Al eerder heb ik in een blog (april 2016, De laatste foto, klik hier) een persoonlijk verlies gerelateerd aan fotografie. Wederom is er nu weer een trieste aanleiding voor een soortgelijke blog. Ik ga u hier niet lastigvallen met mijn wel en wee, maar wil toch even stilstaan bij een ander soort foto die plotseling een bijzondere waarde heeft gekregen: het gezins/groepsportret.

Thuis hangt een foto aan de muur van het gezin destijds van mijn vader en moeder. Een officieel portret in de studio samen met mijn zus. Het is de weerslag van de prachtige jeugd die ik heb mogen beleven en van de dierbare band met mijn ouders. Het heeft echter ook een wrange parallel met ‘De tien kleine negertjes’, waarbij mijn vader en moeder het verhaal reeds jaren geleden hebben verlaten. Sinds kort ben ik echter ‘The last man standing’ en hoewel dat de navelstreng met mijn jeugd heeft doorgeknipt, heeft het bewuste gezinsportret nu een nog diepere lading gekregen en koester ik de warme herinneringen.

Wederom bewijst dit voor mij de kracht van foto’s van dierbaren; niet alleen individueel, maar ook als groep van gezin of familie. Grijp dus een feest of zelfs een afscheid aan om samen op de foto te gaan en deel een dergelijk portret dan vooral als een afdruk. Een foto aan de muur laat elke keer onbewust en onverwacht een indruk na, terwijl je op een telefoon of computer vaak bewust op zoek moet gaan naar een specifieke foto.

Tip: gebruik net als bij een enkele portretfoto het zachte licht van een groot vensterraam om een kleine groep (half body) te fotograferen. Probeer een rustige of toepasselijke achtergrond te krijgen met een uniforme muur of kleine scherptediepte.

“Je bent pas dood, als je vergeten bent” en dankzij afgedrukte foto’s kunnen we de herinnering aan dierbaren blijvend in ons hart houden.