Als ik een review schrijf over een camera, lens of printer of ik begin met een artikel over een bepaalde nieuwe camerafunctie, dan ga ik vooraf eerst even met het betreffende onderwerp ’spelen’. Ik neem het nieuwe gereedschap mee tijdens ‘een blokje om’ of kies in het veld de nieuwe instelling, zodat ik me bij thuiskomst een beeld kan vormen van het praktisch nut van de te bespreken ‘nieuwigheid’. Aan de hand van die eerste praktische ervaringen test ik vervolgens de camera of functie onder gecontroleerde omstandigheden en probeer het vervolgens met een nuttige toepassing onder de aandacht van mijn lezers te brengen. Want wat heb je aan een nieuwe functie of instelling als je er geen betere foto’s door gaat maken of je de hogere kwaliteit niet kunt zien. Want iets wat je op een foto niet ziet, daar hoef je je ook niet druk over te maken en tijd aan kwijt te zijn. En met dat ‘zien’ bedoel ik niet 100% in Photoshop - want dat is een soort microscoop - maar gewoon op normale kijkafstand op een telefoon, iPad, televisie of op een A3 (klik hier). Zo ben ik al jaren geleden gestopt met het bekijken van fotoprints met mijn neus op het papier. En krijgen beeldscherpte en -ruis als kwaliteitscriteria steeds minder gewicht in mijn oordeel over een camera of lens.

Klik op het vraagteken....

Bovenstaande bespiegeling werd afgelopen week weer actueel (en is ook de reden van dit blogje), toen ik een begin wilde maken met een artikel over Dual Pixel RAW  (DPR) op de EOS 5D mark IV. Prachtige camera (review), van alle gemakken voorzien, snel en met hoge beeldkwaliteit, die DPR als USP hoog op zijn affiche heeft staan. Met DPR zou je het scherpstelpunt achteraf moeten kunnen verschuiven, het bokeh moeten kunnen aanpassen en lensspiegeling moeten kunnen verminderen. Met de nadruk op ‘zou moeten kunnen’, want na meerdere blokjes om, verschillende studiotests en vele uren turen op 100% in DPP, kon ik van geen van de drie genoemde aspecten een significant en praktisch voorbeeld presenteren. Het idee achter DPR is intrigerend en in sommige klinische omstandigheden misschien enigszins waarneembaar, maar als je het niet ‘ziet’, dan hoef je er ook niet naar te kijken en kan deze optie gewoon uit blijven staan. Wil je er toch alles van weten, kijk dan op de betreffende pagina op Canon NL (klik hier) of de video van Tony Northrup (klik hier).

Vanuit de bespiegeling ‘iets wat je niet ziet, daar hoef je niet naar te kijken’ heb ik mijn mijmeringen nog meer de vrije loop gelaten, waaruit de volgende ‘tegeltjeswijsheid’ werd geboren:

‘Fotografie anno 2016 heeft geen betere camera’s nodig, maar betere fotografen’.

want iédereen kan áltijd nog iéts leren! Toch? Of is dat wel heel erg zwart-wit? Wat vind jij?