Of een beter titel: Hoe een (ged)achteloze (lees: onvoorbereide) fotograaf dankzij een snelle camera en ‘slimme’ software toch een – voor hem – goede foto kan maken.
De nieuwsbrief van EOSzine is voor mij elke keer een afsluiting van een periode van onderwerpen selecteren, artikelen schrijven, illustraties en testfoto’s maken en video’s opnemen en editten. Dat doe ik met veel plezier, maar voordat ik aan een nieuwe cyclus begin van publicaties, probeer ik na het versturen van de nieuwsbrief een 'niet-EOSzine-dag' in te lassen voor een ‘frisse’ start.
Deze maand had ik voor die ‘off-day’ niet iets bijzonders gepland, dus de ochtend na de nieuwsbrief van Mei 2022 kreeg ik de spontane gedachte om een rondje te gaan wandelen in de naburige polder. Een blik uit het raam leerde dat er geen wolkje aan de lucht was en al snel trok ik welgemoed de voordeur achter me dicht. Alleen gewapend met mijn telefoon en een licht regenjack. Een stemmetje in mijn hoofd echter verleidde me om toch nog even terug naar binnen te gaan en mijn EOS R6 met RF 100-400mm IS mee te nemen. Het is een heel draagbare set en prima geschikt voor natuurfoto’s in een weidse polder. Je weet nooit wat je daar tegenkomt.
Na een kilometer meter voelde ik een onverwachte regendruppel. En toen nog een paar meer. Dus toch regen. Had ik vooraf de buienradar maar gecheckt. Nu hoefde ik dat niet meer te doen, want voor mij zag ik een forse plensbui mijn richting op komen. Mijn regenjack zou me wel behoeden voor een ‘nat pak’, maar dat jasje moest ook onderdak verzorgen voor mijn camera. Want de EOS R6 kan wel tegen een enkele regendruppel, maar de RF 100-400mm f/5.6-8 IS heeft geen ‘weather sealing’. De komende 10 minuten kwam de hemel naar beneden. Voor de natuur een welkom geschenk. Voor mij op dat moment iets minder prettig, maar van een ‘beetje’ regen smelt je niet, zoals mijn vader altijd zei.
Toen de laatste druppels vielen, zag ik plotseling in de verte een reiger vliegen, die zou gaan landen in een van de weilanden. Een interessant onderwerp en een leuke test voor mijn EOS R6. Maar die zat nog onder mijn jack. Met mijn koude handen kreeg ik eerst de rits niet open, die bovendien gehinderd werd door de halsriem. Toen stropte de lens tegen mijn shirt en moest ik twee pogingen doen om de camera vrij te krijgen. Dit alles kostte fracties van seconden en in een ooghoek zag ik de reiger de landing al inzetten. Snel de camera aangezet en op C1, een aangepaste modus (Servo, Volgen, Auto selectie initiële AF-punt, Snelste ‘motordrive’, C-RAW, Tv=1/500s, Auto ISO, Meervlaks, AWB) die ik speciaal heb gemaakt voor snelbewegende onderwerpen, van vogels tot kleinkinderen. Ik zette de camera aan mijn oog en zag een zwart beeld. Het lenskapje zat er nog op (OMG). Weer kostbare tijd verloren. De reiger had zijn landingsgestel al in paraatheid gebracht toen ik hem in de zoeker te zien kreeg en ik heb toen gewoon op goed geluk de ontspanner ingedrukt gehouden. Pffff.
Nog steeds balend dat ik zo stuntelend bezig geweest was, keek ik zonder verwachtingen de foto’s op de camera terug. Ik was dan ook uiterst verrast dat de autofocus de vogel beter gezien had dan ik zelf en dat de opnamen allemaal keurig scherp waren. Waanzinnig. Bovendien was het geen reiger, maar een ooievaar, wat het voor een niet-vogelfotograaf zoals ik, nog meer bijzonder maakte.
Thuisgekomen werd de vreugde nog groter toen ik de foto’s in Lightroom zag. Ze waren wel iets onderbelicht en iets te blauw, maar na fors bijsnijden met een paar ‘slimme’ selecties en handmatige correcties bleef er toch wel een leuk plaatje over. Mede dankzij DeNoise van Topaz, die ruis van de hogere ISO (ISO 640) en ontstaan door het opentrekken van de schaduwen netjes, kon gladvegen zonder al te veel detail te versmeren.
Wat zou ik van dit uitstapje en deze ‘gelukstreffer’ geleerd moeten hebben? 1. Kijk bij het beoordelen van de weersomstandigheden verder dan een snelle blik uit het raam. Check de buienradar, maar loop ook even naar buiten om te zien of er geen lokale bui hangt en hoe de windrichting is. 2. Neem ook een betere regenjas mee (en waterdichte schoenen) en een goede cameratas. Lijkt onhandig, maar dat laatste kan een ‘life saver’ zijn voor je kostbare spulletjes en je hebt uiteindelijk je camera sneller in de aanslag dan verstopt onder je jas. 3. Controleer vooraf de instellingen van je camera, alsmede accu en geheugenkaartje. En tot slot …… 4. Vergeet het lenskapje niet van de lens te halen. En mezelf kennende nog een persoonlijke les en dat is puntje 5. Vergeet de eerste vier punten niet…..
Heb jij zelden een ‘lucky shot’ of gebeurt dat regelmatig? Laat het hieronder weten.