Drie dagen Casablanca. Kort maar krachtig moet het worden. Maar dit is een lastige. Casablanca is een mooie stad, maar om nou te zeggen dat het een fotografische topper is…..Fez, Marrakech en Ouarzazate zijn steden in Marokko die de fotograaf denk ik heel wat meer te bieden hebben. Maar dat maakt het voor mij juist interessanter en vooral ook leuker. ‘Onontgonnen’ locaties ontdekken, plekken bezoeken die niet voor de hand liggen. Geen voorgekauwde locaties waar je struikelt over de fotografen. Het maakt een bezoek niet alleen ‘avontuurlijker’ en het zorgt er ook nog een voor dat de kans op verrassende foto’s groter wordt.

Toch begint het zoals altijd met een goede voorbereiding. Kaarten, Google Maps, Streetview, etcetera. Een ruwe schets is zo gemaakt van de potentieel mooie plekken. Maar in gebieden die zo weinig gefotografeerd zijn als de Marokkaanse Atlantische kust, blijft het lastig om een goed beeld te krijgen. Uiteindelijk komt het neer om ter plekke erop uit trekken en anticiperen op wat je tegenkomt. Dit zou een reis worden waar anticiperen een grote rol zou spelen.

Qua materiaal zou het een eenvoudige reis worden. Een 5Dsr, EF16-35mm f/4 L IS, EF 24-70mm f/2.8 L IS II en een EF 35mm f/2 IS was het enige dat ik meenam. Een klein Benro reisstatief en een paar Lee filters complimenteerden mijn fotorugzak. In plaats van de laptop gingen dit keer twee grote SD kaarten mee. Genoeg om 2000 foto’s mee te kunnen maken van 51mp.

Naarmate ik me meer voorbereide, realiseerde ik me meer en meer dat ik zou moeten vertrouwen op kennis van compositie, het weer en gewoon ‘mijn’ ding zou moeten doen. Mede gezien het feit dat kort voor de reis, de weersvoorspellingen er nou niet bepaald florissant uitzagen. Hopend dat ze ernaast zaten vloog ik, samen met een goede vriend naar Casablanca. Het spel zou beginnen. Samen zouden we de komende dagen aan de slag gaan, in de hoop dat we een mooie serie foto’s konden maken.

Maar al snel werd duidelijk dat we het initiële plan zouden moeten aanpassen. Helaas kwamen de weersvoorspellingen uit. Regen, regen en nog eens regen. Uitzonderlijk veel voor dit deel van Marokko. Zoveel dat goten langs de weg veranderden in rivieren en straten blank kwamen te staan. Een zuidenwind voerde vochtige lucht aan met wolken, zwaar van de regen. Eenmaal boven land gingen de luiken open en stortte alles naar beneden. Ook de temperatuur was lager dan normaal met een schamele 10 á 12ºC. Te koud voor de tijd van het jaar.

De uitzonderlijke omstandigheden zorgden er helaas voor dat de effectieve tijd dat we konden fotograferen aanzienlijk ingekort werd. En toch was ik blij met de omstandigheden. Het laatste wat ik wilde was een strak blauwe lucht en een felle zon. De standaard omstandigheden waar dit deel van Marokko veel mee te maken heeft. Wat we nu voorgeschoteld kregen was simpelweg prachtig. Gitzwarte wolken waar de zon af en toe doorheen kwam, zorgden voor prachtige lichtomstandigheden. De wolkenluchten die we tijdens de reis tegengekomen zijn, behoren tot de dramatische die ik ooit gezien heb. Met enorme contrasten, regengordijnen en af en toe een glimp van diep blauwe luchten.

Het fotograferen zelf had daarom ook een andere benadering nodig. Snel reageren, flexibel en mobiel zijn was nodig om het maximale uit de situatie te halen. En dus werd er voornamelijk uit de hand gefotografeerd, de ISO ging omhoog en de autofocus aan. Een mooie afwisseling op mijn normale, langzame manier van werken vanaf statief. Door het hoge contrast in het landschap was een beetje onderbelichting vaak voldoende om de al aanwezige dramatiek nog extra te versterken.

