Onze gang in huis hebben we jaren geleden omgedoopt tot onze eigen ‘HALL OF FAMiliE’. Een grillig mozaïek van allerlei soorten lijstjes met foto’s van de opa’s, oma’s, kinderen, kleinkinderen, ooms, tantes, neven en nichten en niet te vergeten huisdieren.
Elke keer als ik er langs loop, valt mijn oog wel op een willekeurige foto en sta ik letterlijk even stil bij de herinnering die ik erbij heb. Zo stond ik laatst voor een foto van mijn dochters, ruim 15 Jaar geleden genomen met mijn PowerShot G2. Ik kan me de plaats en dag nog helder voor de geest halen. Niet alleen van het nemen van de foto, maar ook van het euforisch gevoel wat deze camera me destijds gaf met een lichtsterke zoomlens (34-102mm, f/2-2.8), 4 miljoen pixels, een variangle scherm én RAW.
Er lijkt sindsdien veel veranderd in de camerawereld (Mp’s, ISO’s, AF-punten, snelheid, video), maar als ik goed naar de betreffende foto kijk, dan zou ik die net zo goed vorige week hebben kunnen nemen met een EOS R met een RF 50mm 1.2L op f/8. Want op formaat van 10 bij 15 cm zien die G2-foto’s er nog supergoed uit en welbeschouwd is er in die 15 jaar dus eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd. Een foto kun je eigenlijk nog steeds alleen maar maken als je ‘een kastje’ hebt met een lens en een sensor. En of dat nu een EOS R is, de PowerShot G2 of een simpele smartphone, het principe blijft hetzelfde. Bovendien moet je bij zo’n ‘klassiek’ fotoprincipe altijd zelf actie ondernemen (ontspanner indrukken) om een mooi onderwerp of memorabel moment vast te leggen. Op die manier worden duizenden mooie foto’s gemaakt, maar ook miljoenen - vaak nog mooiere - foto’s gemist.
Dit bracht mij al een tiental jaar geleden op de gedachte dat voor een échte nieuwe revolutie in de fotografie, we eigenlijk in staat moeten zouden zijn om de oogzenuw van de mens af te tappen en door te sturen naar de cloud. Een soort Google Glass, maar dan ingebouwd, die alles opneemt wat we zien. De beelden die we uit deze stream kunnen trekken zijn ruisvrij in álle lichtomstandigheden en je kunt achteraf inzoomen zonder verlies van detail. Dan ben je dus niet meer verplicht altijd een apparaat bij je te hebben en kun je alleen al door naar iets te kijken, het allermooiste moment moeiteloos vastleggen: het opstijgen van een lieveheersbeestje, die ene verliefde oogopslag bij het ja-woord, het eerste stapje van je kind, een prachtige bliksemschicht. Deze iCam (oogcamera) is natuurlijk science fiction, al hoop ik wel dat over 100 jaar iemand dit blogje leest en verbaasd zal reageren dat ‘fotograferen’ anno 2118 eigenlijk al in 2018 is bedacht.
Behalve mijn eigen imaginaire iCam heb ik momenteel niet zoveel op mijn ‘foto bucket list’ staan, al zou Sinterklaas of de Kerstman mij natuurlijk altijd mogen verrassen met een EF 200mm 2L IS 😉
Wat staat er trouwens op jouw wensenlijstje voor de komende feestdagen? Een nieuwe camera of lens? Heb je dan al naar de Winterpromotie van Canon gekeken (klik hier)? Misschien zit er voor jou een mooi voordeeltje tussen. Laat het ons hier onder weten.