Iedereen heeft wel een spiegel in huis en voor velen van ons is een blik erin de (soms harde) realiteit. Maar is ons spiegelbeeld eigenlijk wel de werkelijkheid? Als je scheiding van je haar aan de linkerkant zit, dan ziet iemand anders hem rechts en zie je links een puistje, dan zit het voor een ander rechts.
Om te zien hoe we echt zijn - en anderen ons zien - zouden we eigenlijk alle spiegels moeten vervangen door een multitouch lcd-scherm gekoppeld aan een HD-webcam. Als je dan in deze virtuele spiegel kijkt, dan zie je pas echt de werkelijkheid. Links is links, rechts is rechts. En wil je een rimpeltje of grijze haar beter zien, dan zoom je met twee vingers snel even in en is het te donker, dan kan de webcam het beeld prima verhelderen. Prachtig en een extreem staaltje van realistische virtuele realiteit.
Met dit principe zou je ook de complete voorruit van je auto kunnen vervangen door een lcd-scherm in combinatie met een serie webcams rondom de auto. Je ziet dan niet alleen in één oogopslag de weg voor je, maar ook achter je en beide ‘zijspiegels’ met eventuele dode hoeken. Grootte en plaats van de deelvensters op deze virtuale voorruit kun je met een vingerbeweging aanpassen en bovendien kun je allerlei informatie laten tonen over snelheid, onderlinge afstand, route, het weer en nog veel meer. Waarom zou je eigenlijk nog ‘echt’ naar alleen de weg voor je willen kijken?
Je zult je afvragen hoe ik bij deze niet-fotografische bespiegeling kom. Laatst ben ik een tijdje op pad geweest met een spiegelloze systeemcamera met een elektronische oogzoeker (EVF) en moest na een paar dagen bekennen, dat ik als spiegelreflexfotograaf niet kon wennen aan het digitale zoekerbeeld. En dat terwijl zo’n EVF veel voordelen heeft ten opzichte van de optische zoeker van een DSLR.
• Je ziet de belichting en het contrast zoals die uiteindelijk op de foto zullen worden.
• Je hebt meteen een indruk van de witbalans.
• Je kunt allerlei opname-informatie laten weergeven.
• Het beeld wordt in het donker verhelderd, zodat je nauwkeurig kunt blijven kaderen.
• Je kunt foto’s terugkijken door de oogzoeker.
• Er is geen spiegel, dus compacte body, geen geluid, geen bewegingsonscherpte en snelle motordrive.
Ondanks al deze voordelen kijk ik elke keer toch weer met veel plezier door de zoeker van mijn EOS 5D mark III, waardoor ik de wereld zie zoals hij is. Blijkbaar vind ik dat gevoelsmatig belangrijker dan hoe die wereld op de foto zal verschijnen. Overigens weet ik uit ervaring vooraf al hoe een foto eruit zal gaan zien en sta ik zelden voor verrassingen.
Na deze ongemakkelijke ervaring met een elektronische zoeker vroeg ik me af of ik ‘oud’ begon te worden. Ik ben begin jaren tachtig nog net op tijd op de trein van de personal computer gesprongen en ben ook halverwege ‘the nineties’ zonder problemen overgestapt op de NS Hi-speed die digitale fotografie heet. Al die nieuwigheden en veranderingen heb ik zonder gewenningsverschijnselen kunnen volgen en nu zal ik voor de eerste keer in mijn dagelijkse fotopraktijk een nieuwe technologie (voorlopig) niet gaan gebruiken. En dat terwijl ik rationeel de voordelen van een hires EVF onderken en zelfs een fanatiek gebruiker ben van Live view (vanaf statief voor macro, product, landschap en architectuur).
Dus omdat ik nog niet ‘oud’ wil zijn, maak ik hier de vergelijking van een EVF met de bovenbeschreven lcd-spiegel. Daar zullen ook veel mensen een 'probleem' mee hebben. Een elektronische beeld heeft heel veel voordelen, maar toch zie ik liever de virtuele realiteit van een spiegel. Of die nu aan de muur hangt of in je camera zit.