Terugkijkend was het een enerverende en succesvolle reis. Ondanks de uitdagende omstandigheden, de weinige kennis van het gebied en de korte duur, hebben we er aardig wat uit kunnen halen. Genoeg om de komende tijd mee aan de slag te gaan. Wat overblijft is vooral nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid naar de vele plekken die ik in het voorbijgaan van veraf heb gezien. Fotolocaties die nog verborgen voor ons liggen te wachten. De westkust van Marokko heeft een diepe indruk op mij gemaakt.

Twintig jaar geleden bezocht ik voor het laatst de omgeving rond de Ringkøbing Fjord in Denemarken. Landschapsfotografie was toen het laatste waar ik aan dacht. Mijn leven bestond toen hoofdzakelijk uit windsurfen. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 de snelst groeiende sport en waanzinnig populair. Tentje mee, surfplanken op dak van de auto en richting Denemarken. Met zijn door wind geplaagde kustlijn ideaal voor de sport waar ik nu nog steeds van geniet. Er zat dus een aardig persoonlijk tintje aan de reis, die ik een week geleden maakte richting diezelfde Ringkøbing Fjord.

Maar nu vanuit een heel ander perspectief. Niet op zoek naar wind, maar naar het mooiste licht. Genietend aan de waterkant in plaats van op het water. Eind februari is het stil in deze omgeving. Stil en koud. De wind jaagt vanuit het noorden en brengt prachtige wolkenluchten en schitterend licht. Er hangt een bijna bizarre sfeer. Het wemelt hier aan de kust van de vakantiehuisjes, maar ze zijn bijna allemaal verlaten. Zelfs in de vissershavens hangt een serene stilte. Wandelaars op het strand kom je nauwelijks tegen. Een sfeer die je meezuigt in haar verlatenheid en stilte. Ideaal voor mij om me in te leven in het landschap en haar karakter. Staand bovenop een duintop, uitkijkend over het weidse landschap en de ruige branding. Met een koude wind in je gezicht.

Ik weet dat het er hier in de zomer heel anders uit kan zien. Dan wemelt het ongetwijfeld weer van de toeristen en nemen de wind- en kitesurfers het strand en de fjord weer over. Maar nu heb ik alles voor mezelf. Gedurende de hele week komen we geen andere fotograaf tegen. Geen statieven op het strand, in de duinen of aan de fjord gezien. Niets dan leegte en weidsheid. Precies zoals ik het graag wil hebben. De Noordzeekust van Jutland is nog net zo mooi als ik me herinner. Zeker in deze tijd van het jaar. Een verlaten kustlijn met mooi licht en een koude wind in je gezicht.

Het begint routine te worden. De wekker gaat om 06:00 uur, ontbijten, spullen pakken, de auto in en richting de bossen in Drenthe. Ik doe de laatste dagen niets anders. De herfst is op dit moment bijna op zijn piek en de bossen staan er prachtig bij. Maar landschapsfotografie kan ook een frustrerende bezigheid zijn. Zeker als de o zo benodigde en gewilde weersomstandigheden maar niet uitkomen. Ik zit al een paar dagen te wachten op de magische combinatie zon en mist. Tot dusver was het vooral bewolking en mist. Zeker geen verkeerde combinatie, alleen zonder zonneschijn geen pakkende kleuren en zeker geen mooie miststralen. Direct zonlicht maakt alles net even dat beetje spectaculairder. Vooral in de herfst met zijn volle warme kleuren.

