Het begint routine te worden. De wekker gaat om 06:00 uur, ontbijten, spullen pakken, de auto in en richting de bossen in Drenthe. Ik doe de laatste dagen niets anders. De herfst is op dit moment bijna op zijn piek en de bossen staan er prachtig bij. Maar landschapsfotografie kan ook een frustrerende bezigheid zijn. Zeker als de o zo benodigde en gewilde weersomstandigheden maar niet uitkomen. Ik zit al een paar dagen te wachten op de magische combinatie zon en mist. Tot dusver was het vooral bewolking en mist. Zeker geen verkeerde combinatie, alleen zonder zonneschijn geen pakkende kleuren en zeker geen mooie miststralen. Direct zonlicht maakt alles net even dat beetje spectaculairder. Vooral in de herfst met zijn volle warme kleuren.
Na vier pogingen die uitliepen op mooie, maar geen echt bijzondere lichtomstandigheden, is het nu zover. Boven de mist is duidelijk de blauwe hemel te zien. Als straks de zon opkomt, gaat ongetwijfeld het feest beginnen. Ondertussen loop ik weer in alle stilte door de prachtige bossen van boswachterij Gieten-Borger vlakbij het Boomkroonpad. Ik ben al ettelijke keren in deze bossen geweest, en ik blijf terugkomen. Zeker in het herfst. Binnen een paar vierkante kilometer vind je een prachtige variatie aan soorten bos. Bossen vind je natuurlijk in heel Nederland, maar niet ieder bos leent zich voor landschapsfotografie. Het is mooi als je een bepaalde orde aan kunt brengen in een meestal chaotisch bos. Of het nu iets simpels is als afkadering, het licht gebruiken in de compositie of gebruik maken van een laan of pad als inlopende lijn. In deze bossen vind je het allemaal terug.
Ondertussen klimt de zon gestaag hoger. En dat is noodzakelijk om de zo gewilde lichtstralen te krijgen. Een te lage zon en het licht dringt niet voldoende door tussen de bomen. Te lang wachten is uiteraard ook geen optie. De kans dat de zon de mist weggebrand heeft, is dan groot. Bovendien verliest de zon zijn magische kwaliteit naarmate hij steeds hoger klimt. Maar voorlopig kunnen we uit de voeten. Langzaamaan worden de lichtstralen krachtiger en een warme gloed verspreidt zich over de bosbodem. Tijdens het belichten loop ik voortdurend heen en weer, kijkend naar de verschillende hoeken en composities. Continu dwingt het veranderende licht me andere keuzes te maken. Lichtstralen doemen plotseling op en verdwijnen even snel weer, terwijl mistvlagen door het bos trekken.
Om de sfeer zo goed mogelijk vast te leggen, gebruik ik een circulair polarisatie filter en een Lee Coral 6 filter. Deze laatste geeft een extra warme tint aan het landschap, zonder dat de groene tinten te veel aangetast worden. Een filter die ik niet vaak gebruik, maar deze ochtend weer eens uit de tas haal. Om tot de conclusie te komen dat ik hem toch vaker zou moeten gebruiken. Zoals zo vaak geldt ook hierbij weer dat de enige manier om erachter te komen of je een nog beter resultaat kunt behalen, is door dingen uit te proberen. Belichten in dit soort situaties is niet al te moeilijk. Om de contrasten te behouden of te versterken kies ik er alleen voor wat minder over te belichten dan ik normaal gesproken zou doen. Voor de rest is het eigenlijk routine.
En die routine geeft me extra ruimte om te genieten van een ochtend zoals deze. Nog even en de herfst is voorbij. Dan kunnen we ons opmaken voor hopelijk een witte winter. Maar nu nog even niet. Nog even die warme tinten, die rode, gele en bruine kleuren. Die laatste stuiptrekkingen van de natuur voordat ze zich weer in haar winterslaap hult.
