Hopelijk gaat het niet vervelen, want dit is inmiddels het derde blog dat ik schrijf over Port of Antwerp. Zoals ik eerder zei roept industrie snel associaties op met knarsende tandwielen en vette oliedamp. Het is geen onderwerp waar het hart van de meeste fotografen sneller van gaat kloppen. En misschien is dat wel een van de redenen waarom ik er juist zo aan verslingerd ben geraakt. Want doorsnee onderwerpen is niet zo mijn ding. Een exceptioneel gegeven pakt mij meestal meer.
Het ontdekken van de ideale plekken om er goede shots te maken is een avontuur op zich. Dat is nogal tijdrovend, want het zijn meestal afgesloten industrieterreinen die je als onbevoegde niet mag betreden. ’s-Nachts is het er op z’n best vind ik. Olieraffinaderijen en containerterminals kijken niet op een lampje meer of minder en zodra het duister is ingevallen, baden ze in het licht! Tjonge, wat is dat fotogeniek! En de pret begint elke shoot opnieuw bij het bekende blauwe halfuurtje.
Veel foto’s heb ik er gemaakt met mijn Canon TS-E 17mm en 24mm, maar de afgelopen keren zijn m’n tele primes ook in actie gekomen: De EF 135mm f/2L en vooral de EF 200mm f/2.8L mark II. Teleobjectieven geven je meer bereik, zodat je veel flexibeler bent als het gaat om de invalshoek. Het nadeel is weer dat de vaak stevige wind in de havens makkelijk trillingen veroorzaakt van de telelenzen. Ik heb daarom best wat RAW’s met bewegingsonscherpte naar de prullenbak verwezen.
Om met een 200mm telelens messcherpe shots te maken bij een straffe wind, moet je een erg stabiel statief gebruiken. In sommige gevallen ben ik zelfs aan de zijkant van het statief gaan staan om de wind te blokkeren, zodat ik met relatief korte sluitertijden kon werken. Aan een lichtgewicht carbon statief heb je dan weinig. Ik gebruik dan ook meestal m’n bijna zeven kilo Manfrotto 056 Triaut. De auto parkeer ik dan zo dichtbij mogelijk, zodat ik er niet ver mee hoef te sjouwen.
Een week of twee terug was er zo’n dag met schilderachtige, dramatische wolkenpartijen. Overdag had ik het al in the picture en tegen een uur of vijf sprong ik in de auto om op tijd in de Antwerpse havens te zijn. De dagelijkse file op de Antwerpse ring zorgde natuurlijk voor oponthoud, maar de shoot is gelukkig niet in het water gevallen. Als je dan bedenkt dat België ’s-werelds hoogste belastingdruk heeft, begrijp je niet waarom Antwerpen zo’n vooroorlogse infrastructuur heeft 😉
Nu heb ik weer enkele nieuwe invalshoeken gevonden van waaruit je de nucleaire krachtcentrale Doel goed in beeld krijgt. Na een post op social media kreeg ik natuurlijk meteen te horen dat de rook uit de grote koeltorens geassocieerd wordt met vervuiling, maar de meeste mensen weten niet dat dit slechts condens is. Maar goed, dat neemt niet weg dat het een curieus onderwerp is dat ik op een idyllische manier wilde fotograferen, gebruik makende van fraai licht en wolken.
Want briljant licht en dramatische wolken zijn en blijven onontbeerlijke smaakmakers om in de Port of Antwerp mooie platen te schieten. En omdat je die factoren niet naar je hand kunt zetten betekent dat vaak terug gaan, zodat je niet alleen de invalshoeken leert kennen, maar ook treffers maakt die ver boven het gemiddelde uitsteken. Wanneer je dan uiteindelijk thuis komt met een memory card vol juweeltjes van RAW’s moet je de beeldkwaliteit er nog wel uit zien te peuteren!
Zo makkelijk is het dus niet. Nee, zeker niet! Maar wanneer je een topsporter op het podium ziet staan, realiseer je je ook niet wat een opoffering, discipline en ontbering dat kost. Met high-end fotografie is het al niet anders. Begrijp me niet verkeerd, dat heeft niets te maken met pro of amateur, maar gewoon met je mind set. Hoe ver wil je gaan om world class photos te schieten? Daar kan niemand antwoord op geven dan alleen jij zelf. Anyway, wat locaties betreft heb ik goed nieuws.
Op korte termijn start ik met Mastershoots voor groepen van maximaal vier deelnemers op gebied van architectuur als een logisch vervolg op mijn Masterclasses. Ook Port of Antwerp staat op de lijst, waar ik het aantal deelnemers zelfs wil beperken op drie. Op die manier kan ik me het beste concentreren op de noodzakelijke regie, zodat deelnemers in staat zijn foto’s te schieten zoals hier afgebeeld. Kijk regelmatig op www.tonvingerhoets.com/masterclasses of stuur me een mail tony@tonyvingerhoets.com
Tony Vingerhoets
Weelde (België), 10 mei, 2019.