Na vier pogingen die uitliepen op mooie, maar geen echt bijzondere lichtomstandigheden, is het nu zover. Boven de mist is duidelijk de blauwe hemel te zien. Als straks de zon opkomt, gaat ongetwijfeld het feest beginnen. Ondertussen loop ik weer in alle stilte door de prachtige bossen van boswachterij Gieten-Borger vlakbij het Boomkroonpad. Ik ben al ettelijke keren in deze bossen geweest, en ik blijf terugkomen. Zeker in het herfst. Binnen een paar vierkante kilometer vind je een prachtige variatie aan soorten bos. Bossen vind je natuurlijk in heel Nederland, maar niet ieder bos leent zich voor landschapsfotografie. Het is mooi als je een bepaalde orde aan kunt brengen in een meestal chaotisch bos. Of het nu iets simpels is als afkadering, het licht gebruiken in de compositie of gebruik maken van een laan of pad als inlopende lijn. In deze bossen vind je het allemaal terug.

Ondertussen klimt de zon gestaag hoger. En dat is noodzakelijk om de zo gewilde lichtstralen te krijgen. Een te lage zon en het licht dringt niet voldoende door tussen de bomen. Te lang wachten is uiteraard ook geen optie. De kans dat de zon de mist weggebrand heeft, is dan groot. Bovendien verliest de zon zijn magische kwaliteit naarmate hij steeds hoger klimt. Maar voorlopig kunnen we uit de voeten. Langzaamaan worden de lichtstralen krachtiger en een warme gloed verspreidt zich over de bosbodem. Tijdens het belichten loop ik voortdurend heen en weer, kijkend naar de verschillende hoeken en composities. Continu dwingt het veranderende licht me andere keuzes te maken. Lichtstralen doemen plotseling op en verdwijnen even snel weer, terwijl mistvlagen door het bos trekken.

Om de sfeer zo goed mogelijk vast te leggen, gebruik ik een circulair polarisatie filter en een Lee Coral 6 filter. Deze laatste geeft een extra warme tint aan het landschap, zonder dat de groene tinten te veel aangetast worden. Een filter die ik niet vaak gebruik, maar deze ochtend weer eens uit de tas haal. Om tot de conclusie te komen dat ik hem toch vaker zou moeten gebruiken. Zoals zo vaak geldt ook hierbij weer dat de enige manier om erachter te komen of je een nog beter resultaat kunt behalen, is door dingen uit te proberen. Belichten in dit soort situaties is niet al te moeilijk. Om de contrasten te behouden of te versterken kies ik er alleen voor wat minder over te belichten dan ik normaal gesproken zou doen. Voor de rest is het eigenlijk routine.

En die routine geeft me extra ruimte om te genieten van een ochtend zoals deze. Nog even en de herfst is voorbij. Dan kunnen we ons opmaken voor hopelijk een witte winter. Maar nu nog even niet. Nog even die warme tinten, die rode, gele en bruine kleuren. Die laatste stuiptrekkingen van de natuur voordat ze zich weer in haar winterslaap hult.

In februari 2015 kwam het verlossende woord voor Canon gebruikers. Al jaren zaten we verlekkerd en met enige jaloezie te kijken naar de Nikon 14-24mm. We snakten naar een supergroothoek lens zonder dat we in het fisheye bereik terecht kwamen. Nu is het zover. En we krijgen er ook nog eens drie millimeter beeldhoek bij ten opzichte van de concurrent. Voordat we überhaupt gaan kijken naar de bevindingen met deze lens, eerst een compliment voor Canon. Een dusdanige extreme groothoeklens ontwikkelen is niet gemakkelijk en het feit dat ze besloten hebben om de uitdaging aan te gaan is een compliment waard.

