart-wit foto’s.

Volgend jaar mei verzorg ik voor Starling reizen een fotoworkshop aan de Opaalkust en bij het kiezen van het juiste weekend is uiteraard goed gekeken naar de juiste getijdengegevens. Dit om ervoor te zorgen dat we ‘op het juiste moment op de juiste plaats’ kunnen zijn. Iets wat in de landschapsfotografie toch wel als één van de basisuitgangspunten wordt gezien! Een aantal maanden geleden was bij het plannen van een fototrip met drie fotovrienden echter niet de getijdenkalender bepalend, maar de vakantiekalender….

Tja, en dan sta je daar op het enige beschikbare weekend met hoog water tijdens een zonsondergang op een strook van 10 meter kiezelstenen terwijl je weet dat er zo’n 50 meter prachtig fotogeniek strand vóór je onder de wateroppervlakte ligt! Dan is het een mooie uitdaging het juiste standpunt te kiezen en om toch nog voorwerpen/stenen te zoeken die voor dieptewerking en dynamiek zorgen. Met mooie luchten kun je dan overigens veel compenseren. Maar ja; zaterdags was het bijna 30 graden en was de lucht knalblauw! Je loopt dan trouwens behoorlijk in de kijker als je met lange outdoorbroek, grote laarzen en een zware rugzak over het strand loopt terwijl iedereen lekker in z’n zwembroek of bikini daar zit te genieten van de zon.
Bij elkaar zou je dan bijna gaan zeggen dat je ‘op het verkeerde moment op de juiste plaats bent’, maar uiteindelijk geven alle omstandigheden toch kansen op leuke foto’s en was er iedere ochtend of avond wel even goed licht! En daarnaast was het gewoon ook héél gezellig en hebben we kunnen genieten van het fotografisch oninteressante zomerweer.

De eerste avond was er weinig golfslag en stond het water tot de witte stenen van Cap Blanc Nez. Voordeel daarvan was dat de donkere stenen buiten beeld bleven en er een mooie zachte sfeer in de foto’s ontstond. Doordat je feitelijk maar een 1 – 1,5 meter brede strook hebt waar je kunt fotograferen was de speelruimte voor een goede compositie echter nogal beperkt. De groene steen in de foto hierboven hielp me wel om wat spanning in de foto te krijgen.

Tijdens en vlak ná zonsondergang werd het licht mooi en bleef het water gelukkig tussen de witte stenen staan zodat dezelfde zachte sfeer vastgehouden kunnen worden. Niet spectaculair misschien, maar wél meer het gevoel van een mooie rustige zomeravond!

De volgende ochtend toch wel een lichte teleurstelling dat ook nu het water weer hoog stond en omdat dit strand geen mooie witte stenen had was het veel lastiger een goede compositie te zoeken. De grote donkere stenen maakten het daarbij niet eenvoudiger! Opeens viel mijn oog op een grote ronde knalgroene steen die daar tussen de bruine rotsblokken lag te pronken. De stenen waren spekglad vanwege het wier dus héél voorzichtig op de rotsen geklommen en mijn statief bovenop een stevige rotsblok weggezet en gezocht naar de juiste compositie. Bij de eerste foto’s stond er rond de steen nog geen water en was het geheel nogal massief, maar na 10 minuten kwam er water tussen de stenen door, waardoor die groene kei wat meer ‘los’ kwam te liggen en nog beter in balans was met de rest van de foto. Even daarna kwam er een golf over de steen en werd het groen te donker om nog lekker op te vallen.

Op diezelfde plek was het strand nog interessant om te spelen met aankomende golven. Om half 9 uur was het licht al hard en was de gedachte aan een lekker Frans ontbijt sterker dan de drang om koste wat kost door te blijven fotograferen! Dat gevoel zou de hele dag blijven… (waarbij het Franse ontbijt eerst werd vervangen door een lunch in een visrestaurant en daarna door een heerlijke door Pieter bereide avondmaaltijd)

De tweede avond waren we op dezelfde plek als de eerste avond en blijkbaar waren er toch mensen enthousiast geworden over onze zomerse outdoor-outfit (i.c.m. met geoefend lichaam) want het was nog wat drukker op het strand. Maar ná 100 meter was het rustig en konden we ieder ons ding doen. De zee was ietsje ‘wilder’ en dat gaf mij kans om wat rust te krijgen in een foto van een stuk kust waar vrij veel (witte en donkere) stenen lagen. Die combinatie van m.n. die witte stenen en gekleurde kiezels was wél erg leuk trouwens en zie je ook niet zo vaak.

De laatste ochtend waren de omstandigheden het best, omdat we nu iets meer strand hadden toen we om 6 uur aankwamen. Met de hoofdlamp was het even zoeken naar ‘lijnen’ en ondertussen was het zaak heel goed naar het water te kijken omdat het héél snel weer opkwam en je snel ingesloten kon raken.

