Elk jaar in juli en augustus organiseert Parkies een serie concerten in Vlaanderen en West-Brabant. Ook Roosendaal wordt daarbij op een woensdagavond aangedaan met optredens van artiesten en groepen van verschillende pluimage. Variërend van Peter Koelewijn tot Wipneus en Pim. Voor ieder wat wils. De groene locatie - Het Vrouwenhof - en de gemoedelijke sfeer zorgen elke keer voor een gezellige entourage.
Als ik even tijd heb, breng ik altijd even een bezoekje van de concerten. Natuurlijk gewapend met een camera, waarbij ik de uitdaging aanga om steeds met een andere combi ‘ten tonele te verschijnen’. Van een Powershot SX720 via een EOS 80D met een EF 100-400mm tot een EOS 5D mark III met een EF 16-35mm of zelfs een fisheye. Op deze manier heb ik al een aardige collectie concertfoto’s opgebouwd (zie ‘5 Tips’, klik hier).
Deze woensdag werden we verrast door een heerlijke zomeravond. Lekker temperatuurtje, licht briesje, mooie lage zon. Ik had besloten om deze keer mijn EOS 80D mee te nemen met daarop mijn EF 70-200mm 2.8L IS II. Door de cropfactor had ik de nodige lengte voor mooie close-ups en met die f/2.8 hoefde ik niet echt ‘bang’ te zijn voor hoge ISO’s. Deze keuze bleek een voltreffer te zijn, want op het toneel stonden de muzikanten en zangeressen van Liptease. Ik citeer:
Liptease brak door dankzij de tv-show Holland’s Got Talent (website: klik hier). Zoet, zuiver en stoer, dat zijn zowat de sleutelwoorden. Want op Liptease een duidelijke stempel kleven, lijkt niet simpel. Deze oprechte liveband zou het midden houden tussen de grootheidswaanzin van metal uit de jaren 80 en de subtiliteit van een triangelspeler, klinkt interessant… In 2014 presenteerde de band met Fireball trots de eerste single met bijhorende videoclip. Het was alweer een mooie stap vooruit in hun loopbaan.
Een kleurrijk ensemble dat in combinatie met de kleurige lichtshow voor een prachtig fotodecor zorgde. De styling en visagie van de dames was verbluffend en hun inzet en expressie maakte deze fotosessie tot een ‘feestje’.
Met veel plezier heb ik dan ook de nodige plaatjes geschoten, terwijl ik bovendien nog kon genieten van de prima muziek. Welgemoed ging ik die avond naar huis en de volgende ochtend werd dat goede humeur nog versterkt met een serie prachtige portretten. Ik was er zelf dik tevreden over. Op een van de foto’s was ik zelfs een beetje trots. Het beeld pakte me. Ik weet niet waarom, maar ik werd er fotografisch blij van. Zo blij zelfs dat ik hem op 90 bij 60 cm afgedrukt heb en hem op een rood MDF-passe partout in mijn studio heb gehangen, zodat ik er de komende tijd elke dag spontaan van kan genieten.
Ondanks alle blijdschap, bekroop me in de loop van de week een ongemakkelijk gevoel. Waarom was ik eigenlijk trots op deze foto? Ik had me nauwelijks voorbereid. Ik had niet echt een concept in mijn hoofd. De setting op het podium had ik niet geënsceneerd. De pose en uitdrukking van het model waren toevallig. Het enige wat ik gedaan heb is scherpgesteld, herkaderd en de ontspanner ingedrukt. En daarna in Lightroom en Photoshop gespeeld om er een ‘Selective colour’ (oeps, sorry) van te maken. Zelfs het MDF-plaatje heb ik op maat laten zagen. Ik heb het alleen rood geschilderd, de foto op foamboard geplakt en het geheel gemonteerd. That’s all. Eigenlijk helemaal niets om trots op te zijn. Toch tovert de foto elke keer een glimlach op mijn gezicht en vervuldt mij van een tevreden gevoel.
De vraag is dus: wanneer kun je als fotograaf trots zijn op een foto? Moet die opname dan het resultaat zijn van ‘bloed, zweet en tranen’ of van een uniek concept met perfecte timing? Of mag het ook een toevallig ‘kiekje’ zijn op een zomeravondconcert? Is dat dan gepaste of misplaatste trots? Wat vind jij?