Ik weet het nog goed. 2003. De overgang van mijn PowerShot G2 naar de EOS 10D. Niet alleen omdat fotograferen met een DSLR een heel andere beleving is dan met een compactcamera, maar vooral omdat ik overstapte van de beeldverhouding 4:3 naar 3:2. Bij veel foto’s die ik maakte met mijn EOS 10D had ik in het begin het gevoel dat ik kaderhoogte tekort kwam en vaak iets verder achteruit moest gaan staan of uitzoomen, dan dat ik gewend was met mijn G2.
Het ‘gemis aan hoogte’ bij de EOS 10D was echter maar tijdelijk en na een paar maanden was mijn kijk op de wereld onlosmakelijk gekoppeld aan een frame met beeldverhouding 3:2. Tot op de dag van vandaag. Meestal horizontaal en soms verticaal.
Op zich is daar natuurlijk niets mis mee, maar ik merk dat het een soort obsessie is geworden. Toen ik laatst foto’s aangeleverd kreeg van Pim Ras voor het Handboek Sportfotografie (klik hier) merkte ik dat ik me ongemakkelijk voelde bij het willekeurige kader waarmee Pim zijn foto’s bijsnijdt. Voor Pim is de vrije kaderkeuze vanzelfsprekend in zijn opzet om een beeld zo pakkend mogelijk te presenteren. Hij wil zich - net als bij de keuze van alle andere fotoparameters - niet beperkt voelen door het vaste stramien van de sensor van zijn camera.
Nadat ik de eerste ‘schok’ te boven was, kan ik zijn visie nu wel volgen. Want waarom heb ik eigenlijk altijd de neiging gehad me vast te pinnen op 3:2? Niét omdat dat zo handig is voor beeldvullende presentatie op een telefoon of televisie, want die zijn 16:9. Of op een iPad, want die is 4:3. Is die kaderverhouding van 3:2 dan handig als je foto’s gaat afdrukken en afwerken? Bij een afdrukje van 15 bij 10 cm misschien wel, maar die maak ik nooit. Wordt het afdrukformaat groter, dan zie je zelden nog de 3:2-verhouding: 18 bij 13 cm, 20 bij 15 cm, A4, A3, A3+. Allemaal geen 3:2. Of een vierkant fotoboek van 30 bij 30 cm.
Hoewel er voor mij dus rationeel gezien voldoende redenen zijn om 3:2 los te laten, heb ik het er gevoelsmatig nog wel moeilijk mee. Het slotje tijdens het bijsnijden in Lightroom is nog steeds standaard dicht en ook tijdens het bijsnijden in Photoshop houd ik automatisch de Shift-toets ingedrukt, waarbij mijn uitsneden dus nog altijd 3:2 zijn.
Ik blijf mijn best doen uit de ban van 3:2 te treden, met in gedachten de overgang van de G2 naar de EOS 10D. Die ontwenning is me ook gelukt en dat moet nu ook lukken.
Hoe ‘heilig’ is de 3:2-verhouding voor jóu? Hoe snijd jij jouw foto’s bij? Weet jij wél een goede reden om bij 3:2 te blijven? Laat het me weten in de onderstaande reacties!