Bij deze foto hierboven is er véél steen en loop je dus het risico dat die rotsen te dominant zijn en de foto niet in balans is. Ik zag echter water opkomen in de hoeken aan de onderkant en daardoor ontstaat er ‘ruimte’ en rust. De lijnen vanuit de zijkant zorgen voor de juiste dieptewerking. Diezelfde dieptewerking ontstaat ook in de foto hieronder, maar dan met veel kleinere steentjes.

Hier twee voorbeelden van inkomende lijnen en waarbij ik vooral aangetrokken werd door de groene kleur van het mos op de stenen. In combinatie met een ‘lekkere’ lucht (die extra geaccentueerd wordt door gebruik van grijsverloopfilters) heb je dus niet meer nodig!

En als afsluiter nog twee zwart-wit foto’s, waarbij het vooral lijkt te gaan om het zwart. Of gaat het hier om het kleine beetje wit?

Al bij al kun je stellen dat je jezelf onder niet ideale (fotografische) omstandigheden toch prima kunt vermaken en iedere ‘juiste plek’ dus ‘op-het-eerste-gezicht-slechte-maar-uiteindelijk-toch-inspirerende-momenten’ heeft! Met dank aan Gerard, Pieter en Eugene voor het aangename gezelschap en de inspiratie!! 

Alle foto’s met Canon 6D en Canon 16-35mm.

Al behoorlijk wat jaartjes ga ik eind april naar het Hallerbos onder Brussel en ondanks deze herhaling voel ik me nog steeds als een kind in een speeltuin als ik daar rondloop. Waar ga ik starten…, wat kan ik allemaal fotograferen…, zie ik misschien iets nieuws…, etc, etc. Dit jaar was ik met twee masterclass groepen en ook nog een lange middag voor mezelf. Het was, mede door de werkzaamheden op de wegen rond het Hallerbos, dit jaar rustig in het bos en de mooiste momenten waren misschien wel de avonden waarop we door een verlaten en windstil bos terugliepen met de zoete geur van de boshyacinten om ons heen! Hoe mooi wil je het hebben! Die rust staat overigens wel in schril contrast met de drukte op de weg naar Halle via Antwerpen en Brussel…

Fotografisch heb ik niet meer de illusie iets nieuws te fotograferen hier, maar ik blijf ‘gepakt’ worden door het licht en de kleuren. En moet het altijd iets nieuws zijn? Voor mij is natuurfotografie het vertalen van mijn gevoel voor een plek in een beeld en deze plek is en blijft (voor mij) zo bijzonder dat ik er nog steeds van kan genieten dit te vertalen naar foto’s. Zolang ik dat gevoel heb zal ik hier met plezier naartoe komen.
Waar ik andere jaren vooral lichte foto’s heb gemaakt was het felle tegenlicht er nu toch wel een beetje de ‘oorzaak’ van dat ik meer de neiging had naar ‘donkere’ beelden met alleen de bladeren goed belicht. De lage zonnestand zorgde daarbij voor mooie inkomende lijnen! En het spel van donker en licht was een heerlijk onderwerp om mee te spelen. En een macrolens op volle opening zorgt dan voor prachtige vignetering die ik er dan ook bewust niet heb uitgehaald.

De lezing die ik in maart bij de CreaPixperience heb gegeven heeft blijkbaar toch wel besmettelijke restverschijnselen, want dit jaar heb ik (bewust) vrij veel geëxperimenteerd met meervoudige belichting! En dan niet alleen scherp + onscherp, maar vooral allerlei andere variaties zoals scherpstellen op 2 (of 3) verschillende punten in de foto en steeds zoeken naar hoeveel onscherpte bij de groene bladeren het juiste effect geven. Oordeel zelf welke effect je het meest aanspreekt.



De laatste twee foto’s hierboven zijn van nagenoeg dezelfde plek genomen, waarbij de laatste geen dubbele belichting heeft maar wél is gemaakt met F/2.8 om een zo onscherp mogelijke achtergrond te krijgen. Voor mij geeft dat hier toch een beter effect dan alles scherp. Zeker ook omdat in een bos altijd wel takken o.i.d. liggen die met veel scherptediepte duidelijker afsteken.
Hieronder nog wat varianten van meervoudige belichting waarbij is scherpgesteld op zowel de achtergrond als de voorgrond en bij de eerste zelfs ook nog op in het midden.


Maar uiteraard is het niet altijd nodig om meervoudige belichting te gebruiken en kan er ook gewoon selectief worden scherpgesteld op bijvoorbeeld de voorgrond zoals de foto hieronder.
Met daaronder ook weer een voorbeeld van meervoudige belichting op dezelfde plek, waarbij vooral het deel waar het zonlicht valt een bijzondere sfeer krijgt.


