Digitaal
In 2009 stond ik in een bekende fotozaak in Holten. In de ene hand een Canon EOS 1000D body en in de andere de EF-S 17-85mm f/4-5.6 IS. Na jaren plezier van een Pentax-camera dan toch over op digitaal. Wat ik me nog herinnerde van het ‘analoge tijdperk’, was dat er twee zaken van belang zijn om een goede foto te maken: gevoel voor het fotograferen en een goede lens. En de EF-S 17-85mm was beter dan standaard, dus die had ik alvast.
Het idee van de EF-S 17-85mm was dat deze gewoon op de body zou blijven, niet hoeven wisselen. Maar waarom maakt Canon dan nog zo’n 60 andere lenzen? Van groothoek tot tele, van macro tot soft-focus en van zoom tot prime.
Nu vier jaar later heb ik toch zo’n tien lenzen in mijn bezit gehad. Ook met een ‘beperkt budget’ is het goed reizen door het enorme lenzenlandschap. Populaire lenzen wisselen namelijk soms van eigenaar voor 80% van de nieuwwaarde. Je kunt dus vrij straffeloos inruilen. Gaaf!
Op reis
De lenzenreis begon met de populairste macrolens van Canon (EF 100mm f/2.8 1:1), want bloemen en dergelijke leken me wel wat. De lens had wel een belangrijk ‘nadeel’, of wel meer, zo vond ik. Als je namelijk met goed glas foto’s maakt, ga je dat meteen zien aan je foto’s en bij die van anderen en wil je nog meer. Dat is het moment dat je voorzichtig moet worden. Je wordt namelijk besmet met - laten we zeggen - het ‘L virus’. Je weet wel, die Canonlenzen met zo’n rood lijntje erop en een ‘L’ in de typeaanduiding. En die lens is er ook gekomen.
Dus weg met de EF 100mm macro. Was de lens niet goed? Nee, integendeel. Technisch uit de kunst, alleen veroverde het geen plekje in mijn hart. Dus niet getreurd, de EF 70-200mm f/4 L was al een feit voordat je ‘raket’ kunt zeggen. En die EF 70-200mm? Holy moly! Als je dacht dat het niet scherper kon, nou wel dus. En soepel dat alles gaat. Zoomen met één vinger en een autofocus zo snel als een… raket? Wow! En toch… was de lens niet goed? Nee, in tegendeel. Technisch uit de kunst, alleen wederom veroverde hij geen plekje in mijn hart. Achter elkaar passeerden de EF 50mm f/1.8 (plastic fantastic), en van wat je goed bevalt, koop je dan de broer; de EF 50mm f/1.4, de EF-S 60mm f/2.8 macro, de EF-S 40mm f/2.8 STM en de Sigma 50mm 1.4.
Tussendoor liet de EF-S 17-85mm vrij plots het leven. Ik had inmiddels de EOS 550D aangeschaft en ben gaan kijken of er iets op de markt was dat binnen dezelfde prijsrange net iets beter was. Dat was wel even lastig. Na lang zoeken twee lenzen gekocht en naast elkaar gebruikt. De EF-S 18-135mm f/3.5-5.6 IS STM van Canon en een tweedehands Sigma 24-70 2.8 (EX DG). Beide bevielen goed, maar 24mm op een EOS 550D vond ik toch te beperkt voor wat betreft beeldhoek voor een standaard zoomlens, ondanks de beeldkwaliteit en de lichtsterkte.
Bestemming
Inmiddels lijk ik op bestemming aangekomen. Ik schiet nu met de EOS 550D body met de De EF-S 18-135mm STM en een Sigma 50mm 1.4. Voor het gewone huis-tuin-keukenwerk doet de EF-S 18-135mm STM het goed. Maar ik kies het liefst voor de capaciteiten van de 50mm. Deze primelens geeft me meer rust en minder afleiding tijdens het fotograferen. Daar moet je wel van houden. En dan heb ik het nog niet gehad over de optische voordelen, deze leveren aantrekkelijke beelden op ‘und ein bisschen mehr’. En kom op zeg, wat gaat er nou boven zo’n enorme frontlens van deze lichtsterke Sigma? Nou, misschien een update van Canon’s EF 50mm 1.4? ;-)
Uiteindelijk gaat het er om dat je werkt met de spullen die passen bij jouw manier van fotograferen. Dus niet per se de spullen met de beste reviews, maar die dingen die bij jou een plekje in je hart veroveren. En daarmee ga je lekker naar buiten, foto’s maken.
Albert Boel