Juiste plaats, verkeerde moment?

Volgend jaar mei verzorg ik voor Starling reizen een fotoworkshop aan de Opaalkust en bij het kiezen van het juiste weekend is uiteraard goed gekeken naar de juiste getijdengegevens. Dit om ervoor te zorgen dat we ‘op het juiste moment op de juiste plaats’ kunnen zijn. Iets wat in de landschapsfotografie toch wel als één van de basisuitgangspunten wordt gezien! Een aantal maanden geleden was bij het plannen van een fototrip met drie fotovrienden echter niet de getijdenkalender bepalend, maar de vakantiekalender….

Tja, en dan sta je daar op het enige beschikbare weekend met hoog water tijdens een zonsondergang op een strook van 10 meter kiezelstenen terwijl je weet dat er zo’n 50 meter prachtig fotogeniek strand vóór je onder de wateroppervlakte ligt! Dan is het een mooie uitdaging het juiste standpunt te kiezen en om toch nog voorwerpen/stenen te zoeken die voor dieptewerking en dynamiek zorgen. Met mooie luchten kun je dan overigens veel compenseren. Maar ja; zaterdags was het bijna 30 graden en was de lucht knalblauw! Je loopt dan trouwens behoorlijk in de kijker als je met lange outdoorbroek, grote laarzen en een zware rugzak over het strand loopt terwijl iedereen lekker in z’n zwembroek of bikini daar zit te genieten van de zon.
Bij elkaar zou je dan bijna gaan zeggen dat je ‘op het verkeerde moment op de juiste plaats bent’, maar uiteindelijk geven alle omstandigheden toch kansen op leuke foto’s en was er iedere ochtend of avond wel even goed licht! En daarnaast was het gewoon ook héél gezellig en hebben we kunnen genieten van het fotografisch oninteressante zomerweer.

De eerste avond was er weinig golfslag en stond het water tot de witte stenen van Cap Blanc Nez. Voordeel daarvan was dat de donkere stenen buiten beeld bleven en er een mooie zachte sfeer in de foto’s ontstond. Doordat je feitelijk maar een 1 – 1,5 meter brede strook hebt waar je kunt fotograferen was de speelruimte voor een goede compositie echter nogal beperkt. De groene steen in de foto hierboven hielp me wel om wat spanning in de foto te krijgen.

Tijdens en vlak ná zonsondergang werd het licht mooi en bleef het water gelukkig tussen de witte stenen staan zodat dezelfde zachte sfeer vastgehouden kunnen worden. Niet spectaculair misschien, maar wél meer het gevoel van een mooie rustige zomeravond!

De volgende ochtend toch wel een lichte teleurstelling dat ook nu het water weer hoog stond en omdat dit strand geen mooie witte stenen had was het veel lastiger een goede compositie te zoeken. De grote donkere stenen maakten het daarbij niet eenvoudiger! Opeens viel mijn oog op een grote ronde knalgroene steen die daar tussen de bruine rotsblokken lag te pronken. De stenen waren spekglad vanwege het wier dus héél voorzichtig op de rotsen geklommen en mijn statief bovenop een stevige rotsblok weggezet en gezocht naar de juiste compositie. Bij de eerste foto’s stond er rond de steen nog geen water en was het geheel nogal massief, maar na 10 minuten kwam er water tussen de stenen door, waardoor die groene kei wat meer ‘los’ kwam te liggen en nog beter in balans was met de rest van de foto. Even daarna kwam er een golf over de steen en werd het groen te donker om nog lekker op te vallen.

Op diezelfde plek was het strand nog interessant om te spelen met aankomende golven. Om half 9 uur was het licht al hard en was de gedachte aan een lekker Frans ontbijt sterker dan de drang om koste wat kost door te blijven fotograferen! Dat gevoel zou de hele dag blijven… (waarbij het Franse ontbijt eerst werd vervangen door een lunch in een visrestaurant en daarna door een heerlijke door Pieter bereide avondmaaltijd)

De tweede avond waren we op dezelfde plek als de eerste avond en blijkbaar waren er toch mensen enthousiast geworden over onze zomerse outdoor-outfit (i.c.m. met geoefend lichaam) want het was nog wat drukker op het strand. Maar ná 100 meter was het rustig en konden we ieder ons ding doen. De zee was ietsje ‘wilder’ en dat gaf mij kans om wat rust te krijgen in een foto van een stuk kust waar vrij veel (witte en donkere) stenen lagen. Die combinatie van m.n. die witte stenen en gekleurde kiezels was wél erg leuk trouwens en zie je ook niet zo vaak.

De laatste ochtend waren de omstandigheden het best, omdat we nu iets meer strand hadden toen we om 6 uur aankwamen. Met de hoofdlamp was het even zoeken naar ‘lijnen’ en ondertussen was het zaak heel goed naar het water te kijken omdat het héél snel weer opkwam en je snel ingesloten kon raken.

Bij deze foto hierboven is er véél steen en loop je dus het risico dat die rotsen te dominant zijn en de foto niet in balans is. Ik zag echter water opkomen in de hoeken aan de onderkant en daardoor ontstaat er ‘ruimte’ en rust. De lijnen vanuit de zijkant zorgen voor de juiste dieptewerking. Diezelfde dieptewerking ontstaat ook in de foto hieronder, maar dan met veel kleinere steentjes.

Hier twee voorbeelden van inkomende lijnen en waarbij ik vooral aangetrokken werd door de groene kleur van het mos op de stenen. In combinatie met een ‘lekkere’ lucht (die extra geaccentueerd wordt door gebruik van grijsverloopfilters) heb je dus niet meer nodig!

En als afsluiter nog twee zwart-wit foto’s, waarbij het vooral lijkt te gaan om het zwart. Of gaat het hier om het kleine beetje wit?

Al bij al kun je stellen dat je jezelf onder niet ideale (fotografische) omstandigheden toch prima kunt vermaken en iedere ‘juiste plek’ dus ‘op-het-eerste-gezicht-slechte-maar-uiteindelijk-toch-inspirerende-momenten’ heeft! Met dank aan Gerard, Pieter en Eugene voor het aangename gezelschap en de inspiratie!! 

Alle foto’s met Canon 6D en Canon 16-35mm.