Ik had me eigenlijk voorgenomen om me qua creatieve technieken dit jaar vooral te richten op meervoudige belichting, maar toen we vrijdagochtend bij het tranendal aankwamen was het licht (en daardoor de kleur) toch wel erg geschikt om m’n camera eens op en neer te bewegen met iets langere sluitertijden. Zal ik het doen…? Ja, dus toch! Het resultaat heeft wel iets weg van een schilderij.

Tot volgend jaar Hallerbos!

De afgelopen periode ben ik druk bezig geweest met het selecteren van foto's. Enerzijds omdat er in deze periode weer wat wedstrijden aankomen waar ik foto's voor in wil gaan sturen of heb gestuurd, zoals de Asferico fotowedstrijd in Italië, maar ook omdat ik de portfoliofoto's voor mijn nieuwe website heb uitgezocht. Ik had me voorgenomen om voor iedere categorie maar 10 beelden te selecteren, maar dat bleek een erg lastige klus! Ik had geen goed overzicht van beelden die de moeite waard zouden zijn  en daarom ben ik toch maar weer alle Lightroom catalogussen van de laatste 5 - 6 jaar langsgelopen. Bij de vorige website zaten alleen beelden tot begin 2010 en daarna er zijn heel wat volle geheugenkaartjes op de computer terecht gekomen.... Dat zijn uiteraard niet alleen maar uitzonderlijk mooie foto's, maar voor mij is een portfolio vooral ook een soort blauwdruk van mijn stijl en mijn 'bedoeling' met fotografie. Feitelijk heb je dan aan 10 keer 10 beelden genoeg, maar dat lukte me dus niet. Ik ben duidelijk niet hard genoeg voor mezelf om beelden waar ik een dierbare herinnering aan heb naar het kunstdepot te laten verhuizen.

Hoezo Johan, is natuurfotografie dan kunst?
Voor mij is fotografie absoluut een kunstvorm, omdat je met creativiteit en fantasie te maken hebt. Je kunt iets laten zien wat er eigenlijk niet 'is',  je kunt een gevoel uitbeelden en mensen 'verwonderen' en dus de fantasie van de kijker prikkelen. Dat zijn toch wel criteria waardoor ik iets kunst durf te noemen. (Ik wil hiermee overigens absoluut niet zeggen dat iedere natuurfoto van mezelf een kunstwerk is!) Afgelopen weekend hield Marsel van Oosten op het Lowland Photo Festival in Antwerpen een prikkelende lezing over natuurfotografie en al zijn verschijningsvormen en daarin kwam dit onderwerp uitgebreid naar voren! Er ligt nog een hele uitdaging voor 'ons' natuurfotografen om hiermee wat te doen!

Maar goed, weer even terug naar het kunstdepot. Als je beelden niet meer op een podium als je website laat zien, dan zullen ze waarschijnlijk nooit meer de buitenwereld 'ontmoeten'. Misschien komt er nog eens eentje terug in een publicatie of hand-out bij een workshop, maar de meesten worden toch wel voorgoed opgeborgen in een stoffig hoekje van de harde schijf. Vooral ook omdat het enthousiasme over m'n eigen foto's gemiddeld genomen afneemt als ze wat ouder zijn. Alhoewel er soms ook wel eens een 'laatbloeier' opduikt bij het doorlopen van een Lightoom catalogus.

Dit alles zorgde ervoor dat ik toch maar overstag ben gegaan en het principe van '10 foto's per categorie' heb losgelaten. De ene bezoeker zal dat betreuren en de andere vindt het misschien juist leuk om meer beelden te zien. Ikzelf heb er een goed gevoel bij. Dit ben ik op dit moment als natuurfotograaf en als het goed is dan gaan deze beelden over een paar jaar ook weer 'het depot' in :)!

De 'gouwe oudjes' in deze blog zijn uit de portfolio's verdwenen, maar vanwege de herinnering toch nog even in de spotlights gezet!

Het slakje; bizar, maar ik kan me 8 jaar later nog helemaal voor de geest halen hoe en waar ik die foto heb gemaakt. Ik voelde een soort 'verbondenheid' met m'n onderwerp wat me veel inspiratie heeft gegeven!

De bewegende takjes; dit was de eerste keer dat ik tevreden was over een creatieve foto. Daarvoor had ik wel eens wat met beweging gedaan, maar dit beeld van kardinaalsmuts in de wind gaf me wel het gevoel dat ik grip had gekregen op een aantal fotografische vaardigheden en een bepaald gevoel over kon brengen!

Spinnetje op de gentiaan; De klokjesgentiaan is één van mijn favoriete bloemen. Ik ga er ieder jaar wel 'langs' om wat foto's van te maken. Het is geen eenvoudig plantje, want het staat laag tussen de heide en is daardoor lastig uit de omgeving te halen. De gentiaan is voor mij het eerste onderwerp waar ik me echt 'in vastgebeten' heb; meerdere jaren achter elkaar terug naar dezelfde plek en goed analyseren wanneer de omstandigheden goed of juist 'anders' zijn!