Over deze review
Deze review schrijf ik vanuit mijn perspectief als landschapsfotograaf en ik heb het objectief getest met mijn Canon EOS 5D Mark III. Fotografeer je andere onderwerpen, gebruik je het objectief op een andere (niet full-frame) camera of op een andere manier dan kunnen jouw ervaringen met dit objectief anders zijn.
Mijn review is geen technische, deze vind je genoeg op het internet. Natuurlijk ga ik het hebben over de optische kwaliteit en de bouwkwaliteit van dit objectief. Maar ik ga je niet vermoeien met optische testen, uitgevoerd in laboratoria. Ik vind dit niet relevant, omdat deze verschillen tijdens het gebruik onder verschillende lichtsituaties niet of nauwelijks meer waarneembaar zijn.
Ik kan nu ook een heel verhaal gaan vertellen dat ik niet betaald wordt door Canon, een onafhankelijke review schrijf en bla, bla, bla. Maar dat doe ik niet. Waarom? Geen enkele gebruikers review is objectief. Als ik niet tevreden was over Canon materiaal, dan zou ik er niet mee fotograferen en geen interesse hebben in het schrijven van deze review. Neem dat mee en vorm vooral je eigen mening. Past deze lens bij jou? Bij jouw stijl van fotografie?

Cut to the chase…
Laten we er niet omheen draaien. Waar het bij dit objectief natuurlijk ook om gaat is of de combinatie tussen de prijs ten opzichte van de overige reguliere groothoek zoomlenzen van Canon, het gewicht en het unieke karakter van dit objectief voor een landschapsfotograaf in balans zijn. Heeft dit objectief genoeg toegevoegde waarde om de aanschafprijs en het hoge gewicht te rechtvaardigen? Voordat we dat gaan bekijken, gaan we eerst naar de andere facetten van dit objectief kijken.

Bouwkwaliteit – Wat is goed?
Ik fotografeer inmiddels bijna 10 jaar met Canon ‘L’ lenzen en dan sta je er niet altijd meer bij stil. Ook bij deze lens is de bouwkwaliteit weer subliem. We zijn het (terecht) gewoon gaan vinden. Het feit dat je een ‘L’ lens in weer en wind, dag in dag uit, vol vertrouwen kunt gebruiken geeft vertrouwen. Ook dit objectief is goed beschermd tegen stof en vocht, robuust gebouwd en kan tegen een stootje. Het in- en uitzoomen gaat soepel en dat geldt ook voor het handmatig scherpstellen. Het is gewoon allemaal prima in orde en het straalt vertrouwen uit.

Bouwkwaliteit – Wat kan beter?
Naar mijn mening eigenlijk zo goed als niets. In ieder geval niets wat ook daadwerkelijk realiseerbaar is op dit moment. Ja, ik zou graag willen dat de lens de helft lichter was en dat de bolle frontlens niet nodig zou zijn en dat de frontlens gewoon schroefdraad heeft en een afneembare zonnekap. Maar ik weet ook dat dat bij een dusdanig extreme groothoek voor een full frame camera simpelweg niet mogelijk is. In ieder geval niet met de huidige technische stand van zaken.

To filter or not to filter?
Hiermee komen we direct op een belangrijk aspect van dit objectief. Op het moment van schrijven van deze review is er geen filtersysteem verkrijgbaar voor deze lens. De verwachting is dat die er zeker zal gaan komen. Verwacht echter geen ‘regulier’ filtersysteem. Naar alle waarschijnlijkheid zal het een systeem zijn dat vergelijkbaar is met het SW-150 filtersysteem voor de Nikon 14-24mm f/2.8 lens, zo ook de prijs. Je 100mm filtersysteem zal waarschijnlijk te klein zijn voor deze lens.
De vraag is echter hoe erg dat is. Is dit een lens waar je vaak met filters mee zult werken? Ik waag het te betwijfelen. De reden is tweeledig. In mijn initiële ervaringen met deze lens verbaasde ik me erover hoe de lens met contrastrijke situaties omgaat. Ik merkte dat bijvoorbeeld bij het fotograferen van een zonsondergang, ik het moment dat ik grijs verloop filters moest gaan gebruiken langer uit kon stellen. Natuurlijk ligt dat aan ook aan je belichtingsmethodiek en je sensor, maar ik vond het opvallend. Het heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat je op 11mm een veel groter veld beslaat waardoor er een ‘groter gemiddelde’ ontstaat. Maar dat kan ik niet onderbouwen.
De tweede reden is wat mij betreft belangrijker. Dit is geen ultra groothoeklens in de traditionele zin van het woord. Dit is geen lens die je koopt voor het bereik tussen de 16mm en 24mm. Daar heb je  als landschapsfotograaf andere oplossingen voor waar je indien nodig je gewone 100mm filterset op kunt gebruiken.

