Een camera cadeau krijgen gebeurt je niet elke dag. En als dat dan van je schoonzoon is, terwijl je niet jarig bent, dan is dat helemaal bijzonder.
Toch overkwam het me laatst. Samen met mijn dochter kwam hij de studio binnen en overhandigde mij een heuse Canon Epoca 135! Ik stond echt perplex. Enerzijds omdat ik het bestaan van dit futuristische model niet kende en anderzijds omdat ik echt geen clou had of het nu een analoge of digitale camera was.
Na enige uitleg werd het me echter allemaal duidelijk. Zijn vader - net als ik ook een vijftiger - had deze Epoca 135 eind van de vorige eeuw (dat klinkt echt ontzettend lang geleden) gekocht, omdat hij zich had laten verleiden door het opvallende design. Nadat hij echter twee of drie rolletjes had volgeschoten, belandde de Epoca 135 in de vergetelheid van een schoenendoos. Vorige week kwam deze doos bij een opruimactie van de zolder weer boven water en beleefde de Epoca 135 bijna twintig jaar na dato zijn reïncarnatie. De ‘verliefdheid’ van destijds was bij vaders ondertussen sterk bekoeld en de gang naar de ‘Kringloper’ leek onvermijdelijk. Tot mijn schoonzoon het logo van Canon op de camera zag staan en mij direct als begunstigde nomineerde. Sindsdien ben ik dus de gelukkige eigenaar van een volautomatische analoge camera met een zoomlens van 38 tot 135mm met een lichtsterkte van f/3.2 tot f/8 (!).
Als je mij een camera geeft, hoe oud ook, dan wil ik hem natuurlijk ook wel werkend hebben. Na een goede poetsbeurt zag de Epoca 135 er weer uit als nieuw. Bij de plaatselijke fotowinkel (Foto Verschoore) wisten ze me over deze camera uit 1992 alles te vertellen (Brenda bedankt) en na het plaatsen van een batterij en een fotorolletje, was de camera ‘ready for action’. Wow.
Dat enthousiasme is echter in de loop van het aftellen van het aantal foto’s helaas steeds verder bekoeld.
Het feit dat ik
• geen controle had over de instellingen
• de waarden van diafragma en sluitertijd nergens kon zien
• met een vaste ISO en witbalans (daglichtrolletje 200ASA) moest werken
• geen scherpstelpunt kon kiezen
• geen zicht had op de scherptediepte
• geen foto’s kon terugzien en
• ‘maar’ 24 foto’s ter beschikking had
maakten me erg onzeker over de resultaten van mijn inspanningen en ontnam me enigszins het plezier van fotograferen. Met een ongemakkelijke spanning heb ik het rolletje weggebracht en een paar dagen later de foto’s opgehaald. Mijn twijfels werden bevestigd door de nostalgische kwaliteit van de afdrukken: kleuren, scherpte, belichting, kadering waren allemaal net niet wat ze moesten zijn volgens de standaard van vandaag. En dat allemaal voor 20 euro (rolletje van 24 opnamen, ontwikkelen, afdrukken op 10 bij 15cm).
Bovenstaande ervaring heeft er voor gezorgd dat de opleving van de Canon Epoca 135 van korte duur geweest is en zijn lot bezegeld is met een plaatsje in mijn historische cameravitrine. In ieder geval beter dan een schoenendoos.
Ook is duidelijk geworden waarom ik al in 1995 een ‘early adept’ geweest ben van de digitale fotografie (Agfa ePhoto 307). Ik ben blijkbaar een ‘control freak’ en kan niet tegen een onzekere kwaliteit van het eindresultaat. Ik word anno 2013 blij van alle instelmogelijkheden van mijn EOS-camera’s en geniet van het feit dat ik op basis van alle getalletjes die ik zie, weet dat een foto voor 95% technisch in orde zal zijn. Dat geeft me zelfvertrouwen en rust met - voor mij - betere digitale foto’s tot gevolg.
Leve die goede nieuwe tijd! Bedankt Freek.