'Luchtfoto'; een magisch moment waarvan je hoopt dat je ze vaker meemaakt, maar die maar ééns per zoveel jaar voorkomen!  Vanuit de luchtballon boven de Holterberg.

De paddenstoel; bijna 10 jaar geleden genomen tijdens mijn eerste fotoworkshop bij een 'echte' natuurfotograaf: Ruben Smit (gewonnen bij een wedstrijd van Grasduinen). Voor mij dé bron van inspiratie voor alle workshops die ik nu geef.

De Toekan; met deze foto uit 2004 kwam voor mij het definitieve besef dat digitaal de toekomst was. Genomen met een compact camera en ik was helemaal verbaasd over de kwaliteit van de ruisvrije en haarscherpe 50x70 print die ik hiervan kreeg! Dit was trouwens ook de eerste foto die ik instuurde voor een fotowedstrijd en niet zonder succes; 3e prijs bij de Grasduinen natuurfotowedstrijd.
Daarna werd alles digitaal. In onze koelkast stonden tot vorig jaar nog enkele Velviarolletjes .... uit 2004

Ik moet bekennen dat ik de laatste tijd nogal lui ben geweest en erg weinig foto's heb gemaakt bij zonsopkomst. Het vroege tijdstip waarop de zon opkwam in combinatie met een vakantie waarin ik flink wilde 'bijtanken', hebben ervoor gezorgd dat de 'uitslaper' het won van de 'vroeg-op'-fotograaf.
Nu is de zomer voor mij sowieso niet zo'n uitdagend jaargetijde qua fotografie, maar zo eind augustus begint het weer te kriebelen als de nachten wat kouder worden en er ochtenddauw kan ontstaan.

Bovendien komt de zon op een wat 'aangenamere' tijdstip op (6.40 uur) en vanochtend liep ik dus om 6 uur met frisse energie door een (nog donker) bos naar de Rucphense heide. Ik had plannen om naar een bepaald deel te gaan, maar toen ik de heide opliep', zag ik eigenlijk direct de 'beste' plek. Ik herkende de plek van foto's van Jeannette Mulder die vorig jaar hier een aantal prachtige beelden had gemaakt.

Heerlijk kunnen spelen met verschillende voorgronden en gebruik kunnen maken van de kleurveranderingen in de lucht. Er was ook sprake van flinke ochtenddauw (meer mist eigenlijk). Kortom; een prachtige ochtend!
Meestal zet ik altijd één foto op Facebook, maar omdat het lastig kiezen was, heb ik ze allemaal maar in deze blog gezet. Dan kun je ook zien wat de omstandigheden kunnen veranderen in anderhalf uur. Voor mij persoonlijk werkt het het best om de foto's nu een weekje te laten rusten en dan de beste eruit te kiezen.

Komende week staan de eerste workshops ná de vakantie weer op het programma en ik ben ook al weer druk bezig met het programma voor volgend jaar! Later meer daarover!

De afgelopen weken ben ik een aantal keer in het Hallerbos bij Brussel geweest en ik durf wel te stellen dat dat een bos is met een bepaalde mate van 'orde'. Een mooie paarse onderlaag en een duidelijke bovenlaag met daartussen kleine groene boompjes of varens. Redelijk overzichtelijk dus en het enige chaotische bestond feitelijk uit de losliggende takken. Iets té zwart-wit gesteld misschien, maar het is om een beetje de sfeer te karakteriseren.

Hoe anders was het toen ik afgelopen zondagmorgen 'in de wei' stond (lag) tussen de boterbloemen; eigenlijk één grote chaos..! Dat was dus wel even schakelen en dat schakelen begon al toen ik aan kwam rijden. Ik was nogal laat, de zon was al op en het was (onverwacht) prachtig mistig bij het gebiedje waar ik wilde fotograferen. Ik was met macrobeelden in m'n hoofd thuis vertrokken en ben toen toch maar eerst met landschap aan de slag gegaan, maar dat viel niet mee. Ik zat daarbij flink te mopperen op mezelf omdat ik eigenlijk een half uur te laat was voor dit soort beelden.

Daarna dus 'doorschakelen' naar macro! In eerste instantie heb ik dan toch de neiging om het beeld te vereenvoudigen; rust brengen in de chaos. Bij mij helpt het dan goed om één eyecatcher in een 'landschap' te zetten, maar het risico is dan natuurlijk wel dat het saai gaat worden. Door tegenlicht te zoeken wordt het dan voor mij wel beter (vooral 'frisser'!), maar dat is persoonlijk natuurlijk.