The Rebel
Het gaat wat mij betreft bij deze lens vooral om het bereik tussen de 11mm en 16mm. Daar liggen de unieke eigenschappen van deze lens. Dat is waarvoor je het objectief wilt gebruiken. Gebruik hem als een reguliere ultra groothoeklens en je komt al snel tot de conclusie dat het beeld zo weids is en de verkleiningsfactor zo groot, dat je reguliere composities niet werken. Je zult bovenop je voorgrond onderwerp moeten kruipen en je voorgrond onderwerp moet bovendien niet te klein zijn. Anders blijft er niets van over in je foto en verdwijnt alle dieptewerking. Ben je geen ultra groothoek lens gewend, dan zal deze lens zeker enige tijd nodig hebben om het volledige potentieel te gebruiken. Het is zeker geen allemansvriend. En dat is precies de sterkte van dit objectief.
De gevestigde cameramerken wordt de laatste tijd nog wel eens verweten dat ze weinig innovatief zijn. Maar is dat zo? Wat verwachten we van innovatie? Is innovatie dat ze lichter en kleiner worden maar nog steeds hetzelfde doen als alle andere camera’s en lenzen al jaren doen? Ik verwacht van innovatie iets anders. Ik verwacht dat een camerafabrikant camera’s en lenzen ontwikkeld die mijn fotografische horizon verbreden. Apparatuur waarmee ik foto’s kan maken die ik voorheen niet kon maken. Ik kan alleen maar spreken over Canon apparatuur, maar kijk eens naar de 8-15mm fisheye zoomlens, de 17mm tilt & shift lens en nu de 11-24mm ultra groothoek lens. Allemaal objectieven die uniek zijn in hun eigenschappen en daarmee een hele nieuwe benadering van fotografie mogelijk maken.
Dat maakt de 11-24mm f/4 L lens voor mij ook een rebel onder de lenzen. Het verlegt je grenzen. Het dwingt je je fotografie op een ander niveau te benaderen. Het daagt je uit, stimuleert je creativiteit en voedt nieuwe ideeën. Een symbiose die zeldzaam is als het gaat om de relatie tussen fotoapparatuur en de fotograaf. En niet alleen voor een landschapsfotograaf. Als ik denk aan wat je met deze lens zou kunnen als onderwaterfotograaf, sportfotograaf of wildlife fotograaf! Bedenk daarbij dat de minimale scherpstelafstand van de lens 23cm is en je kunt je misschien voorstellen wat voor een geweldige effecten je kunt bereiken. Ik verwacht dan ook dat we heel wat bijzondere foto’s zullen gaan zien in de komende jaren waarbij de fotograaf deze lens heeft gebruikt. Mijn hoofd barst in ieder geval van de ideeën, wetende waartoe dit objectief in staat is.

En de optische kwaliteiten?
Met de optische kwaliteit zit het wel goed. De scherpte, kleurweergave en het contrast is wat je van een ‘L’ lens mag verwachten. Sterker nog, diafragmeer iets en de lens is van hoek tot hoek scherp. Iets wat echt een huzarenstukje is met zo’n super groothoek. De lens gaat ook uitstekend om met flare en chromatische aberratie. Natuurlijk heb je met deze lens vignettering maar die is met een beetje diafragmeren op te lossen. En hallo, we hebben het hier over 11mm op full frame!! Nee, over de optische kwaliteiten hoef je je bij deze lens geen zorgen te maken. Duik diep genoeg in een laboratoriumtest en je zult ongetwijfeld iets tegenkomen. In het dagelijks gebruik van deze lens ben ik geen noemenswaardige problemen tegen gekomen.

