Naar aanleiding van de portretten in mmijn vorige blog gaan we het deze keer over lifestyle stockfoto’s hebben. Er is een overeenkomst, maar het accent ligt toch wat anders. Wereldwijd is er veel vraag naar editorial stockfoto’s die de hedendaagse Chinese lifestyle weerspiegelen. Aspecten zoals de vergrijzing, een-kind-politiek (onlangs afgeschaft), consumentisme en verwestering springen daarbij in het oog. In megasteden zoals Beijing en Shanghai zie je letterlijk een samenleving op drift.
De oprukkende verwestering heeft voordelen, maar ook vind ik het een verlies van authentieke Chinese cultuur, waarden en normen. Vooral de jonge generatie dweept met westerse iconen. Tja, wat van ver komt smaakt lekker, zeggen wij nuchtere Hollanders dan. China is een ultieme consumptiemaatschappij geworden, waar uiterlijk vertoon tot cultuur is verheven. Chinezen zijn daarom helemaal merkengek, iets waar westerse automakers en modemerken met hun marketing slim op inspelen.
Persoonlijk mag ik graag fotograferen op oude rommelige markten, hutongs (eeuwenoude steegjes in de binnenstad) of Taoistische tempels, maar eerlijk gezegd vinden foto’s van wolkenkrabbers, modepalijzen en shopping malls beter aftrek in de stock photo industry. Dat wil niet zeggen dat ik me daar dan volledig op concentreer, maar ik probeer een balans te vinden in de verschillende onderwerpen. Natuurlijk moet er brood op de plank komen, maar daarnaast wil ik ook creatief voldoening vinden.
Het laatste halfjaar heb ik enorm veel lifestyle foto’s geschoten, met name in het centrum van Beijing en Shanghai, de twee steden waar het gebeurt. Maar ook een opkomende gigant als Chongqing (35 miljoen inwoners) is in dat opzicht de moeite waard. In tegenstelling tot portretfotografie maak ik bewust geen contact met mensen, maar probeer ze zo natuurlijk mogelijk vast te leggen. Het is inderdaad een soort candidfotografie. En mijn Canon EF 200 f/2.8L is daarbij mijn absolute favoriet.
Waarom geen zoom? Tja, regelmatig overweeg ik aanschaf van de Canon EF 70-200mm f/2.8L IS II maar op de een of andere manier staat me de afmeting, gewicht en kleur wit tegen. Er zijn momenten dat ik met de EF 200 f/2.8L net een shot mis, omdat ik niet kan in- of uitzoomen, maar over het algemeen voldoet m’n zwarte prime uitstekend; hij is compact, licht en razendsnel (AF). Het vraagt wel om relatief hoge sluitersnelheden om beweging te bevriezen wat weer betaald wordt met hoge ISO waardes en ruis.
En dat laatste is de grootste vijand van een stockfotograaf. Dus schiet ik vrijwel zonder uitzondering bij optimaal licht en ingeval van ruis strijkt mijn Topaz noise reduction plug-in dat mooi glad. Omdat deze foto’s geen model release hebben, worden ze niet voor commerciele doeleinden gebruikt, maar louter editorial (vooral nieuwsmedia). Je zou verwachten dat stock agencies ten aanzien van non-commerciele editorial foto’s wat vergevingsgezinder zijn, maar helaas ligt ook daar de lat hoog.
Uiteraard heeft dat weer als pluspunt dat je als fotograaf scherp blijft. Want je loopt voortdurend op je tenen om het allerbeste te produceren. Mijn ervaring met deze fotografie is dat tien tot vijftien procent een leven als stockfoto krijgt, wat betekent dat je dus heel veel materiaal moet schieten. Ook daar tracht ik weer een balans in te vinden, want beeldselectie is enorm tijdrovend. Vergeet niet dat je alle RAW files full size (100%) op je monitor moet beoordelen, met name op focus en scherpte!
Lifestyle urban shootings is een geweldige tak van sport, maar het is wel zweten (vooral in de zomer). Een kunstacademiedocent vertelde me ooit dat succes een kwestie is van 80% transpiratie en 20% inspiratie en dat statement staat nog steeds als een huis...
Tony Vingerhoets
Beijing, 25 december 2015