Gisterenavond zagen mijn vrouw en ik tijdens het uitlaten van de hond een schitterend gekleurd wolkendek van de ondergaande zon die de hemel in vuur en vlam zette. Als in een soort reflex pak ik dan mijn telefoon om dit kleurenspektakel vast te leggen, zodat ik er later nog eens rustig van kan nagenieten. Want meestal duurt een dergelijk fenomeen namelijk niet langer dan enkele minuten.
Onderstaand zie je het resultaat van het ‘kijk-klik-klaar’-kiekje en mijn telefoon aarzelt daarbij niet om de kleurenpracht nog een tandje te versterken. Het is natuurlijk geen wereldfoto, maar voor dat moment met de camera die je altijd bij de hand hebt – je telefoon – is het voor mijn herbeleving prima.
Toch ontbreekt er iets op deze foto. En dan heb ik het niet over de kadrering. Wat is het dan? Zelf had ik tot gisteren het antwoord op deze vraag niet kunnen geven, als ik niet getuige was geweest van hoe je in 2021 een zonsondergang wél ‘goed’ fotografeert. Dat doe je namelijk als de jongedame die we verderop op het balkon zagen staan met haar rug naar de vurige lucht gekeerd. Benieuwd naar wat ze ging doen, pakte ze haar telefoon, zette hem in de selfie-stand en fotografeerde dezelfde lucht die wij zagen, maar dan met haar zelf in de ‘hoofdrol’. Zo maakt ze van het dertien in een dozijn plaatje dat ik schiet, een unieke opname, want die zonsondergang legt niemand zo persoonlijk vast als zij dat deed.
Gaaf, toch? En op zo’n moment merk je ook meteen dat je onderdeel uitmaakt van ‘de oude garde’, die alleen achter de camera staat en niet ook ervoor. 😉 Hoe fotografeer jij een zonsondergang?