Conclusie
Kijkend naar al het bovenstaande zul je merken dat ik erg enthousiast ben over deze lens. De hamvraag hebben we natuurlijk nog niet beantwoord. Hoe zit het met de combinatie prijs/gewicht/prestaties? Is de uniekheid van deze lens de prijs van rond de € 3.000,00 en een gewicht van 1180 gram waard? Het antwoord hangt natuurlijk helemaal af van aan wie je het vraagt. Voor mij is het antwoord ronduit JA. Bedenk daarbij dat deze lens in eerste instantie voor de beroepsfotograaf bedoeld is. Voor mij is het dus ook een simpele financiële en creatieve afweging. Het unieke karakter van deze lens overstijgt voor mij ruimschoots de financiële investering of het gewicht. Tegelijkertijd denk ik ook dat iets zeggen over de prijs voor een hobby fotograaf irrelevant is. Daarvoor geldt denk ik niet de vraag of je de lens nodig hebt, maar veel meer of je heb wilt hebben en over de financiële middelen beschikt. Ben je een ambitieuze fotograaf, dan is er des te meer reden om de Canon EF 11-24mm f/4 L aan te schaffen. Het is een objectief die, als je deze goed gebruikt, je kan helpen onderscheidende foto’s te maken. Foto’s die boven de massa uitsteken en die je carrière de goede richting op kunnen helpen.

Hoe dan ook, het feit dat we nu over zo’n enorme groothoek kunnen beschikken met zulke uitstekende optische eigenschappen is simpelweg fantastisch. Het verbreedt letterlijk en figuurlijk onze fotografische horizon. En dat is precies wat een creatieve fotograaf nodig heeft.

Eind maart. De telefoon gaat. Jeroen van Canon: “Hé Bas, we gaan een leuke actie doen op Facebook. Het heet ‘Challenge the Pro’ en we gaan je uit je comfort zone halen. Doe je mee? En we gaan je ook filmen gedurende de dag!”. Zo moet het ongeveer gegaan zijn.

Ik weet het niet meer precies. Misschien is het een waas geworden, misschien heb ik het al weggedrukt….Waar het uiteindelijk om gaat, is dat ik ja zei. Met als gevolg dat iedereen op de Facebookpagina van Canon kon aangeven wat zij mij graag zouden willen zien fotograferen. Buiten datgene waar ik me uiteraard erg comfortabel bij voel…landschapsfotografie. We hebben het geweten. Vanaf donderdag 2 april stroomden de reacties binnen. Ruim 200 suggesties in totaal. Van alles kwam langs. Babyfotografie, food fotografie, portretfotografie, luchtfotografie, actiefotografie, onderwaterfotografie en fashion fotografie om er maar een paar te noemen. Na het lezen van al deze reacties begon ik het toch behoorlijk te knijpen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van een uitdaging. Maar er zijn genoeg vormen van fotografie waar ik echt totaal geen kaas van heb gegeten.

Ik had een lang weekend om mijn zenuwen onder bedwang te krijgen. De dinsdag daarop zou de keuze gemaakt worden. Het werd portretfotografie in een studio. Precies datgene waarvan ik altijd dacht: ’Dat is niks voor mij’. Sterker nog, ik heb vaak tijdens lezingen of workshops geroepen dat ik doodongelukkig zou worden in een studio. Ik ben een buitenfotograaf. Een outdoor mens. Er was geen weg meer terug. Toen kwam de volgende schok. Twee dagen later zou de shoot al plaatsvinden en een dag van tevoren kreeg ik de locatie te horen. Bovendien had ik geen idee hoe het model eruit zou zien, welke faciliteiten de studio zou hebben. Het zou letterlijk een sprong in het diepe zijn.

