Twintig jaar geleden bezocht ik voor het laatst de omgeving rond de Ringkøbing Fjord in Denemarken. Landschapsfotografie was toen het laatste waar ik aan dacht. Mijn leven bestond toen hoofdzakelijk uit windsurfen. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 de snelst groeiende sport en waanzinnig populair. Tentje mee, surfplanken op dak van de auto en richting Denemarken. Met zijn door wind geplaagde kustlijn ideaal voor de sport waar ik nu nog steeds van geniet. Er zat dus een aardig persoonlijk tintje aan de reis, die ik een week geleden maakte richting diezelfde Ringkøbing Fjord.
Maar nu vanuit een heel ander perspectief. Niet op zoek naar wind, maar naar het mooiste licht. Genietend aan de waterkant in plaats van op het water. Eind februari is het stil in deze omgeving. Stil en koud. De wind jaagt vanuit het noorden en brengt prachtige wolkenluchten en schitterend licht. Er hangt een bijna bizarre sfeer. Het wemelt hier aan de kust van de vakantiehuisjes, maar ze zijn bijna allemaal verlaten. Zelfs in de vissershavens hangt een serene stilte. Wandelaars op het strand kom je nauwelijks tegen. Een sfeer die je meezuigt in haar verlatenheid en stilte. Ideaal voor mij om me in te leven in het landschap en haar karakter. Staand bovenop een duintop, uitkijkend over het weidse landschap en de ruige branding. Met een koude wind in je gezicht.
 |
 |
Ik weet dat het er hier in de zomer heel anders uit kan zien. Dan wemelt het ongetwijfeld weer van de toeristen en nemen de wind- en kitesurfers het strand en de fjord weer over. Maar nu heb ik alles voor mezelf. Gedurende de hele week komen we geen andere fotograaf tegen. Geen statieven op het strand, in de duinen of aan de fjord gezien. Niets dan leegte en weidsheid. Precies zoals ik het graag wil hebben. De Noordzeekust van Jutland is nog net zo mooi als ik me herinner. Zeker in deze tijd van het jaar. Een verlaten kustlijn met mooi licht en een koude wind in je gezicht.
