Soms kom ik berichten in de media tegen waar ik mijn ‘vinger niet achter kan krijgen’. Het druist in tegen mijn ‘logica’ of brengt me op tweede gedachten. En hoe ik er ook over nadenk, ik kan voor mezelf geen eenduidig antwoord vinden. Die berichten blijven dan een tijdje door mijn hoofd spoken en dan wordt het tijd om mijn dwalende gedachten te delen. Want dit is het decennium van delen. Toch?

Wat is duur?
In juli 2017 is de EOS 6D mark II geïntroduceerd, de nieuwe instap full-frame van Canon en wat ons betreft een prima camera (zie onze review). Het is bij een nieuwe camera echter altijd spannend wat voor ‘buzz’ er over internet gaat rondwaren en die ‘buzz’ was er bij de EOS 6D mark II ook. Iedereen had namelijk iets te zeggen over zijn ‘beperkte’ dynamische bereik, wat uiteindelijke reuze meevalt. En ook kwam op de verschillende fora het prijskaartje ter sprake en vond ‘men’ de EOS 6D mark II te duur.
Nu ga ik hier niet met je over de prijs van een camera twisten, maar opvallend was dat een maand later de Tesla 3 werd gepresenteerd en dat op voorhand al honderdduizenden mensen een order geplaatst hadden voor een auto waarvan de rijprestaties nog volledig onbekend zijn, maar die slechts 35.000 dollar kost voor de ‘standard range’-versie (350 km) en 44.000 dollar als je 150 km verder wilt rijden op een volle accu. Voor mij behoorlijke bedragen, maar volgens de ‘buzz’ een heel betaalbare Tesla. Daarom willen we die auto ook allemaal hebben….
Een ander voorbeeldje van ‘niet duur’ is de iPhone 8. Die gaat ergens rond de 1000 euro kosten, maar de verwachte vraag is zo groot dat de aandelen van de toeleveringsbedrijven van iPhones sterk gestegen zijn sinds de eerste geruchten. Want blijkbaar vinden weer miljoenen mensen 1000 euro voor een telefoon niet duur.
Dat zijn dingen die ik met mijn simpele verstand niet begrijp. Waarom vinden we sommige dingen te duur en betalen we voor andere zaken de hoofdprijs? Gaat het in dat laatste geval over ‘hebbedingetjes’ en maakt die hebzucht ons blind? Ik weet het niet. Jij?

Het veld in
Op EOSzine informeren we je over de werking van camera’s en de techniek van fotograferen, zodat je zo vaardig mogelijk het veld in gaat om geslaagde foto’s te maken. Want ‘in het veld’ moet het gebeuren.
Meestal als er een mailtje binnenkomt met het verzoek aandacht te geven aan een bepaald foto-evenement, zijn we dan ook bereid om dat via de website wereldkundig te maken bij onze lezers. Want hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Toch?
Zo was dit ook het geval bij de aankondiging van het NK Natuurfotografie. Een leuk initiatief, waar mijns inziens niet veel ‘kwaads’ in schuilt. Tot een berichtje van lezer Hans Berendsen mij aan het twijfelen bracht. Hij attendeerde mij op een artikel op NOS.nl over de overlast van fotografen bij de Posbank (klik hier). Iedereen wilt daar blijkbaar een zonsopkomst fotograferen met als gevolg dat er voor dag en dauw files staan in dit natuurgebied en het wild gestoord wordt in haar rust. Die massaliteit en bijkomende overlast kunnen toch niet de bedoeling zijn van natuurfotografie, hoe leuk het ook is om met je camera het veld in te gaan? Die massaliteit zie je overigens ook terug in het aantal fotografen dat naar IJsland gaat, de eilandjes van Helgoland bezoekt of elk jaar door het Hallerbos loopt. Daar sta je als fotograaf ook maar zelden meer alleen en is het blijkbaar een kunst om een foto te maken zonder ‘soortgenootjes’.
Valt het allemaal wel mee of moeten we onze ‘roep’ om het veld in te gaan minder luid maken. Of moeten we het als natuurfotografen dichter bij huis zoeken? Ook hier kan ik geen antwoord op geven. Jij wel? 

Laat hieronder je mening weten. Ik ben benieuwd of jij wel antwoord weet op deze dilemma’s.