Sinds een maand ben ik als een van de weinige Nederlandse fotografen in het bezit van een EOS R3, de allernieuwste camera in het EOS R-systeem van Canon. Zeg maar een spiegelloze versie van de EOS 1DX mark III, het vertrouwde DSLR-werkpaard van vele Nederlandse sportfotografen.

Ik had het voorrecht om er tijdens de Olympische Spelen van Tokyo al mee te mogen werken. En ik was bij tijd en wijle ‘flabbergasted’ van wat de camera kon. Overdag bij klaarlichte dag een zeilwedstrijd fotograferen vanuit de volgboot met sluitertijden van 1/10.000s of korter. Het heeft een van mijn favoriete foto’s van 2021 opgeleverd.

Maar het werkveld waar ik voornamelijk in fotografeer zijn niet de woelige baren in Japan of het atletiekstadion in Tokyo, maar de lege voetbalstadions in Nederland. Met als grote verschil, waar je in Tokyo tijdens de Spelen meestal één sporter voor de lens had, terwijl je bij voetbal altijd meerdere spelers in beeld hebt, die ook nog eens ‘kriskras’ door elkaar lopen of het uitzicht blokkeren.

Ervaringen
Laten we bij het begin beginnen: van de EOS 1DX mark III naar de EOS R3. Toch een wereld van verschil qua hoe de camera in de hand ligt. Even comfortabel en prettig, maar de EOS R3 voelt en is veel lichter, maar desondanks ligt hij toch echt lekker in de hand. Als je hem op een EF 400mm f/2.8L IS III zet, dan heb je dat echter niet zo door, want je houdt feitelijk de lens vast op een eenpootstatief en de camera in de andere hand. Als je hem vanuit de hand gebruikt met de EF 70-200mm f/2.8L IS III voor de doelsituaties, dan moet je wel aan het verschil wennen tussen de handzaamheid van de EOS 1DX mark III en de EOS R3.

Wat natuurlijk een wereld van verschil is, is het zoekerbeeld. Je kijkt natuurlijk naar een klein televisieschermpje. Superhelder en een zegen om door de zoeker van de EOS R3 te kijken. Als je met beide camera’s tegelijk werkt, is er een groot verschil als je met de lange lens op de EOS R3 werkt en daarna overpakt op de EOS 1DX mark III met de EF 70-200mm f/2.8L IS III. Het ouderwetse zoekerbeeld van de EOS 1DX mark III is aanzienlijk donkerder, maar voelt vertrouwd en ik gebruik hem vaak met een AF-punt in het centrum van het beeld.

Maar het grote verschil met de EOS 1DX mark III is het fotograferen met de subject-tracking van de EOS R3. Je richt je camera op een speler en een blauw vlakje blijft constant het oog van de speler volgen. Een bijzonder fenomeen als je dat voor het eerst met eigen ogen ziet. Maar werkt het ook?

Evenals bij de EOS 1DX mark III kun je in het AF-menu ook diverse tracking-modi in te stellen. Bij de EOS R3 kun je de camera dat ook zelf laten doen op de AUTO-tracking stand. Ik heb hem zelf op de tweede AF-case gezet, zodat de AF niet wordt afgeleid door objecten die voor de camera langslopen en dan de tracking zelfs op -1. In de praktijk stuitte ik echter op situaties waarbij de autofocus toch de speler oppikte die voor de spelers liep die ik eigenlijk scherp wilde hebben. Bij de laatste wedstrijd ben ik toch weer overgegaan naar het AF-punt centraal met 4 hulppunten daarnaast. De vertrouwde manier waarop ik ook met de EOS 1DX mark III werk.

Het grote verschil is dat je met de EOS R3 nog verder kunt gaan met ISO’s en sluitertijden. Waar ik normaal met de EOS 1DX mark III op maximaal ISO 4000, 1/2000ste en f/4 werk, kun je met de EOS R3 makkelijk naar ISO 8000, 1/4000ste en f/4 of f/5,6. Kan soms net het verschil maken. Ik heb wel het contrast een plusje gegeven in de beeldstijl standaard.

Waar je ook erg aan moet wennen zijn de strepen in je beeld als je een LED-boarding in je beeld krijgt, zoals bij de foto van Steven Berghuis op de grond zittend. Dit kun je met de EOS R3 instellen, zodat de camera de hoge frequentie meet en daarbij een sluitertijd aangeeft, waarbij je deze flikkering omzeilt. Dit werkte bij mij nog niet feilloos. Ik ben uiteraard wel van plan om de camera zo in mijn vingers te krijgen dat ik wel gebruiken ga maken van de subject-tracking en zo dat ik net zo de controle over het hebben van het moment heb als ik dat met de EOS 1DX mark III heb.

De tweede testcase voor de EOS R3 was het Olympisch kwalificatietoernooi schaatsen in Thialf. Hierbij hoefde ik weer, net als in Tokyo, maar op één schaatser te focussen. Hierbij komen de skills van de EOS R3 volledig tot zijn recht. Subjecttracking op People en gaan!! Ook hier weer de ISO op 6400 of 8000 gezet en sluitertijden van 1/4000ste.

Ik fotografeer schaatsen alleen op de Olympische Spelen en daar en op het OKT gaat het niet alleen om loepzuivere schaatsfoto’s, maar vooral om de emoties naast de baan. Op actiegebied werkt de camera perfect. Je pakt de schaatser van ver op. De EOS R3 zoekt het oog van de schaatser en je zit niet vast aan het midden van het beeld. Zodra de camera het oog heeft kun je hem in alle hoeken van de zoeker laten rijden. De 24 MP is ook ruimschoots genoeg en je kunt ook - net als bij het voetbal - lekker croppen als je de actie of de emotie er echt uit kan laten knallen.

Conclusie
Werken met de EOS R3 is TOP! Superhelder zoekerbeeld, mogelijkheid tot supersnelle sluitertijden en hoge ISO’s. Ik moet nog wennen aan de subject-tracking die het onderwerp op het oog volgt, wat moeilijker werkt bij een sport als voetbal waarbij meerdere spelers door elkaar door je beeld heb lopen. Bij onderwerpen met slechts een of twee personen in beeld zoals bij schaatsen en atletiek, werkt de subject-tracking echter perfect.
De beelden uit de camera zijn superscherp en helder, waarbij voor mijn smaak de huidtoon bij kunstlicht soms iets te zacht is. Maar als je een beetje finetunet aan het contrast, dan krijg je een lekker pittig beeld. Aangezien de EOS 1DX mark III het laatste DSLR-model is die Canon nog produceert, zullen de EOS R3 en misschien ooit een EOS R1, de camera’s voor de professionele sportfotografen zijn, dus is het zaak om nog dieper in deze camera te duiken. Ik houd je op de hoogte van mijn ervaringen.