Tijdens een weekend op een familiedag.
Opaaa, kijk eens. Ik kan een salto op de trampoline. Ratatata
Opaaa, kijk eens. Ik kan een echte radslag. Ratatata
Opaaa, kijk eens. Ik kan heel hoog op de schommel. Ratatata
Opaaa, kijk eens. Ik sta onder de tuindouche. Ratatata
Opaaa, kijk eens. Ik spuit je nat met mijn waterpistool. Ratatata
Opaaa, kijk eens. Ik kan de bal heeeel hoog gooien. Ratatata

En tijdens een wandeling door een stadspark.
Opaaa, kijk eens. Een meerkoetje eet bij zijn moeder. Ratatatata
Opaaa, kijk eens. Die vogel zit zijn haar te kammen. Ratatatata
Opaaa, kijk eens. Een libel daar in de lucht. Ratatatata
Opaaa, kijk eens. En nu zit ie in die struik. Ratatatata
Opaaa, kijk eens. Een mooie vlinder op lavendel. Ratatatata
Opaaa, kijk eens. Een mooie waterlelie. Ratatatata
Opaaa, kijk eens. En daar een lelie met een bij erboven. Ratatatata

Twee voorbeelden van hoe een sessie kan verlopen met onze kleinkinderen in de buurt, waarbij ik toch nog steeds mijn EOS R6 of R7 bij de hand heb. Ik fotografeer daarbij altijd in RAW, in servo en met de hoogste opnamesnelheid van 12 of 15 fps, waarbij ik steeds korte bursts maak van 4 of 5 foto’s. Ik heb namelijk ondertussen geleerd dat gezichten van kinderen in fracties van seconden van lachen naar huilen kunnen gaan en dan heb ik graag iets te kiezen. Ook van een vogel of insect is het handig korte series te maken. Je mist dan geen moment meer.

Toevalstreffer. Vier van de vijf foto's in focus.  'Ontruist' met Topaz Denoise.
EOS R7 met RF 100-400mm.

Aan deze manier van fotograferen zit echter ook een keerzijde en dat is dat je na een uurtje in het stadspark met 300 foto’s thuiskomt en na de familiedag zelfs 500. En bij de beoordeling van al die foto’s heb je maar weinig ‘afvallers’, want belichting en scherpstelling zijn tegenwoordig zo goed, dat elke foto een treffer is. En wil je bovendien nog iets bewerken, dan heb je in Lightroom Classic en Photoshop ook nog eens heel veel gereedschappen om:
- door het kader afgesneden vingers aan te zetten
- kleine obstakels onzichtbaar te maken
- ruis bij toverslag te laten verdwijnen
- ontbrekende voortanden te implanteren
- snel de achtergrond iets onscherper te maken
- een focus stack te maken.
Allemaal heel handig en niet moeilijk, maar als je niet meer dan 30 of 50 foto’s per sessie (10% van alle foto's) wil presenteren, dan kost het veel tijd en keuzestress. En eerlijk gezegd zit ik op een zonnige dag of zomerse avond liever buiten in de tuin, dan dat ik uren achter mijn computer door moet brengen.

Ook vijf foto's, waarbij twee foto's gebruikt zijn voor een focus stack omdat het scherpstelpunt iets wisselde door een klein briesje. 'Ai-ontruist' en iets verscherpt met Lightroom Classic. EOS R7 met RF 100-400mm.

Het is natuurlijk allemaal geen ‘kommer en kwel’, want ik vind het ook leuk om van (en voor) onze kinderen en kleinkinderen leuke foto’s te maken. En als ik later het fotojaarboek doorblader, ben ik ook weer heel blij en trots hoe de foto’s eruit zien. Het ‘ratatata’ zal dus voorlopig nog wel blijven klinken. Of zal ik de elektronische sluiter gaan gebruiken.....

Hoe gaat dat bij jou? Laat het me weten onder deze blog.

P.S.
Aanleiding voor deze blog is niet alleen mijn manier van fotograferen, maar ook dat met de komst van de EOS R1 en EOS R5 mark II je nog sneller foto’s achter elkaar kunt maken en dat dankzij ‘deep learning’ en ‘Ai’ de trefkans om goede foto’s te maken, nog hoger zal zijn. Dus nog meer computertijd en nog meer keuzestress???