Goed, geen paniek. Terugvallen op wat je zelf ook altijd doet. Voorbereiding. Als ik maar met een idee, een beeld van welke foto’s ik zou willen maken, de studio in zou gaan. Dan zal het toch moeten lukken? Dus ik het internet op. Ideeën opdoen, me laten inspireren.

Toen werd het donderdag. Op naar de studio van Geert Langelaan Action Images in Tilburg. Daar aangekomen, stond bijna de gehele crew al klaar. Mooi, maar eerst een kop koffie. Nadat ik met iedereen kennis had gemaakt, was het tijd om aan de slag te gaan. Dat begon gelijk goed…Fotomodel Josefien en visagiste Ashley keken me allebei vragend aan: ‘Bas, hoe wil je Josefien opgemaakt hebben?’ Euhh…

Ik zal jullie de rest besparen. Het werd een enerverende en intensieve dag. We hebben veel gelachen. Zonder de hulp van Josefien, Ashley, Jip en Geert zat ik waarschijnlijk nog steeds in de studio.

Hoe heb ik het ervaren? Vooropgesteld het was voor mij echt de allereerste keer dat ik in een studio met een model en kunstmatig licht heb gewerkt. Ik heb ook nooit een fotografische opleiding genoten. Maar wat was het gaaf! Ik heb echt genoten. Genoten van het werken in een team, genoten van de interactie met het model en genoten van het spelen met de speedlights van Canon en de studiolampen. Het is me 100% meegevallen.

Nu denk je misschien dat dat te verwachten was. Als je als fotograaf in één tak van sport het een beetje kunt, dan kun je dit toch ook wel? Geloof me, dat is echt niet het geval. In ieder geval niet bij mij. Ik mag dan wat weten van landschapsfotografie en natuurlijk licht, maar dit is voor mij onontgonnen terrein. Het moeilijkst vond ik het omgaan met kunstmatig licht. Waar zet je de lichtbronnen neer? Welke effecten hebben kleine veranderingen? Gels? Ja, tuurlijk…Softboxen? Geen idee, doe maar… Tijdens deze dag werd me wel één ding duidelijk. Ik moet net als bij landschapsfotografie gewoon het licht lezen. Nu niet op een landschap, maar op een gezicht.

Ik realiseer me ook dat de interactie met het model natuurlijk cruciaal is. Communiceren is alles. Met Josefien ging dat fantastisch. Uiteindelijk hebben we naar twee type foto’s toegewerkt. Één wat meer low-key zwart-wit foto en één kleurrijke, ‘wilde’ foto. Thema’s die volgens mij ook wel passen bij mijn stijl als landschapsfotograaf.

Rond een uur of drie in de middag konden we afronden. Ik was doodop maar een geweldige ervaring rijker. Het is verfrissend om nu en dan zo uit je comfort zone gehaald te worden. Ik kijk als landschapsfotograaf regelmatig naar collega’s uit andere takken van fotografie. Puur om niet ‘ingekapseld’ te raken in de landschapsfotografie. Maar ook omdat je uit alle vormen van fotografie ideeën en inspiratie kunt putten. Er naar kijken is iets anders dan doen.

En nu? Stop ik met landschapsfotografie? Nee, natuurlijk niet. Ik ben al weer volop aan het genieten van de lente buiten en druk met opdrachten. Maar in een studio kom ik zeker graag nog eens terug. Of misschien een combinatie van beide. Een studio en model mee het veld in….? De eerste contacten zijn al gelegd!

Met dank aan:
Jeroen Barsingerhorn - Canon Nederland
Jip Barth - Canon Nederland
Studio: Geert Langelaan - www.actionimages.nl
Filmopnames: Maurice Gubbels - www.gubbels.tv
Model: Necia Navine
Visagie: Ashley Wolthers